بریده‌هایی از کتاب حضرت حجت (عج)

مؤمن باید خود را در همه‌حال، در محضر آن حضرت (عج) ببیند. توجه داشته باشید که هر کاری می‌کنید، در محضر اوست. او حتّی از خیال شما آگاه است.

می‌خواهی خدمتش برسی؟! آن‌قدر مشتاقی؟! کار ندارد که! برو منزل «کافی» را باز کن و در دامنت بگذار، در محضرش [حضرت حجت (عج)] هستی! چرا؟ [وقتی که] محضرش می‌رسی، مگر غیر از این است که می‌خواهی با تو حرف بزند؟ او مگر حرفی غیر از حرف آبائش (ع) می‌زند؟ «کافی» حرف آبائش (ع) است! می‌خواهی با تو حرف بزند، «کافی» را باز کن. می‌خواهید محضر حضرت (عج) برسید، «کافی» را باز کنید [و مطالعه نمایید]!

حاجت گرفتن از امام (عج)، نوعی از تشرّف است

هر کس باید به فکر خود باشد و راهی برای ارتباط با حضرت حجت (عج) و فرج شخصی خویش پیدا کند؛ خواه ظهور و فرج آن حضرت دور باشد، یا نزدیک.

کسی که واقعاً دعای صادقانه برای فرج بکند، همین باعث می‌شود یک چیزهایی بفهمد!

گفتن «یا صَاحب‌الزَّمان أَغِثنی، یا صَاحب‌الزَّمان أَدِرکنی» کار اسم أعظم می‌کند. او خیلی به ما نزدیک است!

آن حضرت خیلی به ما نزدیک است، ولی ما او را نمی‌بینیم و دور می‌پنداریم!

باید اعتقاد داشته باشیم که عنایت و امداد حضرت غایب (عج) در وقایع و حوادث و گرفتاری‌ها نسبت به شیعیان شامل است، و آن حضرت امام مُفترضُ‌الطّاعة و حیّ است و قطعاً ظهور خواهد نمود و او «عَینُ اللّهِ النَّاظِرَةُ» و بر احوال ما مطلع است.

اگر اهل ایمان پناهگاه حقیقی خود (امام زمان (عج)) را بشناسند و به او پناه ببرند، آیا امکان دارد که از آن ناحیه مورد عنایت واقع نشوند؟! برای کسی که او را حاضر ببیند، غایب نیست!

ما در دریای زندگی در معرض غرق شدن هستیم، دستگیری ولیّ خدا لازم است تا سالم به مقصد برسیم، باید به ولیّ‌عصر (عج) استغاثه کنیم که مسیر را روشن سازد و ما را تا مقصد همراه خود ببرد.

اگر هزار نفر هم از او استفاضه کنند و یا بیشتر، دست‌خالی بر نمی‌گردند. اگر ما خیلی همّت داشته باشیم، فقط می‌توانیم به مردم بگوییم: راه این است و چاه این؛ و راه کمال و زوال، و صعود و سقوط این است، مبادا گم شوید.

خیلی دیده شده و گفته‌اند که حضرت حجت (عج) را در مجالس توسل یا حدیث کساء حاضر دیده‌اند، هرچند جد بزرگوارش پیغمبر اکرم (ص) بلکه حضرات امیر و فاطمه زهرا و حَسَنَین (ع) هم حاضر بوده‌اند؛ زیرا اهل کساء از آن حضرت افضل‌اند، ولی فضیلتی و خصیصه‌ای برای آن حضرت (عج) است که برای آن‌ها نبود و آن طول عمر، و اشراق و افاضه به [سبب] اوست.

مسأله ظهور امام (ع) و غیبت امام (ع) این‌گونه است که ما او را نمی‌بینیم، او ما را می‌بیند؛ ما کلامش را نمی‌شنویم، او کلام ما را می‌شنود.

حرف من با جلیس (همنشین) خودم را او زودتر از جلیس من می‌شنود، و همچنین زودتر از این‌که من کلام جلیسم را بشنوم [حضرت (عج) می‌شنود].

با وجود اعتقاد به داشتن رئیسی که «عَینُ اللّه النّاظِرة» (چشم بینای خدا) است، آیا می‌توانیم از نظر الهی فرار کنیم و یا خود را پنهان کنیم؟! و هرکاری را که خواستیم، انجام دهیم؟! چه پاسخی خواهیم داد؟

گناهان شخصی که در خلوت انجام می‌گیرد و ربطی به امور اجتماعی ندارد، استحقاق جهنم را دارد، إِلّا بِتَوبَةٍ مُناسَبَةٍ لِلْحالِ (مگر این‌که بعد از آن توبه‌ای متناسب با آن گناه، انجام گیرد)؛ [با این حال] عواقب گناهان اجتماعی که موجب تغییرات در جامعه و اختلال نظام و انحلال آن، و یا تحریم حلال و ترک واجب و یا مصادره اموال، هتک حرمت و قتل نفوس زکیّه و ریختن خون مسلمانان و حکم به ناحق و... می‌شود، چگونه خواهد بود؟

(ما گنجینه‌داران علم الهی هستیم، ما مفسر و ترجمان امر خداییم، ما گروهی معصوم (از گناه و اشتباه) هستیم که خداوند تبارک و تعالی به اطاعت از ما فرمان داده و از نافرمانی نسبت به ما نهی کرده است. ماییم حجت رسای خداوند بر تمام آنچه زیر آسمان و بالای زمین قرار دارد).

آیا نباید در فکر این باشیم که از کسی که خداوند برای اصلاح جامعه قرار داده، بخواهیم که بیاید؟! خود او در مسجد سهله و جمکران، در خواب و بیداری، در گوش افرادی از دوستانش بدون این‌که او را ببینند، فرموده است: «فرج من نزدیک است، دعا کنید»؛ یا به نقلی فرموده: «فرجم نزدیک شده، دعا کنید بَداء (تغییر) حاصل نشود!»

دعای تعجیل فرج، دوای دردهای ماست؛ در روایت است که: در آخرالزمان همه هلاک می‌شوند، إِلّا مَنْ دَعا بِالْفَرَجِ (مگر کسانی که برای تعجیل فرج دعا کنند). ائمه ما با این بیان، خیلی به اهل ایمان و شیعیان عنایت کرده‌اند تا خود را بشناسند. علامت‌گذاری برای آن‌هاست: یعنی اگر برای فرج دعا می‌کنید، علامت آن است که هنوز ایمانتان پابرجاست. دستورهای عجیب و غریب دیگر هم داده‌اند، زیرا در آخرالزمان گرفتاری اهل ایمان خیلی سخت می‌شود؛ به‌حدی که در روایت آمده است: «بَعْدَ ما مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً» (بعد از آن‌که زمین از جور و ستم پر می‌شود [ظهور می‌کند و زمین را از عدل و داد پر می‌کند]).

راه خلاص از گرفتاری‌ها، منحصر است به دعا کردن در خلوات برای فرج ولیّ‌عصر (عج). نه دعای همیشگی و لقلقه زبان و صِرف گفتن «عَجِّلْ فَرَجَه» (در فرج او تعجیل فرما)، بلکه دعای با خلوص و صدق نیت و همراه با توبه.