بریده‌هایی از کتاب اشرافیت، سلطنت، دموکراسی: داستان حماقت و تباهیِ اخلاقی و اقتصادی

امروزه هم انسان‌های ثروتمند وجود دارند، ولی به صورت مستقیم یا غیرمستقیم داشته‌های خود را از قِبَلِ دولت به دست آورده‌اند. برای همین، تداوم دولت و دور ماندن عمده مردم از رفاه را به نفع خود می‌دانند. آنان پیشینه خانوادگی چندانی نداشته و تازه به دوران رسیده‌اند. رفتار آنان شاخصه‌های فضیلت، حکمت، عزت و سلیقه در خود ندارد

«اتفاقا برخلاف آنچه ادعا می‌شود، اگر در سلطنت مزایا به نجبا و درباریان محدود می‌شد، حال در دموکراسی همه به‌ شرط دستیابی به جایگاهی در پست‌های اداری و عمومی در چپاول و تاراج شریکند‌.»

در هر جامعه‌ای حتی با سطحی ابتدایی از پیچیدگی، تعداد کمی از افراد می‌توانند به موقعیت یک الیت طبیعی دست پیدا کنند. به عللی همچون دستاوردهای برتر رفاهی، عقلی، شجاعت یا روابط فامیلی و زناشویی، تعدادی از افراد جامعه به اقتدار بیشتری نایل می‌شوند؛ به‌گونه‌ای که دیگران به آرا و عقایدشان احترام می‌گذارند.

قانون اساسی برای حمایت مردم از شاه نبود، بلکه شاه را از دست مردم در امان نگاه می‌داشت.

تنها وظیفه شاهان حفظ و حمایت از قوانین خوب و دیرین بود.

به‌عنوان یک روشنفکر ضد روشنفکر، فرد باید خود را برای روبه‌رو شدن با پیشنهاد رشوه آماده کند. چراکه هستند کسانی که به‌ آسانی می‌توان آنها را خرید و فاسد کرد.

اگرچه آنچه بر بردگان تحمیل می‌شد، نسبت به آنچه امروزه در دولت مدرن به عنوان مالیات بر کارگران تحمیل می‌شود، ناچیز بوده است.

نقش و تاثیر روشنفکران مردمی و توده‌ای تنها با کمک روشنفکران ضد روشنفکر، در هم شکسته خواهد شد.

دموکراسی به جای تجلیل از پرولتاریا، به پرولتاریزه کردن نخبگان و منحرف کردن ذهن و تفکر عموم مردم منجر شده است.

شاهان، اگرچه بدهی بالا می‌آوردند، ولی در زمان صلح بار بدهی‌های خود را سبک می‌کردند. اما دولت دموکراتیک مدرن، چه در حال جنگ و چه در حال صلح، همواره بدهی‌هایش به صورت چشمگیری بالا رفته است.