بریده‌هایی از کتاب راز سایه: توان سرزندگی با تعبیری نو از داستان زندگی

من و شما جوینده هستیم و مسیری که می‌پیماییم، تجربۀ انسان بودن است. ما انتخاب کرده‌ایم که انسان باشیم و در این سفر باید بیاموزیم، رشد کنیم و خود را دریابیم. تجربۀ انسان بودن، ما را به گذر از داستان‌هایمان، هویت‌های دروغینی که به خود داده‌ایم و قلمروی عواطف و احساسات فرامی‌خواند تا ساز و کار انسان بودن را به گونه‌ای عمیق درک کنیم.

داستان‌های ما شامل مجموعه‌ای از عواطف، باورها و نتیجه‌گیری‌هایی هستند که در طول زندگی جمع‌آوری و با خود حمل کرده‌ایم. داستان‌های ما سنگین هستند، زیرا درون منیت ما سکنی دارند و منیت تقریباً همیشه جدی‌ست. منیت به ندرت سرشار از روشنی، مهر و بازیگوشی کودکانه بوده و بیش‌تر بر جنبه‌های منفی متمرکز است. همۀ داستان ما بر مبنای اگرها و شایدها و بایدها استوار است. داستان ما پر از درد و رنج‌ها، از دست دادن‌ها و تأسف‌هاست و فقط لایۀ نازکی از امید، آرزو و رؤیا روی آن‌ها را پوشانده است. نمایش‌نامۀ ما در یاد گذشته و تخیلات آینده اقامت دارد. هر فکر منفی‌ای در مورد گذشته که به ذهن ما وارد می‌شود، در داستانمان سکنی دارد و همین طور تمامی احساسات شکست و ناامیدی و تخیلات ما در بارۀ «روزی که این اتفاق نیفتد.» یا «وقتی که سرانجام به هدفم برسم.» نیز در داستانمان مستقر است. داستان ما به ندرت در لحظۀ حال - زمانی که ما فقط با آنچه که هست، هستیم - خود را نشان می‌دهد. داستان ما همچون سایه همه جا ما را تعقیب و حقیقت وجودمان را پنهان می‌کند. داستان ما هیچگاه دور از چشم ما نیست، اما فقط هنگامی قابل مشاهده است که در روشنایی بررسی شود.

اندیشه یکایک جنبه‌های من و زندگی‌ام بخش مهمی از ترکیب وجودم هستند و این امکان را به من می‌دهند که هدف الهی‌ام را تحقق بخشم.

وقتی اصالت و شرافتم را درمی‌یابم، معجزه رخ می‌دهد.

اگر در زندگی به خواسته‌های خود نمی‌رسیم، شاید به این دلیل باشد که بیش‌تر از «خوشبخت بودن» به «مظلوم بودن» متعهد هستیم

«آخرین آزادی انسان این است که در هر شرایطی، نگرش خود را انتخاب کند.»

تمامی درد و رنج‌های ما هدفی دارد! آن‌ها ما را آموزش می‌دهند، راهنمایی می‌کنند و خرد لازم برای اهدای هدیۀ‌مان به جهان را به ما می‌بخشند. بیش‌تر ما ناراحتی‌ها و زخم‌هایمان را بهانه می‌کنیم تا خودمان را تنبیه کنیم و اسیر و حقیر نگه داریم. اما هنگامی که رنج‌ها و نومیدی‌هایمان بررسی شوند و به عنوان ابزار آموزش ما به کار روند، درس‌های مقدس زندگی را که تنها راه آموختنش همین بوده است، به ما یاد می‌دهند.

«داستان شما» به هیچ رو حقیقت وجودتان را تعریف نمی‌کند. داستانتان بخش کوچکی از شماست که شما را در الگوهای تکراری اسیر می‌کند و مقدار عشق، آرامش درونی و موفقیتی را که می‌توانید دریافت کنید محدود می‌نماید. برای آن که بتوانید خود کاملتان را ببینید و شکوه حقیقی‌تان را مشاهده کنید، باید از داستانتان قدم به بیرون گذارید

هر چه در جهان درونی احساس عدم توازن بیش‌تری کنیم، در جهان بیرونی بیش‌تر مانع برآورده شدن آرزوهای خود می‌شویم. وقتی از خودمان ناراضی هستیم، افراد و رویدادهایی را به سوی خود جلب می‌کنیم که نشانگر احساس ما نسبت به خودمان هستند. به یاد داشته باشید: جهان بیرون شما بازتاب جهان درونتان است. خلاف این مطلب نیز درست است: هنگامی که در درون متوازن هستیم، احساس می‌کنیم ارزش دریافت همۀ خواسته‌های خود را داریم. هر اندازه موارد نادرست و تسویه‌نشده در داستان‌هایمان داشته باشیم، به همان اندازه در اختیار همهمۀ جعبۀ سایۀ خود هستیم. تا وقتی اصالت و شرافت نداشته باشیم، خود را شایستۀ والاترین زندگی مورد نظرمان نمی‌دانیم.

برای آن که آزاد باشم و بتوانم آن زن خاص و منحصر به فردی که هستم باشم، باید بی‌کرانگی الهی خود را در کنار ناچیزی انسان بودنم بپذیرم. باید این واقعیت را بپذیرم که من همه چیز و هیچ چیز هستم.

این کتاب همچون استاد راهنما شما را به خانه - به جایی که در اعماق وجودتان می‌دانید جای اصلی شماست - بازمی‌گرداند.

یکم، ما در تلاش برای آن که کسی شویم، داستان زندگی خود را خلق می‌کنیم. دوم، داستانمان هدف منحصر به فرد ما در زندگی و راه رسیدن به آن را در خود دارد. سوم، راز بسیار مهمی در سایۀ داستان ما پنهان است. همین که این راز آشکار شد، از شکوه انسانیت خود شگفت‌زده می‌شویم.

بیش‌تر ما همچنان به زیر پا گذاشتن خودمان ادامه می‌دهیم و گمان می‌کنیم با شرکت در یک دورۀ دیگر، خواندن یک کتاب دیگر یا داشتن افکار پرنشاط می‌توانیم سرکوب خودمان را ندیده بگیریم و کاری در این باره انجام ندهیم. تا وقتی یاد نگیریم که خودمان را زیر پا نگذاریم و بی‌ارزش نشماریم، کتاب‌های خودیاری، مراقبۀ هرروزه یا مرید شدن کمکی به ما نمی‌کند.

هر وقت آماده هستید، چشمانتان را ببندید و پنج نفس عمیق و آرام بکشید. تنفستان را برای آرام کردن بدن و ذهن خود به کار بگیرید. پرسش‌ها را یکی یکی بخوانید. سپس چشمان خود را ببندید و بگذارید از اعماق وجودتان پاسخی بیرون بیاید. پس از دریافت پاسخ هر پرسش، چشمانتان را باز و پاسخ را در دفتر خود یادداشت کنید و سپس به پرسش بعدی بپردازید.

زخم‌های عاطفی‌مان نمی‌گذارند به خارج از داستان خود برویم، زیرا درد مانند دیواری نامریی ما را درون داستان حفظ می‌کند.

برای آشتی با داستان خود لازم است همۀ چیزهایی را که در گذشته برایمان دردناک بوده است تشخیص دهیم، درک کنیم و بپذیریم.

یکم، ما در تلاش برای آن که کسی شویم، داستان زندگی خود را خلق می‌کنیم. دوم، داستانمان هدف منحصر به فرد ما در زندگی و راه رسیدن به آن را در خود دارد. سوم، راز بسیار مهمی در سایۀ داستان ما پنهان است. همین که این راز آشکار شد، از شکوه انسانیت خود شگفت‌زده می‌شویم.

برای آن که بتوانیم خارج از داستان خود زندگی کنیم، باید زخم‌هایمان را التیام ببخشیم و با گذشتۀ‌مان به صلح برسیم. باید از درد پرده برداریم و کاستی‌ها و نقطه‌ضعف‌هایی را که با انسان بودن همراه هستند، بپذیریم. تا با آن کسی که هستیم و علت بودنمان در اینجا آشتی نکنیم و تا درس‌های شگفت‌آوری را که زندگی به ما یاد می‌دهد درک نکنیم، درون حقارت نمایش‌نامۀ شخصی خود گرفتار خواهیم بود.

این بازی، قابل بردن نیست. این یک دام است، هزارتویی‌ست که راه خروجی ندارد. ما روز و شب کار می‌کنیم و می‌کوشیم تا بهره‌برداری کنیم، نقشه بکشیم و راه‌هایی بیابیم تا در بازی «اگر فقط» برنده شویم. این بازی در تار و پود داستانمان تنیده شده است. این بازی به راه افتاده است تا ما را مشغول و گرفتار نگه دارد و نقطۀ مرجعی برای ایجاد هویت منفرد به ما بدهد. اگر حاضر به نگاه کردن باشیم، می‌بینیم این بازی فقط یک دام است که حقیقت را پنهان کرده و ذات حقیقی را پوشانده است. برای پایان دادن به این تقلا باید درک کنیم که بیش‌تر باورهای ما در بارۀ خودمان، داستان است.

ما وجود طبیعتاً الهی خود را کنار می‌گذاریم و دیوانه‌وار می‌کوشیم تا در هویت خود جا بگیریم. ما وجود الهی خود را فدای خودانگارۀ‌مان می‌کنیم. اما این خودانگاره - هویتی که به دنبالش می‌رویم - آن کسی نیست که ما هستیم، بلکه آن خود کاذبی‌ست که برای تعریف خود، آن را آفریده‌ایم.