بریده‌هایی از کتاب اشرافیت، سلطنت، دموکراسی: داستان حماقت و تباهیِ اخلاقی و اقتصادی

بخش خصوصی رقابتی و قراردادی به‌طور کلی صلح‌گراست. اما‌ همچنان‌که اشاره شد، دولت در ذات خود متهاجم است و به جای صلح و آشتی، کشمکش‌ها را افزایش می‌دهد.

در واقع، باید انتظار داشت که کارگزاران دولتی تمایل به بالا نگهداشتن نرخ جرایم داشته باشند، تا بدین‌وسیله میزان بالای هزینه‌ها را توجیه کنند.

مهم‌ترین مزیت تولید نظم و قانون خصوصی، کیفیت طبیعی آن است.

در جامعه خصوصی، همه حق حمل سلاح و داشتن آن را دارند و هیچ محدودیتی بر آن وارد نیست و همه حق تامین امنیت مال و زندگی خود را دارند و بنا به تجربیاتی که در کتاب «غرب وحشی نه همچون وحشی‌گری» به دست آورده‌ایم، می‌دانیم که فراوانی سلاح همسو با کاهش جرایم ا‌ست.

آنچه مراکز عمومی با آن به حیات خود ادامه می‌دهند، از منظر قوانین خصوصی چیزی جز دزدی و تاراج اموال دیگران نیست.

هدف قواعد، کمک به پرهیز از کشمکش‌های اجتناب‌ناپذیر است.

پلوتوکرات‌ها یک دسته جزئی از ثروتمندان بزرگند که ظرفیت‌های عظیم دولت را به عنوان یک نهاد قانون‌گذار و مالیات‌ستان درک می‌کنند که می‌تواند منافع آتی آنان را متاثر کند؛ از این‌روی، در آن نفوذ می‌کنند.

دموکراسی یک الیت قدرت نوین یا طبقه جدیدی در حاکمیت را در پی خواهد داشت؛ همچون رئیس‌جمهور، نخست‌وزیر، روسای مجلس و احزاب سیاسی که بخشی از این قدرتند که می‌توان گفت این دسته الزاما عوام‌فریبانی بی‌اخلاق در عرصه سیاستند. اما به سادگی باید گفت همین افراد قدرتمندترین و متنفذترین افراد جامعه می‌شوند.

در حقیقت، رقابت احزاب و جناح‌ها، تلاش برای به‌دست آوردن هزینه‌ها از جیب دیگران است.

به گفته باستیا در دموکراسی، دولت همان بهانه‌ای است که به موجب آن همه می‌خواهند از قِبَلِ دیگری زندگی کنند.