بریده‌هایی از کتاب وقتی نیچه گریست

وظیفهٔ تو به‌عنوان یک والد فقط ساختنِ خودی دیگر، یوزفی دیگر نیست، بلکه چیزی برتر است، چیزی همانند آفریدن یک آفریننده

«تا زنده‌ای، زندگی کن! اگر زندگی‌ات را به کمال دریابی، وحشت مرگ از بین خواهد رفت! وقتی کسی بهنگام زندگی نمی‌کند، نمی‌تواند بهنگام بمیرد.»

پیوستن دو نفر به یکدیگر برای جستن حقیقتی برتر. آیا این درست همان کاری نیست که او و نیچه امروز انجام دادند؟ بله، آن‌ها دوست یکدیگر بودند.

آنچه بیش از همه دلتنگم می‌کند فقدان توجه اوست. او همیشه شنوندهٔ اصلی سخنانم بود

تجربهٔ بالینی به من آموخته که تنش می‌تواند از منابعی سرچشمه گیرد که حتی خود فرد از آن‌ها آگاهی ندارد و نیازمند یک راهنمای خارجی است تا موضوع را برایش روشن کند.

«بیماری مرا با حقیقت مرگ نیز آشنا کرد. گاهی باور می‌کنم به بیماری لاعلاجی مبتلا هستم که به‌زودی مرا از پای درخواهد آورد. چشم‌انداز مرگِ قریب‌الوقوع موهبتی عظیم است: از ترس فرارسیدن مرگ، پیش‌از به پایان رسیدن آنچه باید بنویسم، بی‌وقفه کار کرده‌ام. آیا هرچه پایانْ مصیبت‌بارتر باشد، اثر هنری عظیم‌تری خلق نخواهد شد؟ چشیدن طعم مرگ به من وسعت دید و شجاعت بخشیده است. در مقام استاد یا زبان‌شناس یا فیلسوف بودن مهم نیست. آنچه مهم است، شجاعتِ خود بودن است!»

و دیگر اینکه من یک انسانم، نمی‌توانم نسبت به این‌همه تهاجم تلخ و دردناک بی‌اعتنا باشم.

راه انسان‌ها از ابتدا جدا می‌شود: کسانی که در آرزوی آرامش و شادی روح‌اند باید ایمان آورند و آن را مشتاقانه پذیرا شوند؛ و آنان که در پی حقیقت‌اند باید آرامش ذهن را ترک گویند و زندگی‌شان را وقف پرسش‌ها کنند.

مردم از گوشه‌وکنار دنیا می‌آیند که ونیز را ببینند و حاضر نیستند پیش‌از دیدن این‌همه زیبایی بمیرند. نمی‌دانم چه مقدار از عمرم را تنها با نگاه نکردن و یا نگاه کردن و ندیدن از دست داده‌ام.» دیروز برای قدم زدن به اطراف جزیرهٔ مورانو رفته بود و وقتی پیاده‌روی‌اش به پایان رسید، هیچ ندیده بود؛ چیزی از آن‌همه زیبایی ثبت نکرده بود، هیچ تصویری از شبکیه به قشر مغز منتقل نشده بود.

وظیفهٔ شما این است که خود را همان‌طور که هستید بپذیرید، نه آنکه به دنبال راهی برای مقبولیت یافتن نزد من باشید.»

اکنون می‌دانم ترس زادهٔ تاریکی نیست، بلکه ترس‌ها، همانند ستارگان، همیشه هستند و این درخشندگی روز است که آن‌ها را محو و ناپیدا می‌کند.»

انسان حتی در برابر فراموش‌کاری‌هایش نیز مسئول است.

"آنچه مرا نکشد قوی‌ترم می‌سازد."

"بشو، هر آنکه هستی!"

آنچه مهم است، شجاعتِ خود بودن است!»

متوجه شد که هریک از این وضعیت‌های روانی رنگ‌آمیزی عاطفی خاص خود را دارند: حالت خودبینی دارای زوایای تیز و خشن است و زشتی، تندمزاجی، خودپسندی و دلتنگی را به ذهن می‌آورد. در مقابل، حالت دیگر گرد و بی‌زاویه است و نرم و پذیرنده می‌نماید.

«حقیقت، خود مقدس نیست. آنچه مقدس است جستجویی است که برای یافتن حقیقتِ خویش می‌کنیم!

باید تشویقش کنی که ناامیدی‌اش را بروز دهد، ولی در صورت موفقیت، او از تو منزجر می‌شود، چون نزدت شرمسار شده است. باید اطمینانش را جلب کنی، ولی اگر با روشی همدلانه پیش بروی، تو را به کوشش در جهت تسلط بر خودش متهم می‌کند.

«یوزف، آیا نمی‌بینید مشکل شما احساس ناراحتی نیست؟ که فشار موجود بر قفسهٔ سینه اهمیتی ندارد؟ چه کسی قول راحتی به شما داده بود؟ بدخوابی دارید! که چه؟ چه کسی به شما قول خواب راحت داده بود؟ نه، مشکل در احساس ناراحتی نیست. مشکل این است که ناراحتی شما برای آنچه باید نیست!»

چهارشنبهٔ پیش به خیانت اخیری که در حقتان شده است اشاره کردید. خیانت، تنش‌زاست. ازآنجاکه هیچ انسانی عاری از خشم نیست، کسی هم قادر به گریختن از رنجِ به انحراف کشیده شدن یک دوستی و یا درد انزوا نیست. راستش را بگویم، به‌عنوان طبیب دلواپس تمامی این وقایع روزانهٔ زندگی شما هستم. چه کسی انزوا را تاب می‌آورد؟ شما فقدان همسر و فرزند و همکار را نشانهٔ حذف فشار از زندگی‌تان عنوان کردید. ولی من از وجه دیگری به آن نگاه می‌کنم: انزوای مطلقْ حذف فشار نیست، بلکه خود نوعی فشار است. تنهایی کسالت می‌آورد.