بریده‌هایی از کتاب نبرد من

در طول نبرد برای بقای خود در وین، به‌وضوح دریافتم، هدف تمام فعالیت‌های اجتماعی، نباید صرفاً کمک نیکوکارانۀ مسخره و بی‌فایده باشد، بلکه باید ترجیحاً ابزاری باشد برای یافتن شیوه‌ای در جهت برطرف‌کردن نقصان بنیادین در زندگی فرهنگی و اقتصادی ما ــ نقصانی که لزوماً انحطاط و تباهی را در فرد ایجاد می‌کند یا حداقل او را به‌سمت چنین انحطاطی می‌کشاند.

شکافی که طبقۀ بورژوا را، که به‌هیچ‌وجه از نظر اقتصادی پولدار نیست، از طبقۀ کارگر جدا می‌کند، عمیق‌تر از آن است که مردم فکر می‌کنند. علت این جدایی را می‌توان خصومت بین دو طبقه نامید و یا به عبارت روشن‌تر ترسی که بر این گروه اجتماعی حاکم است، گروهی که تنها تمایزش با طبقۀ کارگر، همین بیم است. ترس از این‌که ممکن است این طبقه به وضعیت سابقش بازگردد یا حداقل با طبقۀ کارگر یکسان نگریسته شود. علاوه بر این، یادآوری فقر فرهنگی طبقۀ پایین‌تر و رفتار ناهنجارشان با یکدیگر نفرت‌انگیز است؛ بنابراین برای افرادی که تنها روی اولین پلۀ نردبان اجتماع قرار دارند، هر‌گونه ارتباط با طبقۀ فرهنگی و معیار زندگی خارج از معیارهای خودشان، غیر‌قابل تحمل است.

نمی‌دانم کدام‌یک غیر‌اخلاقی‌تر است: بی‌اعتنایی نسبت به فقر و فلاکت جامعه از سوی اکثریت مردم مرفه، که از طریق کار متعارف خود به نوایی رسیده‌اند، یا حمایت‌های ظاهری و تظاهر به خیرات و مبرات مردمی که خود را مهربان و همدل نشان می‌دهند.

سوسیال‌دموکراسی از طریق تجربۀ خود به ارزش قدرت پی برده است و به همین دلیل عمدتاً به کسانی حمله می‌کند که در آن‌ها جوهرۀ شجاعت بیش‌تری احساس می‌شود، البته این نوع افراد بسیار نادر هستند. از طرف دیگر در میان دشمنان خود از آدم‌هایی با روحیۀ ضعیف، به شیوه‌ای محتاطانه، براساس معیار توانایی‌های ذهنی آشکار یا احتمالی‌شان تمجید می‌کند. آن‌ها از نابغه‌ای که نیروی ارادۀ ضعیفی دارد کم‌تر از شخصی زورمند، با هوش و ذکاوت متوسط می‌ترسند و در عین حال کسانی را می‌ستایند که فاقد هوش و اراده هستند.

برای اولین بار ناسیونالیست‌ها و میهن‌پرستان به عناصر شورشی تبدیل شدند. آن‌ها بر ملت یا کشور نشوریدند، بلکه بر آن دولتی شوریدند که اطمینان داشتند قاطعانه بر آن است تا مردم کشور خود را به نابودی بکشاند. برای اولین بار در تاریخ جدید، میهن‌پرستی سنتی شاهانه و عشق ملی به سرزمین پدری و مردم در نزاعی آزاد قرار گرفتند.

کلاوزویتس در سه‌گانه خود این عقیده را به شیوۀ تحسین‌برانگیزی بیان کرده و به آن قالبی مشخص داده است. او می‌گوید: "داغ ننگ ایجاد شده توسط تسلیم بزدلانه هرگز پاک نمی‌شود. قطره زهری که وارد خون یک ملت می‌شود به نسل‌های آینده منتقل خواهد شد. این زهر نسل‌های آینده را تخریب و فلج خواهد کرد. " با این حال می‌افزاید: "حتی از بین‌رفتن آزادی ملتی بعد از شکست در نبردی شرافتمندانه، رستاخیز آن ملت را تضمین

مکتب ناسیونال‌سوسیالیست دست‌پرورده و نوکر منافع سیاسی یک ایالت فدرال نیست. یک روز این مکتب باید معلم تمام ملت آلمان شود. این مکتب باید زندگی همه مردم را جهت بخشد و آن زندگی را از نو شکل دهد. به همین دلیل باید قاطعانه خواستار حق فراتر‌رفتن از مرزهایی باشیم که پیشرفت سیاسی این مرزها را تعیین کرده است،

یهودیان بهتر از دیگر اقوام می‌دانسته‌اند که چگونه می‌توان از حربۀ دروغ‌گویی و بدنام‌کردن سوءاستفاده کنند. آیا صرف وجودشان بر پایه دروغی بزرگ پیدایی نیافته است؟ یعنی این‌که آن‌ها جامعه‌ای دینی هستند، در‌حالی‌که در‌حقیقت آن‌ها یک نژادند و چه نژادی! شوپنهاور یکی از بزرگ‌ترین متفکرینی که نوع بشر تاکنون به خود دیده، یهودیان را همواره با جمله‌ای که عمیقاً و دقیقاً حقیقت را بیان می‌کند، می‌خواند. وی یهودیان را این‌گونه می‌خواند: <استاد اعظم دروغ>

آیا مسئولیت و کاری مشکوک، نوعی شرارت و پستی، به‌ویژه در حیات فرهنگی وجود داشت که در آن حداقل یک یهودی حضور نداشته باشد؟ هرکس با فرو‌بردن دقیق چاقوی جراحی به چنین دملی، مانند کرم در یک بدن در حال فساد، فوراً وجود یهودی حقیر را که اغلب از تابش نوری ناگهانی خیره می‌شود، کشف می‌کند. > <و بدین‌سان امروز معتقدم رفتار و سلوک من مطابق با ارادۀ خالق قادر متعال است. با ایستادگی و مقاومت در برابر یهود، من از دستاورد پروردگار خویش پاسداری می‌کنم. >

طی چند دهه، جنبش اتحادیۀ کارگری، به یاری دستان ماهر و توانای سوسیال‌دموکرات‌ها، از جنبشی که در اصل برای دفاع از حقوق انسان‌ها طرح‌ریزی شده بود به ابزاری برای تخریب ساختار اقتصادی ملی تغییر ماهیت داد. به منافع طبقۀ کارگری اجازه داده نمی‌شد تا لحظه‌ای این هدف را محقق ببینند؛ زیرا در سیاست، اعمال فشار اقتصادی همیشه زمانی امکان‌پذیر است که یک طرف به‌اندازۀ کافی بی‌وجدان باشد و طرف دیگر به‌اندازۀ کافی تنبل و مطیع.