بریده‌هایی از کتاب وقتی نیچه گریست

«یکپارچگی ناخودآگاه.» این نظر برویر را هم به هیجان آورد: «درست است، زیگ. بصیرت حقیقی در همین است!»

این بدان معناست که آقای مولر بیان هرگونه عاطفهٔ مثبت را به فرمان دادن با قدرت تعبیر می‌کند. نتیجه اینکه: نزدیک شدن به او تقریباً غیرممکن است.

نخست باید محدودیت‌ها را شناخت. بعد باید از خود فاصله گرفتن و از دور به خود نگریستن را آموخت.

نیچه ما را به کوششی در جهت چیرگی بر درون، به فرایند خودشکوفایی و به‌سوی تحقق توانایی‌های بالقوه‌مان فرامی‌خواند، نه به کوشش در جهت سلطه بر دیگری.

بسیاری از فیلسوفان پیروِ نیچه او را نه یک ویرانگر، که یک درمانگر می‌دانند، مردی که آرزو داشت طبیب عصر خویش باشد. و امیدش به درمان کدامین بیماری بود؟ پوچ‌گرایی. پوچ‌گرایی پساداروینی در اواخر سدهٔ نوزدهم در اروپا رخنه می‌کرد. پس‌از داروین، تمامی ارزش‌های مذهبی سنتی فرو ریخته بود. خدا مرده بود و انسان‌گرایی غیردینی جدیدی بر ویرانه‌های معبد پا می‌گرفت. نیچه  نیچهی آفریننده، نیچهی جوینده و نه نیچهی ویرانگر  از مرگ خدا به‌عنوان فرصتی برای آفرینش مجموعهٔ جدیدی از ارزش‌ها سود جست. او نزدیک به صد سال پیش گفته است: «اگر "چرا"ی خویش را برای زندگی داشته باشیم، با هر "چگونه"ای خواهیم ساخت.» ولی نیچه "چرا"یی نو و مجموعه‌ای نوین از ارزش‌ها را طلب کرد که نه بر ارزش‌های ماورایی، بلکه بر تجربهٔ انسانی بنیان نهاده شده بود.

«تاریخ قصه‌ای است که حادث شده و قصه تاریخی است که ممکن بود حادث شود.»

دانشجویان می‌گویند برای صراحت من ارزش قائل‌اند. در طول زندگی حرفه‌ای‌ام هرگز چیزی ننوشته‌ام که خود به‌درستی درک نکرده باشم.

به این گفتهٔ یونگ باور دارم که درمان امری خلاقانه است و درمانگرِ موفق کسی است که برای هر بیمار درمانی جدید ابداع کند.

نوشتن یک رمان خوب لطیف‌ترین کاری است که از عهدهٔ بشر برمی‌آید.

مرا از آسودگی ترسانده‌اند. آسودگی پایان من و مأموریتم خواهد بود. آسودگی برای من نوعی مرگ است. شاید به همین دلیل است که در رؤیا نمادِ سنگ انتخاب شده است، سنگی بی‌جان که خود را گرم می‌کند.