بریده‌هایی از کتاب حضرت حجت (عج)

حضرت (عج) فرمود: یکی از آن کارهایی که خیلی مورد توجه واقع می‌شود، این است که به محض این‌که صدای اذان بلند شد، دعای «اللَّهُمَّ کُن لِوَلِیَّک...» را بخوانی! [این نقل] خیلی موافق اعتبار است!

«بعضی وقت‌ها انسان می‌بیند یک حال خوشی دارد؛ حالت نورانی دارد! نمی‌داند علتش چیست. هر چه فکر می‌کند، هیچ علتی پیدا نمی‌کند. نه کار خاصی کرده، نه نماز خاصی خوانده؛ هیچ کاری نکرده است! نمی‌داند در کوچه‌ای، جایی، رد می‌شده و فقط به نحو گذرا حضرت (عج) از کنارش رد شده است. این نورانیّت و حال خوش، به همین جهت در این شخص ایجاد شده است.»

هر وقت دلتان برای حضرت (عج) تنگ شد، به قرآن نگاه کنید!

اشکال در این است که خودمان را اصلاح نمی‌کردیم و نکردیم و نخواهیم کرد. حاضر نیستیم خودمان را اصلاح کنیم. اگر ما خودمان را اصلاح می‌کردیم، به این بلاها مبتلا نمی‌شدیم.

از آقا شیخ ابراهیم صاحب‌الزمانی که وفاتش با حاج شیخ عبدالکریم یک هفته تفاوت داشت، نقل می‌کنند ایام اعتکاف بوده که ایشان در مسجد کوفه حضرت (عج) را خواب می‌بیند که می‌فرماید: ببین، این معتکفین، خوبان و اخیار مردم هستند؛ اما هر کدام حاجتی دارد و هیچ‌کدام به فکر من نیستند! در یک تشرّفی شاید نقل کرده که [حضرت (عج)] فرمود: «برای من غریب دعا کنید!»

وقتی تأمّل می‌کنیم، می‌بینیم همه قضایای امام حسین (ع) در یک روز واقع شد، و وقتی مردم کوفه و بصره از قضیه شهادت آن حضرت مطلع شدند، ناراحت شدند و خدا می‌داند که اهل ایمان از ابتلای آن حضرت و شهادت و اسارت اهل‌بیت (ع) چقدر ناراحت بودند؛ به‌حدی که گویا باورشان نمی‌شد! در طول این مدت، دل اهل ایمان خون بود. اما ما بیش از هزار سال است که گرفتاریم و حضرت حجت (عج) گرفتار است و دشمن‌ها نمی‌گذارند بیاید و او را حبس کرده‌اند. آیا حبسی از این بالاتر که نتواند خود را در هیچ آبادی نشان دهد و خود را معرفی کند؟!

روایت داریم که در آخرالزمان همه هلاک می‌شوند «اِلّا مَن دَعا بِالَفَرج» (مگر کسی که برای فرج دعا کند). اصولاً همین دعای فرج یک امیدواری و یک نوع ارتباط روحی با صاحب دعاست و این خود، مرتبه‌ای از فرج می‌باشد.

حضرت (عج) برای کسی که دعا کند، غایب نیست

هر کس باید به فکر خود باشد و راهی برای ارتباط با حضرت حجت (عج) و فرج شخصی خویش پیدا کند؛ خواه ظهور و فرج آن حضرت دور باشد، یا نزدیک. ارتباط و وصل با آن حضرت و فرج شخصی، امر اختیاری ماست، به‌خلاف ظهور و فرج عمومی؛ با این حال چرا به این اهمیت نمی‌دهیم که چگونه با آن حضرت ارتباط برقرار کنیم و از این مطلب غافل هستیم، ولی به ظهور و دیدار عمومی آن حضرت اهمیت می‌دهیم؟ و حال آن‌که اگر برای فرج شخصی به اصلاح خود نپردازیم، بیم آن است که در ظهور آن حضرت از او فرار کنیم، چون راهی که می‌رویم، راه کسانی است که اَهَم و مهمی قائل نیستند.

اگر ظهور حضرت حجت (عج) نزدیک باشد، باید هر کس خود را برای آن روز مهیا سازد؛ از جمله این‌که از گناهان توبه کند. همین توبه باعث می‌شود که این‌همه بلاهایی که بر سر شیعه آمده است، که واقعاً بی‌سابقه است، و بلاهای دیگری که تا قبل از ظهور آن حضرت پیش می‌آید، از سر شیعه رفع و دفع گردد.