کتاب بیگانه

«یک انسان بیشتر به‌وسیله چیزهایی که نمی‌گوید شناخته می‌شود.»

سودی که از مشغول کردن مردم می‌شود برد، مدت زمانی طول نمی‌کشد.

او حرف مرا درک نمی‌کرد و از این‌رو کمی از من بدش آمد.

. آن وقت فهمیدم مردی که فقط یک روز زندگی کرده باشد می‌تواند بی‌هیچ رنجی، صد سال در زندانی بماند. چون آن‌قدر خاطره خواهد داشت که کسل نشود. به یک معنی، این هم خودش بردی بود.

«به آنچه که ما را با برخی از انسان‌ها وابسته می‌کند نام عشق ندهیم...»

اینطور پیدا است که شما آدمی کم‌حرف و سر به‌تو هستید، و در این باره نظر مرا خواست بداند. جواب دادم: «علتش این است که هیچ‌وقت چیز مهمی ندارم که بگویم. در این صورت خاموش می‌مانم.»

بی‌اینکه از من نظری بخواهند، سرنوشت من تعیین می‌شد.

مادرم اغلب می‌گفت که هیچ وقت کسی بدبخت تمام عیار نیست. در زندانم هنگامی که آسمان به خود رنگ می‌گرفت و روز نوی آهسته به سلولم می‌لغزید، حرف او را تصدیق می‌کردم.

انسان بالاخره به همه‌چیز عادت می‌کند.

این یکی از عقاید مادرم بود و آن را غالبآ تکرار می‌کرد که انسان بالاخره به همه‌چیز عادت می‌کند.