بریده‌هایی از کتاب راز سایه: توان سرزندگی با تعبیری نو از داستان زندگی

در حالی که دست و پا می‌زدم تا در احساس خلأی درونم معنایی بیابم، به این نتیجه رسیدم که موفقیت، تنها راه رهایی من است. در سیزده‌سالگی شروع به کار کردم و در نوزده‌سالگی صاحب اولین مغازۀ خرده‌فروشی‌ام شدم.

من و شما جوینده هستیم و مسیری که می‌پیماییم، تجربۀ انسان بودن است. ما انتخاب کرده‌ایم که انسان باشیم و در این سفر باید بیاموزیم، رشد کنیم و خود را دریابیم. تجربۀ انسان بودن، ما را به گذر از داستان‌هایمان، هویت‌های دروغینی که به خود داده‌ایم و قلمروی عواطف و احساسات فرامی‌خواند تا ساز و کار انسان بودن را به گونه‌ای عمیق درک کنیم.

گام‌های درمان ۱- برای آن که بتوانید تشخیص دهید آیا درون داستان خود یا بیرون از آن هستید، این موارد را بنویسید: ده احساسی را که درون داستانتان و ده احساسی را که خارج از آن دارید. ده فکر را که درون داستانتان و ده فکر را که خارج از آن دارید. ده کار را که می‌توانید برای خروج از داستان خود انجام دهید. ۲- به داستان خود نامه‌ای بنویسید و برای همۀ درس‌هایی که به شما داده است، از آن تشکر کنید و بگویید که از این به بعد رابطۀ متفاوتی با همدیگر خواهید داشت، چرا که تصمیم گرفته‌اید خارج از محدوده‌های آن زندگی کنید. ۳- مراسمی را برای خداحافظی با داستان قدیمی خود برگزار کنید. در این مراسم، داستانتان را به عنوان وسیله‌ای برای سرزنش و تحقیر خود کنار بگذارید و به عنوان سرچشمۀ رسیدن به مقصودتان در زندگی به آن خوشامد بگویید.

سرگذشت خود را از دید یک خوش‌بین درجه یک بنویسید که فقط نکته‌های روشن نمایش‌نامۀ شما را می‌بیند.

گام‌های درمان ۱- ده رویداد - هم مثبت و هم منفی - را نام ببرید که تأثیر مهمی بر زندگی شما داشته‌اند. در بارۀ هر کدام بیندیشید و از خود بپرسید: - در نتیجۀ این تجربه چه مهارت‌ها و توانایی‌هایی به دست آوردم؟ - چگونه می‌توانم از این رویداد به نفع خودم و دیگران استفاده کنم؟ - زندگی‌ام مرا برای برآوردن چه نیاز خاصی در جهان آماده کرده است؟ ۲- مجسم کنید که می‌خواهید حاصل تجارب زندگی خود را به صورت یک درس دانشگاهی تدریس کنید. چه نامی به این درس می‌دهید؟

۱- فهرستی از تجربه‌های مهم زندگی خود - دردها، پیروزی‌ها، عشق‌ها، شکست‌ها، موفقیت‌ها و سرافکندگی‌ها - تهیه کنید. این رویدادها در ترکیب شما نقش عمده‌ای داشته‌اند و وقتی آن‌ها را درهم بیامیزید، ویژگی‌تان را به شما نشان می‌دهند. ۲- موضوع یا موضوعات مشترک این رویدادها را بیابید. شاید موضوع اصلی داستان زندگی‌تان «از دست دادن» باشد، یا شاید متوجه شوید که موضوع شما «ندیده گرفته شدن» است. ممکن است شما در خانواده، مدرسه، محل کار یا هر محیط دیگری این احساس را داشته باشید یا شاید هم گذشتۀ شما نشان دهد که موضوع داستانتان «ناکافی بودن» است. ۳- از خودتان بپرسید: «اگر بخواهم بنا بر تجارب زندگی‌ام درسی را در دانشکده تدریس کنم، نام آن چه خواهد بود؟» ببینید تجربه‌های زندگی چه ویژگی خاصی به شما بخشیده‌اند که می‌توانید آن را یاد بدهید یا در اختیار دیگران بگذارید. در بارۀ زندگی چه می‌دانید و درک کرده‌اید که بیش‌تر افراد نمی‌دانند؟ از تمامی تجارب زندگی خود چه درسی گرفته‌اید که می‌تواند برای دیگران مفید باشد؟

بخشایش خود، اصل التیام است. هیچ چیزی و واقعاً هیچ چیزی برای بهبود مهم‌تر از بخشایش خود نیست. تا وقتی با همۀ جنبه‌های زندگی و داستانمان به آشتی نرسیم و خودمان را به طور کامل نبخشیم، همچنان از گذشته استفاده می‌کنیم تا خود را آزار دهیم و عمیق‌ترین آرزوهایمان را به هم بریزیم. وقتی می‌توانیم خودمان را ببخشیم که بتوانیم آسیب‌پذیر بودنمان را به عنوان یک انسان بپذیریم و با تلاش‌های درونی وجودمان مهربان باشیم. وقتی بتوانیم خودمان را ببخشیم، درک خواهیم کرد که چرا این طور هستیم، این اعتقادات را داریم و این گونه احساس می‌کنیم.

چشمانتان را ببندید و از خودتان بپرسید: «برای درمان این زخم باید برایم چه پیش بیاید؟» آیا باید مراسم خاصی انجام دهید تا درد این پیشامد در شما بهبود یابد؟ آیا باید حرفی بزنید یا شخص دیگر باید حرفی بزند یا کاری بکند تا احساس یکپارچگی کنید؟ نوشتن، برای التیام زخم‌های عاطفی عالی‌ست. می‌توانید نامه‌ای به شخص مورد نظر خود بنویسید یا هر چه را به فکرتان می‌رسد روی کاغذ بیاورید و عواطفتان را ابراز کنید.

چشمانتان را ببندید و از خودتان بپرسید: «برای درمان این زخم باید برایم چه پیش بیاید؟» آیا باید مراسم خاصی انجام دهید تا درد این پیشامد در شما بهبود یابد؟ آیا باید حرفی بزنید یا شخص دیگر باید حرفی بزند یا کاری بکند تا احساس یکپارچگی کنید؟ نوشتن، برای التیام زخم‌های عاطفی عالی‌ست. می‌توانید نامه‌ای به شخص مورد نظر خود بنویسید یا هر چه را به فکرتان می‌رسد روی کاغذ بیاورید و عواطفتان را ابراز کنید.

رفتارها و الگوهای تکراری ناشی از این نتیجه‌گیری را یادداشت کنید. برای نمونه اگر نتیجه‌گیری کردید که بی‌ارزش، دوست نداشتنی یا ناکافی هستید، تجاربی را بیابید که این نتیجه‌گیری را تأیید می‌کنند.