بریده‌هایی از کتاب حضرت حجت (عج)

قلبی که یاد حضرت (عج) باشد، آنجا جزیره خضراء حضرت است.

وای بر ما اگر حضرت (عج) بگوید: این شخص را نمی‌شناسیم!

«به دل‌سوختگان ما بگویید برای من دعا کنند»

«لازم نیست شما زحمت بکشید خدمت ما برسید. شما خودتان را اصلاح کنید، ما خدمت شما می‌رسیم!»

در این زمان، حضرت (عج) طرفدار کسی است که برای تعجیل فرج دعا کند. اگر در ناراحتی است، [با دعای برای تعجیل فرج] رفع آن را می‌خواهد، و اگر در راحتی است، می‌داند که دوام ندارد و تا فرج محقق نشود، هیچ چیز فایده ندارد.

«حدیث ثقلین» از ادلهٔ اثبات غیبت امام زمان (عج) است؛ زیرا در آن حدیث می‌فرماید: «إِنَّهُما لَنْ یَفْتَرِقا» (قرآن و عترت هرگز از هم جدا نمی‌شوند). یعنی چه حاضر باشند یا غایب. اگر کسی این حدیث را تحقیق و معنای آن را تحصیل کند، مسأله غیبت خیلی برای او واضح خواهد بود؛ زیرا در غیر این صورت، لَزِمَ الإنفکاک بینَ القرآنِ و العترة (جدایی بین قرآن و عترت لازم می‌آید).

[افراد] به محل‌هایی که منسوب به حضرت (عج) است، زیاد مشرّف می‌شوند، اما اکثراً نمی‌دانند چه باید بخواهند. حضرت (عج) همه‌جا را می‌بیند، اما به بعضی امکنه عنایت مخصوصی دارد؛ مثل مقام حضرت مهدی (عج) در نجف اشرف که یک اتاق بیش نیست؛ اما در این اتاق چه روحانیّتی محسوس است! اتاق مخیّم (خیمه‌گاه) حضرت سیّدالشهدا (ع) در کربلا نیز چنین است.

خود حضرت هم منتظر روز موعود است و خودش می‌داند که چه وقت ظهور می‌کند. این‌که گفته می‌شود که آن حضرت وقت ظهورش را نمی‌داند، درست نیست

در روایت داریم که در آخرالزمان همه هلاک می‌شوند «اِلّا مَن دَعا بِالَفَرج» (مگر کسی که برای فرج دعا کند).

گفتن «یا صَاحب‌الزَّمان أَغِثنی، یا صَاحب‌الزَّمان أَدِرکنی» کار اسم أعظم می‌کند.

صاحب‌الزمان (عج))، مَثَل او مَثَل غیب الغیوب است. او از ما دور نیست: «هُوَ مَعَکمْ أَینَ مَا کنْتُمْ»

عده‌ای لذت را در خلوت با خدا و انس مناجات با او و تهجّد می‌دانند و برخی لذت را در عشرت و هم‌نشینی با اهل غفلت و بطالت و معصیت. یکی خاموشی و سکوت و بی‌سروصدایی را می‌طلبد و دیگری مجلس عیش و طرب همراه با سروصدا و ساز و آواز را

«دعا برای تعجیل فرج، نشان‌دهنده این است که دعا کننده هنوز بر ایمان خود ثابت و استوار است.»

«دعا برای تعجیل فرج، نشان‌دهنده این است که دعا کننده هنوز بر ایمان خود ثابت و استوار است.»

«بعضی وقت‌ها انسان می‌بیند یک حال خوشی دارد؛ حالت نورانی دارد! نمی‌داند علتش چیست. هر چه فکر می‌کند، هیچ علتی پیدا نمی‌کند. نه کار خاصی کرده، نه نماز خاصی خوانده؛ هیچ کاری نکرده است! نمی‌داند در کوچه‌ای، جایی، رد می‌شده و فقط به نحو گذرا حضرت (عج) از کنارش رد شده است. این نورانیّت و حال خوش، به همین جهت در این شخص ایجاد شده است.»

چه اکسیری است اشتیاق دیدار امام زمان (عج) را داشتن. به راستی که امام زمان (عج) در ظهور و غیبت برای آفریده‌های الهی خیر محض ا

(آیا درد و درمان شما را به شما خبر ندهم؟ درد شما گناهان، و دوا و درمانتان استغفار است).

این کلامی را که به شخصی که نزدیک خودم است، می‌گویم و او می‌شنود، قبل از این‌که او بشنود، «أذن اللّه السّامعه» (گوش شنوای خداوند)، حضرت (عج) جلوتر می‌شنود. حرف من با جلیس (همنشین) خودم را او زودتر از جلیس من می‌شنود، و همچنین زودتر از این‌که من کلام جلیسم را بشنوم [حضرت (عج) می‌شنود]. همچنین در دیدن‌ها، برقی (نوری) که مثلاً هست، [سرعت و زمان رسیدنش] اندازه‌ای و حدی دارد [تا این‌که دیدن تحقق یابد]، اما [دیدن] او دیگر محدود نیست، اگر کسی از [طریق] این مطالب معرفت پیدا کند، می‌فهمد مسأله ظهور امام (ع) و غیبت امام (ع) این‌گونه است که ما او را نمی‌بینیم، او ما را می‌بیند؛ ما کلامش را نمی‌شنویم، او کلام ما را می‌شنود.

همین امور مختلف که در روزهای هفته واقع خواهد شد، شب‌های جمعه بر امام زمان (عج) عرضه می‌شود و امضا می‌شود، امضاهای آن‌ها (ع) داخل در امر است. نظیر لیلةالقدر که حوادث سال بر ولی و امام و اکمل اهل عصر (عج) عرضه می‌شود. همین مطالب هم در شب جمعه برای او (عج) هست؛ یعنی امور اتفاقیه و مخصوصه بین دو جمعه، نه امور مشترکه در طول سال.

هر طالب اصلاحی، از روی برنامه و ادله صحیحه، وقتی خود را اصلاح کرد، دومی و سومی و چهارمی و… را اصلاح می‌کند، و کار به جایی می‌رسد که محیط و افراد جامعه همه صالح می‌شوند. آیا این مطلب قابل تشکیک است؟!