بریده‌هایی از کتاب حضرت حجت (عج)

عصمت هم مراتبی دارد. لذا در خود انبیاء و اوصیاء نیز قائل به تفاضل هستیم. در انبیاء، اولوالعزم داریم. [و باز در میان انبیاء اولوالعزم] خاتم‌الأنبیاء (ص) داریم که از همه اولوالعزم بالاتر است. بلکه اوصیای خاتم‌الأنبیاء (ص) بالاتر از انبیاء اولوالعزم (ع) هستند،

امام (ع)، مانند خورشید فروزان است که نورش عالم را فرامی‌گیرد و خودش در افق (اعلا) قرار دارد؛ به‌گونه‌ای که دست‌ها و دیدگان به آن نرسد. امام، ماه تابان و چراغ روشن و نور درخشان و ستاره راهنما در تاریکی‌های شدید، و راه گذر از شهرها و کویرها و گرداب‌های دریاها است. امام، آب گوارای زمان تشنگی و راهنمای هدایت و نجات‌بخش از هلاکت است. امام، آتش روشن بر بلندی‌ها (برای هدایت گم‌شدگان) و گرما بخش برای هر کس که از آن گرما بخواهد، و راهنمای پرتگاه‌هایی است که هرکه از او جدا شود، تباه می‌شود. امام، ابر باران‌زا و باران پر آب و خورشید تابان و آسمان سایه‌افکن و زمین گسترده و چشمه جوشان و رودخانه و باغ خرم است. امام، همدمی همراه و پدری دلسوز و برادری هم‌نفس و مادری نیکوکار برای فرزند خردسالش و پناهگاه بندگان در بلاهای بزرگ است

نقل شده است حضرت صادق (ع) به زراره نوشت: این چیزهایی که ما درباره شما می‌گوییم، مثل خرق سفینه (سوراخ کردن کشتی) از سوی حضرت خضر (ع) است که سفینه را معیوب کرد، تا این‌که مَلِک (پادشاه) سفینه را غصب نکند. ما هم در غیاب شما درباره شما بد می‌گوییم، برای خاطر این است که مردم بگویند: این‌ها با هم خوب نیستند؛ این‌ها را کار نداشته باشید، این‌ها شیعیان او نیستند.

حضرت (عج)] فرموده بود: «می‌دانی چرا پیامبر (ص) به غار حراء می‌رفت؟ چون آن غار، مُشرِف به کعبه بود و از آنجا کعبه را می‌دید».

بی‌دینی به بهانه آزادی!

«سَأَلْتُ اللَّهَ أَنْ لَایفَرِّقَ بَینَهُمَا فَاستَجَابَ لِی». تا هر وقت که قرآن هست، عترتی هست که مفسر قرآن، عدیل قرآن، و واجب‌الطاعه مثل قرآن باشد و با قرآن کأنّه عینیّت و اتحاد داشته باشد. پس نمی‌شود قرآن باشد و حجت از عترت با آن نباشد.

«عاشق امام زمان (عج)، لااقل در خواب خدمت حضرت (عج) می‌رسد!»

هیچ چیز نزد امام عصر (عج) محبوب‌تر از دعای برای فرج او نیست. در همه امور به او و دعای او محتاجیم؛ الّا این امر که او به دعای ما محتاج است. ولی مانعی ندارد که در همین دعا هم به خود او توسل کنیم: «الَلَّهُمَّ بِحَقِّه عَجِّل فَرَجَه» (خدایا! به حق امام زمان (عج)، در فرج ایشان تعجیل بفرما).

مهم‌ترین وظیفه مؤمن، توبه از گناهان و التزام به ترک محرمات و انجام واجبات شرعیه است که خود منجی و هادی فرد به‌سوی سائر وظایف می‌باشد.

آیا نباید ناراحت باشیم و دعا کنیم و فرج مسلمانان را بخواهیم؟! هنگامی که یک خلخال از پای ذمیه‌ای بیرون آوردند، حضرت امیر (ع) فرمود: «فَلَوْ أَنَّ امْرَءًا مُسْلِماً مَاتَ مِنْ بَعْدِ هَذَا أَسَفاً مَا کانَ بِهِ مَلُوماً!» (اگر شخص مسلمانی از شدت ناراحتی بر این ماجرا جان دهد، به‌هیچ‌وجه سزاوار ملامت و سرزنش نیست)؛ یعنی اگر بمیرد، جا دارد!

حکم بیمه اموال به نام حضرت مهدی (عج) س: عده‌ای از مؤمنین، خود و خانواده خود، یا ماشین و موتورسیکلت و مغازه و خانه مسکونی خود را بیمه «حضرت مهدی امام زمان (عج)» نموده‌اند و ماهانه پولی می‌دهند؛ مصارف این پول چه صورتی دارد؟ ج: مبالغ متعلق به حضرت حجت (ع) است و مصرف آن، مانند سهم مبارک امام (ع) است. صرف وجوه پرداخت‌شده برای حضرت مهدی (عج)

«شما گمان می‌کنید ما از حال شما مطلع نیستیم. شما خیال می‌کنید ما نمی‌دانیم شما در چه حالی هستید.»

پسر سیّد مرتضی کشمیری که می‌گویند پدرش درباره او گفته بود: «إنّ ابنی هذا له شأن و لکنی لاادرکه» (این فرزندم صاحب شأنی [معنوی] است، اما من زمان او را درک نمی‌کنم). این پسر ایشان گفته بود: گفتن «یا صَاحب‌الزَّمان أَغِثنی، یا صَاحب‌الزَّمان أَدِرکنی» کار اسم أعظم می‌کند. او خیلی به ما نزدیک است!

علاوه‌بر این‌که روایاتی وارد شده است که عمودی از نور بین او (عج) و مؤمنین هست، که از آن استفاده می‌شود تطلّع او بر مؤمنین، غیر از تطلّع او بر همه عالم است.

دعاهای وارده در مقام‌های مسجد کوفه، مسجد سهله، مسجد صعصعه _که نزدیک مسجد سهله است_ و دعاهای رجب، شعبان، رمضان و... اختصاصی نیست؛ به‌گونه‌ای که نتوان در وقت و یا جای دیگر خواند، بلکه این‌گونه دستورها به نحو تعدد مطلوب است. بنابراین، می‌شود دعا را در غیر آن زمان و مکان خواند.

ما کسانی را دیده‌ایم که گویی در گشایش و گرفتاری‌ها با آن حضرت مخابره و تلگراف داشتند؛ هر چه می‌گفتند و یا از آن حضرت (عج) می‌خواستند، همان می‌شد! شخصی پیاده و خسته در بیابان بود، سه مرتبه گفت: یا امام زمان، یک مالی (مَرکبِ سواری) بفرست. فوراً چرخ و ارابه‌ای پیدا شد و او را سوار نمود و به مقصد رساند!

روزی یکی از وعاظ بالای منبر مشغول وعظ و خطابه بود، و در بخشی از صحبت خود با حال شکسته و رقت قلب گفت: «ای کاش می‌شد بدانیم که حضرت حجت (عج) کجا تشریف دارند!» و سپس گریست. بعد از این‌که ایشان از منبر پایین آمد، آیت‌اللّه بهجت (قدس سره) فرمود: «یعنی می‌دانی حضرت (عج) کجا تشریف ندارند؟!» ایشان همواره متذکر می‌شد امام «عَینُ اللَّهِ النَّاظِرَةُ وَ أُذُنُهُ الْوَاعِیةُ» (چشم بینای خدا و گوش شنوای الهی) است

الْعُزْلَةُ حِصْنُ التَّقْوَی؛ کناره‌گیری، قلعه پرهیزکاری است.»

حضرت امیرالمؤمنین (ع) فرموده است: «أَیهَا النَّاسُ طُوبَی لِمَنْ لَزِمَ بَیتَهُ وَ أَکلَ کسْرَتَهُ وَ بَکی عَلَی خَطِیئَتِهِ وَ کانَ مِنْ نَفْسِهِ فِی شُغُلٍ وَ النَّاسُ مِنْهُ فِی رَاحَة؛ ای مردم! خوشا به حال کسی که ملازم خانه‌اش باشد و تکه نان خود را بخورد و بر گناه خود بگرید و مشغول [اصلاح] نفس خود باشد و مردم از دست او در آسایش باشند.»

اگر کسی بخواهد تشنگی و عطش دیدار آن‌ها را در وجود خود تخفیف دهد، زیارت مشاهد مشرّفه ائمه (ع) به‌منزله ملاقات آن‌ها و دیدار حضرت غایب (عج) است. آن‌ها در هر جا حاضر و ناظرند. هر گاه انسان به یکی از آن‌ها متوجه شود، مانند آن است که به همه متوجه شده و همه را زیارت و دیدار کرده است.