بریده‌هایی از کتاب داستان من

مشکل اصلی مردها این است که زیادی پرحرف هستند.

اما در خیالبافی می‌شود از روی حقایق پرید، درست به آسانی پریدن یک گربه از دیوار پرچین. خیالبافی‌ام این بود: پدرم منتظرم بود و من بالاخره به خانه‌ای پا می‌گذاشتم که از ته دل بخندم.

من آدم‌های مهم را دوست دارم، اما وقتی که دارند کار مهمی انجام می‌دهند، نه این‌که جلوی چند تا مهمان دون‌تر از خودشان خم‌وراست شوند.

حسادت آن‌ها کم‌ترین چیزی بود که نسبت به من داشتند و از علم به کمبودهای خودشان نشأت می‌گرفت.

عاشق من شخصیت فردگرای نیرومندی داشت. نه به این معنا که حکم‌فرما باشد. یک مرد قوی نیازی نمی‌بیند که در مقابل یک زن حکم‌فرمایی کند. او هیچ‌وقت قدرتش را به زن ضعیفی که عاشقش هست نشان نمی‌دهد، بلکه قدرتش را به دنیا نشان می‌دهد.

یک مرد قوی نیازی نمی‌بیند که در مقابل یک زن حکم‌فرمایی کند.

وقتی آدم فقط یک آرزو داشته باشد، بیش‌تر احتمال دارد که به حقیقت بپیوندد، چون شما فقط به‌سمت آن می‌تازید و راه دیگری جلوی روی‌تان نیست.

تنها شخصی که بیش‌ترین کمک را در زندگی به من کرد، جانی هاید بود که برایش هیچ‌کاری نکردم. او به چیزی احتیاج داشت که من نداشتم: عشق. و عشق هم چیزی است که شما نمی‌توانید آن‌را ابداع کنید و هرچقدر هم بخواهید، اصلاً فایده‌ای ندارد.

بازیگری یک هنر زنانه است. وقتی یک مرد صورتش را رنگ و نقاشی می‌کند و ژست می‌گیرد و می‌خرامد و احساساتش را بروز می‌دهد، و خودش را برای تعریف و تمجید به نمایش می‌گذارد، قطعاً حرکات و سکناتش از سر مردانگی‌اش نیست. او دارد عین یک زن "بازی می‌کند" و به نوعی برخی طبیعت‌های زنانه را کسب می‌کند. او با زن‌ها رقابت می‌کند حتا وقتی عاشق یکی از آن‌ها می‌شود.

چیز عجیبی برایم اتفاق افتاد. عاشق خودم شدم، نه عاشق آن‌چه که بودم، بلکه عاشق آن‌چه که می‌خواستم بشوم شدم.

وقتی به نگاه‌کردن بازی‌شان می‌نشستم و می‌دیدم که دست‌شان صد دلار یا هزار دلار است که به هم رد می‌کنند، در دلم احساس تلخی می‌کردم. به یادم می‌آمد که ارزش بیست‌وپنج سنت یا حتا چند سنت در نظر بعضی‌ها که می‌شناختم چقدر است، و چقدر حتا فقط ده دلار می‌تواند آن‌ها را شاد کند و چطور یک صد‌دلاری می‌تواند زندگی آن‌ها را عوض کند.

وقتی مردها می‌خندیدند و هزاران دلاری را که برنده شده بودند، مثل دستمال کاغذی سوراخ می‌کردند، یاد خودم و خاله گریس می‌افتادم که چطور در جلوی نانوایی هلمز در صف نان می‌ایستادیم تا با بیست‌وپنج سنت یک گونی نان خشک می‌گرفتیم، که غذای یک هفته‌مان بشود.

اما در خیالبافی می‌شود از روی حقایق پرید، درست به آسانی پریدن یک گربه از دیوار پرچین.

عاشق واقعی آن مردی است که بتواند فقط با دست‌کشیدن روی سرت یا لبخند‌زدن به چشم‌هایت یا حتا با خیره‌شدن به فضا، سر‌تاپای تو را بلرزاند.

به او می‌گفتم که بله خوبی و معرفت در جهان هست، اما اندازه‌ی الماس و یاقوت!

. همیشه با این‌جور برخوردها مشکل داشتم. مردم همیشه طوری به من نگاه می‌کردند که انگار آینه‌ای رو‌به‌روی‌شان بودم. آن‌ها مرا نمی‌دیدند، بلکه افکار هرزه‌ی خودشان را در من می‌دیدند. بعد نقابِ بیگناهی به چهره می‌زدند و مرا هرزه می‌خواندند!

همیشه فکر می‌کردم ستاره‌های سینما افراد مستعد و جالبی هستند پر از خصوصیات خاص. با ملاقت آن شخصیت در این مهمانی‌ها او را بی‌رنگ‌وآب حتا سراسیمه می‌یافتم. اغلب در مهمانی‌ها چندین ساعت ساکت می‌ایستادم تا آن ستاره‌ی سینمای کودکی‌ام که مثل بت برایم شده بود، در هم بشکند و به آدمی کوچک و کسل‌کننده تبدیل شود.

من آدم‌های مهم را دوست دارم، اما وقتی که دارند کار مهمی انجام می‌دهند، نه این‌که جلوی چند تا مهمان دون‌تر از خودشان خم‌وراست شوند.

مهربانی نیرومندترین چیزی است که در یک عاشق یا اصلاً هرکسی وجود دارد. مهربانیِ جانی او را در نظرم به انسان‌ترین فرد فوق‌العاده‌ی روی زمین تبدیل کرده بود.

آن‌ها می‌خواهند وقتی این فیلم عجله‌ای‌شان نشان داده می‌شود، دفتر مرکزی به آن‌ها جایزه بدهد. اما آقای هیوستن این‌طوری نبود. او به بازی من علاقه داشت. نه تنها به بازی من نگاه می‌کرد بلکه اصلاً خودش جزئی از آن بود و حتا اگر نقشم بسیار کوچک هم بود، در برابر دوربین که قرار می‌گرفتم، احساس می‌کردم مهم‌ترین هنرپیشه‌ی فیلم هستم. این حس به‌خاطر این بود که درست مثل بازی هنرپیشه‌های نقش اصلی و ستاره‌های فیلم، من هم کوچک‌ترین کارم برای کارگردان مهم بود.