بریده‌هایی از کتاب گزیده اشعار فریدون مشیری

بسراییم به آواز بلند: ـ شادی روی تو! ای دیده به دیدار تو شاد باغِ جانت همه وقت از اثر صحبت دوست تازه عطرافشان گل‌باران باد.

زندگی، گرمی دل‌های به هم پیوسته‌ست تا در آن دوست نباشد همه درها بسته‌ست

راه‌ها را کوه‌ها و دره‌هایی هست، اما ـ هیچ نزهتگاهِ دشتی نیست! هیچ رهرو را مجال سیر و گشتی نیست! هیچ راه بازگشتی نیست! بی‌کران تا بی‌کران، امواج خاموش زمان جاری‌ست

ای ستاره، ای ستاره غریب! ما اگر ز خاطر خدا نرفته‌ایم پس چرا به داد ما نمی‌رسد؟ ما صدای گریه‌مان به آسمان رسید از خدا چرا صدا نمی‌رسد؟

گوش‌تان اگر به ناله من آشناست، از سفینه‌ای که می‌رود به سوی ماه، از مسافری که می‌رسد ز گرد راه، از زمین فتنه‌گر حذر کنید! پای این بشر اگر به آسمان رسد روزگارتان چو روزگار ما سیاه‌ست

هفت‌خوان برای جهان پهلوان تختی چه توفان درین باغ بگشود دست که سروِ بلندِ تناور شکست؟ چه شوری در آن جانِ والا فتاد که آن مردِ چون کوه، از پا فتاد چه نیرو سر راه بر او گرفت، که نیرو از آن چنگ و بازو گرفت؟

ای رهنورد خسته، چه نالی ز سرنوشت دیگر تو را به منزل راحت رسانده است. ـ دروازه طلایی آن را نگاه کن! ـ تا شهر مرگ، راه درازی نمانده است!

و چند دهکده دوست را، هواپیما، به جای خانه دشمن گلوله‌باران کرد!...

چه جای گریه؟ که کشتار بی‌دریغ حریف برای خاطر صلح است و حفظ آزادی! و هر گلوله که بر سینه‌ای شرار افشاند غنیمتی‌ست که: دنیا بهشت!! خواهد شد.

پاداش آن صفای خدایی که در تو بود این واپسین ترانه تو را یادگار باد ماند به سینه‌ام غم تو یادگار تو هرگز غمت مباد و خدا با تو یار باد