بریده‌هایی از کتاب نبرد من

شناخت عمیق یهودیان طی قرون متمادی، سبب شده است تا در دوران فلاکت و محنت، مردم حضور آن‌ها را در میان خود به‌عنوان خطری عمومی که تنها با طاعون قابل مقایسه است، بدانند. >

فحشا مایۀ رسوایی بشریت است و به‌آسانی با شیوه‌های خیرخواهانه یا دیدگاه‌های علمی و نظری از بین نمی‌رود. محدود‌کردن آن و نابودی نهایی مستلزم رفع کل زنجیرۀ عوامل است. اولین طریق درمان باید همیشه مبتنی بر فراهم‌آوردن شرایط ازدواج ِبه‌هنگام خصوصاً برای مردان جوان است، زیرا در هر حال زنان در این مسئله منفعل هستند.

تعقیب و پیگیری ایده‌آل‌هایی که همیشه برای آینده ارزشمند و مهم خواهند بود، به‌طور کلی کاری چندان پر منفعت نیست و فردی که چنین مسیری را دنبال می‌کند به‌سختی توسط توده مردم فهمیده می‌شود، توده‌ای که برای آن‌ها نان و شیر به‌نسبت برنامه‌های دوراندیشانه، از ارزش سیاسی بیش‌تری برخوردار است؛ برنامه‌هایی که بعدها آن را می‌شناسند و تنها آیندگان منافع آن را برداشت می‌کنند.

فصل اول: در خانۀ پدری این دست سرنوشت بود که <برانائو ـ اَم ـ این> را محل تولد من قرار داد. اکنون برایم خوش‌یمن است. چرا که این شهر کوچک دقیقاً در مرز میان دو کشوری واقع شده که اتحاد میان آن‌ها، حداقل برای ما نسل جوان، امری ا‌ست که باید جان خود را فدای آن کنیم و در طلبش از هر‌گونه ابزار ممکنی بهره گیریم. آلمان و اتریش باید دوباره به یک میهن آلمانی عظیم تبدیل گردند، اما لزوماً نیازی نیست در زمینه‌های مختلف اقتصادی یکی شوند. حتی اگر اتحاد، مسئله‌ای در حد یکپارچگی اقتصادی باشد و یا حتی اگر از منظر اقتصادی نامطلوب باشد باید رخ دهد. مردمی که از یک خون و نژاد هستند باید تحت حکومت یک رایش باشند.

اما خیلی زود با دیدن صحنۀ نفرت‌انگیزی در مقابل چشمانم، خشمگین و عصبانی شدم. چند‌صد نماینده در مجلس بودند تا دربارۀ مسائل بسیار مهم اقتصادی بحث کنند و هر نماینده حق داشت عقیدۀ خود را اظهار کند.

جنبش بزرگی که روی این زمین به جایی رسیده، رشد و پیشرفت خود را مدیون سخنرانان بزرگ است، نه نویسندگان بزرگ.

اما هر‌چه موانع افزایش می‌یافت، ارادۀ من نیز قوی‌تر می‌شد و سرانجام اراده بر همۀ موانع غلبه کرد.

تمام الهامات اصیل هنری از بخش آلمانی و جمعیت ژرمن کشور برمی‌خاست. در موسیقی، معماری، مجسمه‌سازی و نقاشی، وین حرف اول را می‌زد و به نظر نمی‌آمد این سرچشمه امکان خشک‌شدن داشته باشد

سوسیال‌دموکرات‌ها می‌دانند چگونه این عقیده را تحمیل کنند که آنان تنها حافظان صلح هستند. در این راه، بسیار محافظه‌کارانه عمل می‌کنند، اما هرگز بینش هدف نهایی‌شان را از دست نمی‌دهند، یکی پس از دیگری قلمروهای روانی را تصرف می‌کنند، یک بار با بهره‌گیری از شیوه‌های ارعاب و تهدید و بار دیگر با راهزنی در روشنایی روز. این تاکتیک آخری را با این اندیشه مورد استفاده قرار می‌دهند که توجه عموم از این مسائل منحرف شود که دموکرات‌ها آرزو دارند توجه عموم از این مسائل منحرف نشود، یا در زمانی‌که جامعه به واقعه‌ای پیش پا افتاده توجه می‌کند تا دربارۀ آن شایعه بسازد، در نتیجه خشم طرف ناراضی را سبب شود.

برای مثال، فرد سخنرانی که منابع اطلاعاتی خود را که لازمۀ برداشتی مناسب از موضوع سخنرانی‌اش است، آماده در اختیار ندارد، قادر نیست از دیدگاه‌های خود در برابر یک مخالف دفاع کند، حتی اگر این دیدگاه‌ها کاملاً درست و عینی باشد. در هر بحثی حافظه‌اش او را با شرمندگی تنها می‌گذارد. او نمی‌تواند برای حمایت از تلاش یا رد نظر مخالفانش، بحث و گفت‌وگو را جمع کند. تا زمانی‌که سخنران فقط مجبور است از مواضع شخصی خود دفاع نماید، وضعیت جدی نیست؛ اما فاجعه زمانی رخ می‌دهد که موقعیت چنین دانای کل یا علامۀ دهری که در واقعیت چیزی نمی‌داند، او را مجبور کند دربارۀ امور دولتی صحبت کند.