بریده‌هایی از کتاب حضرت حجت (عج)

حضرت آیت‌اللّه بهجت (قدس سره) می‌فرمودند: در هر واقعه و در هر حرکت و سکون، مشکل اصلی، تشخیص تکلیف است و بعد مشکل‌تر از آن، عمل به آن تکلیف.

«امام زمان (عج)، عَینُ اللَّهِ النَّاظِرَةُ وَ أُذُنُهُ السَّامِعَةُ وَ لِسَانُهُ النَّاطِقُ فِی خَلْقِهِ وَ یدُهُ الْمَبْسُوطَة (چشم بینا، گوش شنوا، زبان گویا و دست گشاده خداوند) است و از اقوال، افعال، افکار و نیّات ما اطلاع دارد؛ مع‌ذلک گویا ما ائمه (ع) و به‌خصوص امام زمان (عج) را حاضر و ناظر نمی‌دانیم، بلکه گویا _ مانند عامّه _ اصلاً زنده نمی‌دانیم و به‌کلی از آن حضرت (عج) غافل هستیم!»

«[آن حضرت (عج)] الْمُحْجوبِ عَنْ أَعْیُنِ الظّالِمینَ (مخفی از چشم‌های ظالمان) است، [اما] کسانی که نه ظالم‌اند، و نه رفیق ظالم هستند، و نه با ظالمان معاشرند، و نه در خانه و نه در محله ظالمان هستند، این‌ها اصلاً از وجود شریفش محجوب نیستند!»

«لَئِنْ تَرَوْنَ أَنَّهُ لَیسَ لَنَا مَعَکمْ أَعْینٌ نَاظِرَةٌ أَوْ أَسْمَاعٌ سَامِعَةٌ لَبِئْسَ مَا رَأَیتُمْ وَ اللَّهِ لایخْفَی عَلَینَا شَی‌ءٌ مِنْ أَعْمَالِکمْ فَاحْضُرُونَا جَمِیلًا وَ عَوِّدُوا أَنْفُسَکمْ الْخَیرَ وَ کونُوا مِنْ أَهْلِهِ تُعْرَفُونَ بِهِ فَإِنِّی بِهَذَا آمُرُ وُلْدِی وَ شِیعَتِی» (اگر گمان می‌کنید که برای ما چشمانی نظاره‌گر و گوش‌هایی شنوا همراه شما نیست، چه بد گمانی دارید. به خدا قسم! هیچ چیزی از اعمال شما بر ما مخفی نمی‌شود؛ پس ما را به نیکی حاضر بدانید و خود را بر کار خیر عادت دهید و از اهل خیر باشید، تا به آن شناخته شوید. همانا من فرزندانم و شیعیانم را به این کارها دستور می‌دهم).

«آیا حضرت صاحب (عج) که از دست دشمن‌ها در پشت پردهٔ غیبت است، از دوستانش هم غافل است که هر چه بر سرشان آمد، آمد؟ ... خدا می‌داند آن حضرت (عج) تا به حال چه کرده و چه می‌کند!»

«چقدر حضرت (عج) مهربان است به کسانی که اسمش را می‌برند و صدایش می‌زنند و از او استغاثه می‌کنند. از پدر و مادر هم به آن‌ها مهربان‌تر است!»

«معصوم (ع) اهل خطا و خطیئه نیست، ولی غیر معصوم هرچند از علمای بزرگ و جلیل‌القدر باشد، خالی از خطا نیست.»

«أَکْثِرُوا الدُّعَاءَ بِتَعْجِیلِ الْفَرَجِ فَإِنَّ ذَلِکَ فَرَجُکُم» (برای تعجیل فرج بسیار دعا کنید که فرج و گشایش شما در آن است).

ارتباط با حضرت مهدی (عج) یعنی تقرّب جستن به ایشان به واسطه اعمالی که مورد رضا و موجب سرور حضرت (عج) است.

«أَوْفُوا بِعَهْدِی أُوفِ بِعَهْدِکمْ وَ إِیایَ فَارْهَبُونِ» (به پیمان خود با من وفا کنید، تا من هم به پیمان خود با شما وفا کنم و فقط از من بترسید).

از این‌رو، امام کاظم (ع) می‌فرماید هر یک از امامان، حواریونی دارند که همواره در کنار امام خود بوده و بر عهد خود کاملاً وفادار مانده‌اند و آن‌ها اوّلین شیعیانی هستند که وارد بهشت می‌شوند و از مقربان درگاه الهی بوده و گوی سبقت را از بقیه شیعیان ربوده‌اند:

«یا أَیهَا الْعَزِیزُ مَسَّنَا وَأَهْلَنَا الضُّرُّ وَجِئْنَا بِبِضَاعَةٍ مُزْجَاةٍ فَأَوْفِ لَنَا الْکیلَ وَتَصَدَّقْ عَلَینَا إِنَّ اللهَ یجْزِی الْمُتَصَدِّقِینَ».

بسم الله الرحمن الرحیم «بَقِیةُ اللهِ خَیرٌ لَکمْ إِنْ کنْتُمْ مُؤْمِنِینَ» خدا را سپاس که ما را در امت نگین پیامبران و ستاره پرفروغ امامان قرار داد. پیامبر اولوالعزمی چون حضرت موسی (ع) آرزو می‌نمود در میان یاران پیامبر خاتم (ص) قرار گیرد، اما یاران پیامبر (ص) خود به برادران آن حضرت در زمان غیبت غبطه می‌خورند.

فردی که به زبان دائماً برای تعجیل فرج دعا می‌کند، در حالی که با انجام محرمات و ترک واجبات، عملا باعث تأخیر در فرج می‌شود؛ چنین اشخاصی نه‌تنها به حضرت (عج) و رضای او نمی‌رسند، بلکه در حال دورتر شدن از این مطلوب هستند. همچنین ایشان توبه از گناهان را از مهم‌ترین اسباب آماده شدن هر شخص برای ظهور می‌دانست. و صد البته مهم‌ترین این واجبات شرعی، اعتقاد به جمیع معتقدات حَقّه است که بدون آن، سایر اعمال و وظایف نیز بی‌ارزش خواهد بود.

ایشان گاهی با لبخندی پرمعنا می‌فرمود: «بعضی وقت‌ها انسان می‌بیند یک حال خوشی دارد؛ حالت نورانی دارد! نمی‌داند علتش چیست. هر چه فکر می‌کند، هیچ علتی پیدا نمی‌کند. نه کار خاصی کرده، نه نماز خاصی خوانده؛ هیچ کاری نکرده است! نمی‌داند در کوچه‌ای، جایی، رد می‌شده و فقط به نحو گذرا حضرت (عج) از کنارش رد شده است. این نورانیّت و حال خوش، به همین جهت در این شخص ایجاد شده است.» سپس فرمودند: «آخر می‌شود انسان از کنار کوه ایمان رد شود و در او تأثیر نگذارد؟!»

مهم‌ترین مصداق هدایت انسان‌ها، راهنمایی آنان به سوی امام آن‌هاست، تا از مرگ جاهلی در امان بمانند. آیت‌اللّه بهجت (قدس سره) نیز تمام حرکات و سکناتش در راستای هدایت مردم به امام زمانشان (عج) بود. ایشان با زبان و رفتار و نگاه و بلکه با تمام وجود خویش، دیگران را به سوی امامشان و دل سپردن به ایشان دعوت می‌کرد و مصداق عملی این روایت بود که: «جُرُّوا إلَینا کلَّ مَوَّدَة» (هر محبتی را به سوی ما بکشانید)، بود؛ «اگر ما نیز به اندازهٔ توان خود در هدایت مردم تلاش و کوشش کنیم، آیا امکان دارد که مورد عنایت "عینُ اللّهِ النّاظِرَة" و امام زمان (عج) نباشیم؟!»

«جمکران، سهله ایران است و خدا می‌داند چه اعاظمی در آنجا چه کرامت‌هایی دیده‌اند»

حضرت آیت‌اللّه بهجت (قدس سره) همواره تأکید می‌کرد: «ما نباید فقط برای ظهور دعا کنیم، بلکه باید دعا کنیم برای ظهور مع العافیة [ظهور همراه با سلامت]، وگرنه ممکن است تنها یک هفته تا ظهور مانده [باشد] ولی ما نعوذ باللّه تعالی در این هفته فرار کنیم!»

«چرا به این اهمیت نمی‌دهیم که چگونه با آن حضرت ارتباط برقرار کنیم و از این مطلب غافل هستیم، ولی به ظهور و دیدار عمومی آن حضرت اهمیت می‌دهیم؟ و حال این‌که اگر برای فرج شخصی به اصلاح خود نپردازیم، بیم آن است که در ظهور آن حضرت از او فرار کنیم، چون راهی که می‌رویم، راه کسانی است که اَهَمّ و مهمّی قائل نیستند!»

«هر کس به زیارت کسی برود که در زیارت ما اهل‌بیت (ع) بوده است، همان ثواب و رحمتی که در زیارت ما هست، او را نیز در برمی‌گیرد.»