بریده‌هایی از کتاب حضرت حجت (عج)

راه رسیدن به توحید، تنها از طریق معصومین (ع) میسّر است.

 (بهشت، با ناملایمات احاطه شده و جهنم با شهوات)‌_

ما کسانی را دیده‌ایم که گویی در گشایش و گرفتاری‌ها با آن حضرت مخابره و تلگراف داشتند؛ هر چه می‌گفتند و یا از آن حضرت (عج) می‌خواستند، همان می‌شد! شخصی پیاده و خسته در بیابان بود، سه مرتبه گفت: یا امام زمان، یک مالی (مَرکبِ سواری) بفرست. فوراً چرخ و ارابه‌ای پیدا شد و او را سوار نمود و به مقصد رساند! آن حضرت خیلی به ما نزدیک است، ولی ما او را نمی‌بینیم و دور می‌پنداریم!

«از آداب زیارت این است که بدانیم فرقی بین حیات و ممات معصومین (ع) نیست»

امام صادق (ع) در روایتی به بعضی از اصحاب خود فرمود: اگر خوف آن را نداشتم که در دست دشمنان قرار گیرد، کتابی به شما شیعیان می‌دادم که با وجود آن به هیچ‌چیز نیاز نداشته باشید، و آن کتاب شما را از هر چیز دیگر مستغنی و بی‌نیاز می‌کرد؛

به فرموده آیت‌اللّه بهجت (قدس سره): «ارتباط و وصل با آن حضرت (عج) و فرج شخصی، امر اختیاری ماست؛ به خلاف ظهور و فرج عمومی.»

ایشان می‌فرمود انسان باید در موارد شبهه که نمی‌داند وظیفه‌اش چیست، توقّف کند، تا خدا وظیفه‌اش را برایش روشن نماید و نیز در قبال وقایع و رویدادهای تازه و حادث، همان‌گونه عمل کند که در گذشته عمل می‌نمودند: «تَمَسَّکوا بِالْأَمْرِ الْأَوَّلِ»

هیچ چیز نزد امام عصر (عج) محبوب‌تر از دعای برای فرج او نیست.

خودمان سبب همه اینها شده‌ایم ... چه بلایی بر سر خودمان آورده‌ایم که به عقیده خودمان، رئیس (حضرت ولی‌عصر (عج)) مغلول الیدین (دست بسته) است و نمی‌تواند با اظهار خودش به اداره [امور] بپردازد. ما خودمان سبب همه این‌ها شده‌ایم ... آخرش هم معلوم نیست که این مطلب (دوران غیبت) چقدر طول می‌کشد، و «مُلِئت ظلماً و جوراً» تا چه حدی باید برسد که کار تمام شود! حتی در روایت دارد خیلی‌ها از این مسلک [و عقیده حق] برمی‌گردند.

به این آخر کاری [فرمود]: «به دل‌سوختگان ما بگویید برای من دعا کنند».

حضرت (عج) فرمود: «لازم نیست شما زحمت بکشید خدمت ما برسید. شما خودتان را اصلاح کنید، ما خدمت شما می‌رسیم!»

حضرت رضا و حضرت معصومه (ع) با هم اتحاد و اتصال دارند، بلکه همه نور واحدند؛ لذا انسان به هر کدام که متوسل شود، از دیگری جواب می‌گیرد؛

در جلسه‌ای خصوصی و به اصرار یکی از بزرگان در این‌باره فرموده بود: «یکی از عنایاتی که به بنده شده، این است که اگر برای کسی تشرفی حاصل شده، ولو یک بار در عمرش باشد، او را می‌شناسم».

در زیارت حضرت غایب (عج) وارد شده است: «السَّلَامُ عَلَیک أَیهَا الْمُهَذَّبُ الْخَائِفُ» (سلام بر تو ای پاک بیمناک!) با این‌که اگر انسان خائن باشد، باید خائف باشد، و شخص مُهذّب و بی‌گناه و پاک از کسی بیم ندارد، ولی آن حضرت با آن حریم پاک، از اظهار خود خائف است. بنابراین، از گناه ما و به خاطر اعمال ما است که آن حضرت (عج) هزار سال در بیابان‌ها دربه‌در و خائف است.

ما در دریای زندگی در معرض غرق شدن هستیم، دستگیری ولیّ خدا لازم است تا سالم به مقصد برسیم، باید به ولیّ‌عصر (عج) استغاثه کنیم که مسیر را روشن سازد و ما را تا مقصد همراه خود ببرد.

امام زمان (عج)«عَینُ اللَّهِ النَّاظِرَةُ وَ أُذُنُهُ السَّامِعَةُ وَ لِسَانُهُ النَّاطِقُ فی خَلْقِهِ وَ یدُهُ الْمَبْسُوطَة» (چشم بینا، گوش شنوا، زبان گویا و دست گشاده خداوند) است و از اقوال، افعال، افکار و نیات ما اطلاع دارد؛

حضرت آیت‌اللّه بهجت (قدس سره) همواره تأکید داشت که اوّلین قدم برای ارتباط با امام عصر (عج) تحصیل معرفت نسبت به آن حضرت و تقویت لحظه به لحظه این معرفت است. انسان در نخستین گام، باید امام زمان خویش را بشناسد. البته معرفت امام، مراتب و درجات گوناگونی دارد. درجات اوّلیه این شناخت، دامان انسان را از مرگ جاهلی پاک می‌کند و درجات بالاتر آن، اکسیری است که لقمان را زیبنده صفت حکمت می‌سازد، بلکه سلمان را برتر از لقمان می‌کند؛ آن هم لقمانی که خلافت الهی بر او عرضه شد. خدای متعال درخواست هدایت یافتن به امام زمان (ع) را با گفتن عبارت «اِهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِیم»‌ روزانه ده بار بر بندگان واجب کرده است. صراطِ معرفتِ امام، تنها راهی است که انسان را به معرفت و عبودیت خدای عزوجل می‌رساند.

«لَئِنْ تَرَوْنَ أَنَّهُ لَیسَ لَنَا مَعَکمْ أَعْینٌ نَاظِرَةٌ أَوْ أَسْمَاعٌ سَامِعَةٌ لَبِئْسَ مَا رَأَیتُمْ وَ اللَّهِ لایخْفَی عَلَینَا شَی‌ءٌ مِنْ أَعْمَالِکمْ فَاحْضُرُونَا جَمِیلًا وَ عَوِّدُوا أَنْفُسَکمْ الْخَیرَ وَ کونُوا مِنْ أَهْلِهِ تُعْرَفُونَ بِهِ فَإِنِّی بِهَذَا آمُرُ وُلْدِی وَ شِیعَتِی» (اگر گمان می‌کنید که برای ما چشمانی نظاره‌گر و گوش‌هایی شنوا همراه شما نیست، چه بد گمانی دارید. به خدا قسم! هیچ چیزی از اعمال شما بر ما مخفی نمی‌شود؛ پس ما را به نیکی حاضر بدانید و خود را بر کار خیر عادت دهید و از اهل خیر باشید، تا به آن شناخته شوید. همانا من فرزندانم و شیعیانم را به این کارها دستور می‌دهم).

کسی که با استقامت بر مذهب تشیّع و با انتظار فرج از دنیا برود، به منزله کسی است که در خیمه حضرت بقیةاللّه (عج) و در کنار ایشان باشد و همراه آن حضرت (ع) جهاد کند و به شهادت برسد.

از این‌رو، مهم‌ترین مراقبه نفسانی که مؤمن باید انجام دهد، همین است که این احساس حضور را دائماً به خود یادآوری کند، تا آنجا که ملکه او شود؛ یعنی از یک اعتقاد محض فراتر رود و تبدیل به یک صفت راسخ در تمام شئون نفس گردد.