بریده‌هایی از کتاب داستان من

اما در خیالبافی می‌شود از روی حقایق پرید، درست به آسانی پریدن یک گربه از دیوار پرچین.

پدرش را به یک بیمارستان روانی در پاتون برده بودند و همان‌جا مرده بود. مادر‌بزرگش را هم دیوانه و جیغ‌و‌داد‌کنان به بیمارستانی روانی در نورواک برده بودند و او هم همان‌جا مرده بود. برادرش هم خودکشی کرده بود. خانواده‌ی ارواح بودند.

اما باز برگشت، مثل من که چندبار برگشته بودم. حالا مرا دوست داشت. یک بار مرا در خیابان دید و کنارم راه رفت، از هیجان قلبش داشت می‌زد بیرون. اما این معنی خاصی نداشت. وقتی دستش بازویم را گرفت، بازویم نلرزید، قلبم نکوبید.

. یه ستاره فقط خوبه که ستاره باشه. تو اصلاً مناسب هیچ کار دیگه‌ای کم‌تر از اون نیستی.» برای اولین بار در آن ماه خندیدم. جانی هاید با من نخندید. او محو تماشای من بود و نگاهم می‌کرد.

ازدواج‌هایی که در سکوت می‌گذشت عمرشان طولانی‌تر بود.

وقتی به اتاقم می‌آمد و مرا بین بازوهایش می‌گرفت، هر‌چه مشکل داشتم فراموش می‌شد. حتا نورما جین را هم فراموش می‌کردم و او دیگر مرا تماشا نمی‌کرد. حتا فراموش می‌کردم که من خوش‌عکس نیستم وآدم جدیدی از زیر پوستم بیرون می‌آمد؛ نه یک هنرپیشه و نه کسی که در دنیا دنبال رنگ‌های درخشان بود. تمام شهرت و رنگ‌ها و نبوغ درون من باقی می‌ماند. وقتی به من می‌گفت "دوستت دارم"، این جمله برایم بهتر از هزار‌هزار مقاله بود که بگوید من ستاره‌ی بزرگی شده‌ام.

او دوستَم نداشت. یک مرد نمی‌تواند زنی را دوست داشته باشد که فکر می‌کند نصفه‌نیمه است و حقیر. حتا اگر در ذهنش خودش را شرمنده‌ی آن زن بداند، باز هم نمی‌تواند او را دوست داشته باشد.

من شخصیت فردگرای نیرومندی داشت. نه به این معنا که حکم‌فرما باشد. یک مرد قوی نیازی نمی‌بیند که در مقابل یک زن حکم‌فرمایی کند. او هیچ‌وقت قدرتش را به زن ضعیفی که عاشقش هست نشان نمی‌دهد، بلکه قدرتش را به دنیا نشان می‌دهد.

گفتم: «من این‌طوری دوست ندارم.» به آرامی پرسید: «چرا؟» «چون دوست دارم هنرپیشه باشم نه یه بازیگر جنسی معروف. دوست ندارم به‌عنوان یه محرک جنسی به مردم فروخته شم.

اما با همه‌ی این چیزهای افسانه‌ای که برایم اتفاق افتاده بود به جای این‌که خوشبخت باشم، افسرده شدم و در نهایت به ناامیدی رسیدم. به‌یک‌باره انگار در زندگی‌ام چیز اشتباهی روی داد و زندگی برایم تحمل‌ناپذیر شد، گویی که در اول راهم و پر از یأس.

می‌نشستم گوشه‌ی اتاقم و فیلم‌نامه‌ها را بلند‌بلند در مقابل آینه می‌خواندم که چیز عجیبی برایم اتفاق افتاد. عاشق خودم شدم، نه عاشق آن‌چه که بودم، بلکه عاشق آن‌چه که می‌خواستم بشوم شدم. همیشه به خودم می‌گفتم، این چه ابلیسی است که به تو می‌گوید به مریلین مونرو افتخار کنی؟ و خودم جواب می‌دادم: «همه‌چیز، همه‌چیز.» و خرامان‌خرامان راه می‌رفتم و چنان آرام سر می‌چرخاندم که انگار ملکه هستم.

اما تعداد زن‌هایی که می‌خواهند حقیقت را بدانند خیلی اندک است و تا بتوانند و راهی پیدا کنند، از شنیدنش سر‌باز می‌زنند.

حسادت آن‌ها کم‌ترین چیزی بود که نسبت به من داشتند و از علم به کمبودهای خودشان نشأت می‌گرفت.

این کم‌محلی اجتماعی آن‌قدر‌ها هم مرا ناراحت نمی‌کرد.

انگار که مست باشد. اما مست نبود. او فقط بنا به دلایلی مبهم، خیلی شاد بود

چیز عجیبی برایم اتفاق افتاد. عاشق خودم شدم، نه عاشق آن‌چه که بودم، بلکه عاشق آن‌چه که می‌خواستم بشوم شدم.

آن قصه‌ی عشقی‌ام از همه جهت تمام شده بود، جز یک جهت. دیگر به‌راحتی نمی‌توانستم عاشق شوم.

این حقیقت است که وقتی مردم "اجتماعی" می‌شوند، شهامت انسان‌بودن یا باهوش‌بودن را ندارند. اصلاً شهامت این‌را ندارند که به هیچ‌چیز دیگری غیر از آدم‌هایی که در آن مهمانی حضور دارند فکر کنند! مردها و زن‌های مهمانی نه تنها لباس‌های‌شان عین هم است، بلکه مغزهای‌شان هم عین هم است و همه از یکدیگر انتظار دارند که حرفی غیر از مهمانی و لوازمات آن نزنند.

تمام شب را با شرم گذراندم، خجالت می‌کشیدم به چشم‌های کسی نگاه کنم. وقتی آدم از درون شکسته باشد این‌طوری می‌شود. فقط خجالت می‌کشی.

وقتی آدم فقط یک آرزو داشته باشد، بیش‌تر احتمال دارد که به حقیقت بپیوندد، چون شما فقط به‌سمت آن می‌تازید و راه دیگری جلوی روی‌تان نیست.