بریده‌هایی از کتاب حضرت حجت (عج)

«أَنْتُمْ أَصْحابی وَ أُولئِک إِخْوانی، فَواشَوْقاً إِلی إِخْوانی، آمنُوا بِسَوادٍ عَلی بَیاضٍ». (شما یاران من هستید و آن‌ها - که در آخرالزمان می‌آیند - برادرانم هستند. چقدر من مشتاقم به دیدار برادرانم. آن‌ها به سیاهه‌هایی بر روی کاغذها ایمان آورده‌اند).»

خدا کند آنچه را که از ما می‌خواهند، انجام دهیم، و آنچه را که می‌خواهند انجام ندهیم، انجام ندهیم!»

ما می‌خواهیم مرجع دینی ما، تابع و دلخواه ما باشد. بی‌خود نیست که هر چه می‌گوییم: «عَجّلْ فَرَجَه»، اثر ندارد؛ زیرا اگر او بیاید، تابع کسی نمی‌شود، لذا «عَجّلْ فَرَجَه» گفتن ما فایده ندارد، چون در حقیقت در راه او و تابع او نیستیم!

حضرت (عج) می‌فرماید: من اگر ظهور کنم، ابداً حاضر به بیعت نیستم. آباء و اجداد من که بیعت کردند، مأمور بودند، ولی من دیگر مأمور به بیعت با این کلاب نیستم!

[امام عسکری (ع) به امام عصر (عج) وصیت نمود که:] یا سیّد أهل بیته، در بلاد نمان و به بیابان‌ها برو، جایی نمان که تو را ببینند و بشناسند و بکشند. همین کار را هم کرد.

ما در دریای زندگی در معرض غرق شدن هستیم، دستگیری ولیّ خدا لازم است تا سالم به مقصد برسیم، باید به ولیّ‌عصر (عج) استغاثه کنیم که مسیر را روشن سازد و ما را تا مقصد همراه خود ببرد.

معظّم‌له تأکید داشت که: «اگر ما خودمان را اصلاح کنیم، به‌تدریج همه بشر اصلاح می‌شود.» فردی که خود، نمادی از عبودیّت و بندگی خدا باشد، با رفتارش دیگران را به سمت حجت خدا می‌کشاند، و کسی که رابطه خود را با حضرت (عج) اصلاح نکرده و امضا و تأیید ایشان را نگرفته نمی‌تواند رابطه دیگران را با آن حضرت (عج) اصلاح کند.

این ارتباط نسبت به اهل ایمان دو سویه است؛ یعنی نه‌تنها حضرت (عج)، به اذن الهی، بر اعمال و نیّاتشان مطلع است و به آن‌ها نظر خاص دارد، ضمن اینکه آن‌ها نیز معتقد و متوجه به این حضور هستند و همواره خود را در محضر امام خویش می‌بینند.

ایشان گاهی با لبخندی پرمعنا می‌فرمود: «بعضی وقت‌ها انسان می‌بیند یک حال خوشی دارد؛ حالت نورانی دارد! نمی‌داند علتش چیست. هر چه فکر می‌کند، هیچ علتی پیدا نمی‌کند. نه کار خاصی کرده، نه نماز خاصی خوانده؛ هیچ کاری نکرده است! نمی‌داند در کوچه‌ای، جایی، رد می‌شده و فقط به نحو گذرا حضرت (عج) از کنارش رد شده است. این نورانیّت و حال خوش، به همین جهت در این شخص ایجاد شده است.» سپس فرمودند: «آخر می‌شود انسان از کنار کوه ایمان رد شود و در او تأثیر نگذارد؟!»

با آگاهی از این مطلب که امام (ع)، مصون از هر گونه گناه و اشتباه است و تمام افعال و اقوال و اوامرش عین صواب و مصلحت و حکمت است، انسان با اشتیاق قلبی و اراده باطنی و با تمام وجود، دل به خواست او می‌دهد؛ چرا که می‌داند نه‌تنها نجات اخروی، بلکه حتی اقبال دنیوی‌اش در پرتو دل دادن به امر امام (ع) است.

حضرت آیت‌اللّه بهجت (قدس سره) همواره تأکید داشت که اوّلین قدم برای ارتباط با امام عصر (عج) تحصیل معرفت نسبت به آن حضرت و تقویت لحظه به لحظه این معرفت است. انسان در نخستین گام، باید امام زمان خویش را بشناسد. البته معرفت امام، مراتب و درجات گوناگونی دارد. درجات اوّلیه این شناخت، دامان انسان را از مرگ جاهلی پاک می‌کند

لذا مهم‌ترین موضوعی که انسان مؤمن در این زمانه باید پیگیری کند ایجاد پیوند قلبی با آن حضرت (عج) است. آری هر مؤمن مشتاقی با تمام وجود خواهان ارتباط با امام عصر (عج) است، چون او چشمه جوشان زندگی است و انسان‌ها بدون ارتباط با او، همانند مردگان و بدن‌های بی‌جان هستند؛ و جای بسی شگفتی است که انسان‌ها می‌خواهند عطش و تشنگی خود را به وسیله غیر آب رفع کنند!

. از سخنان امام صادق (ع) است که فرمود: «ضَمِنْتُ لِمَنِ اقْتَصَدَ أَنْ لایفْتَقِرَ» (من برای کسی که میانه‌روی پیشه کند، ضمانت می‌کنم که نیازمند دیگران نگردد).

محال است کسی که راه قناعت را پیشه نمی‌کند، به آنچه که دارد، راضی گردد.

ما که چنین پناه‌گاهی داریم، چه احتیاجی به دیگران داریم؟!

چه بسیار مسائلی که بین مردم مشهور هستند و در عین حال هیچ اصلی ندارد

فرمود: شما نپرسید که کجا و کی می‌شود خدمت شما رسید. شما خودتان را اصلاح کنید، ما به زیارت شما می‌آییم!

خدا کند که راست‌گو باشیم!

غیر عالم هم اگر صالح باشد و متقی و پرهیزکار باشد، این حرف‌ها [و تشرّفات] را دارد.

حیف که ما قدردان نعمت ولایت نیستیم! مایه خجلت ما است!