بریده‌هایی از کتاب حضرت حجت (عج)

آیا رد کردن و قبول نکردن حاکم شرع و فقیه، رد امام (ع) نیست؟ «الرادّ علیهم کالرادّ علی و الرادّ علینا کالرادّ علی اللّه»

آنگاه که معرفت به امام (عج) و مقام او در دل مؤمن راسخ و مستحکم شود عشقی عمیق از آن پدید می‌آید که با تمام وجود تسلیم امر امام می‌شود. مؤمن واقعی، آن‌چنان دل‌سپرده و سرسپرده امام خویش است که حتی اگر امام معصوم (ع) امری کند که در ظاهر کاملاً خلاف مصلحت بنماید، با یقین و آرامش قلبی و با رغبت، به امتثال امر ایشان دل و جان می‌دهد و چون و چرا نمی‌کند، زیرا ایمان دارد که امام (ع) او را به بهترین و حکیمانه‌ترین عمل فرا خوانده است. نمونه چنین اطاعت عاشقانه‌ای را می‌توان در «هارون مکی» یافت.

حاضر و ناظر دیدن حضرت (عج) در همه زمان‌ها و مکان‌ها و عمل نمودن متناسب با آن حضور، از واضحات و مسلّمات در سلوک ایشان بود. و همین مواظبت عملی بر این عقیده _ که برگرفته از مسلّمات معارف عقلی و نقلی است _ ایشان را به آن مراتب عالی رساند. و یکی از مهم‌ترین توصیه‌های معظّم‌له برای تشرّف به محضر قدسی امام عصر (عج)، مراقبت و مواظبت بر این احساس حضور و آماده دیدار بودن است.

شان بسیار گوشزد می‌کرد که اساساً مخفی کردن اعمال خود از حضرت (عج)، امکان‌پذیر نیست، و می‌فرمود: «اگر مثلاً پرده‌ای هم دور عمل خود بکشیم، فایده ندارد و دید امام (ع) نافذتر است و در برابر چشمان واقع‌بین او مانع و حائل ایجاد نمی‌کند.

ایشان همواره متذکر می‌شد امام «عَینُ اللَّهِ النَّاظِرَةُ وَ أُذُنُهُ الْوَاعِیةُ» (چشم بینای خدا و گوش شنوای الهی) است بطوریکه این حرف‌هایی را که ما با هم می‌زنیم، این کلام تا از دهان من به گوش شما برسد، لحظاتی زمان می‌برد، اما قبل از رسیدن به گوش شما، به گوش حضرت (عج) می‌رسد و ایشان آن را می‌شنود. همچنین وقتی شما حرفی می‌زنید، قبل از این‌که به گوش شنونده برسد، حضرت آن را می‌شنود، بلکه قبل از این‌که از دهان گوینده به دو گوش خود گوینده برسد، حضرت (عج) آن را می‌داند و زودتر می‌شنود.

(اگر گمان می‌کنید که برای ما چشمانی نظاره‌گر و گوش‌هایی شنوا همراه شما نیست، چه بد گمانی دارید. به خدا قسم! هیچ چیزی از اعمال شما بر ما مخفی نمی‌شود؛ پس ما را به نیکی حاضر بدانید و خود را بر کار خیر عادت دهید و از اهل خیر باشید، تا به آن شناخته شوید. همانا من فرزندانم و شیعیانم را به این کارها دستور می‌دهم).

اعتقاد به مفترض‌الطّاعه بودن امام، بدین معنی است که خداوند سبحان از روی شفقت و عطوفت به بندگان، اطاعت از امام (ع) را در تمام امور بر آن‌ها واجب کرده و اطاعت از ایشان، اطاعت از خداوند متعال است؛ چرا که خداوند آن‌ها را از هر خطا و گناهی مصون و معصوم و مطهّر داشته است. بنابراین، تمام اوامر و نواهی ایشان، مطابق مصالح و مفاسد و منافع و مضارّ بندگان است و از رضایت و حکمت الهی فاصله نمی‌گیرد. البته این اطاعت و انقیاد، زمانی شیرین و دلنشین می‌شود که انسان یقین داشته باشد بالاترین مصلحت و نفعش در دل سپردن به امر امام معصوم (ع) خواهد بود؛ همان که پدری دلسوز و رفیقی شفیق برای انسان است.

خدا کند آنچه را که از ما می‌خواهند، انجام دهیم، و آنچه را که می‌خواهند انجام ندهیم، انجام ندهیم!»

آیت‌الله بهجت گاهی کارهای بسیار ساده‌ای انجام می‌داد که علت آن معلوم نبود، اما بعدها در گوشه‌ای از کتب فقهی و روایی دلیلی بر استحباب آن کار پیدا می‌شد. ایشان در تک‌تک اعمال انطباق با اراده و رضای امام زمان (عج) را ملاک قرار می‌داد. این در حالی است که برخی از افراد، وصول به این مقامات را با ریاضت‌های خاص و سخت جست‌وجو می‌کنند.

مگر سلمان فارسی که از ده درجه ایمان، تمام مراتب دهگانه آن را پیمود و به منزلت «سَلْمَان مِنَّا أَهْلَ الْبَیتِ» رسید و سلمان محمّدی نام گرفت، جز از طریق امام‌محوری عاشقانه نسبت به امام زمان خویش، حضرت امیرالمؤمنین (ع) به این مقامات و درجات دست یافت؟ و آیا حبیب بن مظاهر که حبیب خداوند متعال است، راهی به جز طاعت و شیدایی امام زمانش حضرت سیّدالشهدا (ع) پیمود؟ و آیا آیت‌اللّه بهجت (قدس سره) از راهی جز «عبد» بودن برای امام زمانش حضرت مهدی (عج)، بهجت حجت شد؟ همو که قلب سلیمش، جزیره خضرا و محل تجلی حضرت حجت (عج) بود.

همان‌گونه که گذشت، ویژگی اصلی حواریون ائمه اطهار (ع) در همه اعصار و قرون، عدم نقض عهد با امام زمانشان و رعایت کامل تقوای الهی است؛ همان شرطی که خدای متعال برای بندگان قرار داده است: «أَوْفُوا بِعَهْدِی أُوفِ بِعَهْدِکمْ وَ إِیایَ فَارْهَبُونِ» (به پیمان خود با من وفا کنید، تا من هم به پیمان خود با شما وفا کنم و فقط از من بترسید).

این کتاب حاوی عصاره‌ای از زندگانی عالمی بزرگ و عارفی پارسا و تنها چکیده‌ای از نود سال تحصیل علم و جهاد اکبر و تثبیت اخلاص و نزول توفیق الهی است. بنابراین بدیهی است آنچه در آن منعکس شده، تنها بخش کوچکی از این ثمرات گران‌بهاست.

یکی دیگر از مقامات ایشان این بود که افرادی که به محضر امام عصر (عج) مشرف می‌شدند را می‌شناخت، بدون آن‌که از قبل آن‌ها را دیده باشد. ایشان در جلسه‌ای خصوصی و به اصرار یکی از بزرگان در این‌باره فرموده بود: «یکی از عنایاتی که به بنده شده، این است که اگر برای کسی تشرفی حاصل شده، ولو یک بار در عمرش باشد، او را می‌شناسم». ایشان با مراقبت بر نفس خویش و مواظبت بر عمل برطبق رضای امام خود، به این درجات نائل گردید و امین حضرت (عج) در پاسداری از دین مردم گشت و راهنمای آن‌ها به سوی دروازه شهر علم شد و با عبور از «منیت» به مقام «مِنّا» رسید.

اگر بدانیم در محضر «عَین اللّه النّاظِرَة» هستیم، آیا روی آن را داریم که برای زیارت حضرت غایب (عج) اجازه بخواهیم، با این‌که با خواسته‌های واضح او مخالفت می‌کنیم؟! نماز و روزه را ترک، و غیبت و ایذا می‌کنیم!

مهم‌تر از دعا برای تعجیل فرج حضرت مهدی (عج)، دعا برای بقای ایمان و ثبات قدم در عقیده و عدم انکار آن حضرت (عج) تا ظهور او می‌باشد؛ زیرا مردن، تنها قطع حیاتِ دنیای چند روزه فانی است، اما بیرون رفتن از عقیده صحیح، موجب هلاکت ابدی از حیات جاوید آخرت و خلود در جهنم است؛ لذا حضرت امیر (ع) از رسول اکرم (ص) می‌پرسد: «أَ فِی سَلامَةٍ مِنْ دِینِی؟» (آیا دین من سالم خواهد بود؟) یعنی از استقامت در دین و ثبات ایمان و عقیده تا مرز شهادت را _که از خود شهادت بالاتر است_ از آن حضرت سؤال می‌کند. این دعا خیلی عالی است که دستور داده شده است در زمان غیبت خوانده شود: «یا اللّهُ یا رَحْمَنُ یا رَحِیمُ یا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَی دِینِک».

خدا نکند که برای تعجیل فرج امام زمان (عج) دعا کنیم، ولی کارهایمان برای تبعید فرج آن حضرت باشد!

«به تجربه برای من ثابت شده است که اگر کوتاهی در مسائل عبادی [مستحبات] حاصل نشود، [یادگیری] درسی که نیاز به یک ساعت مطالعه دارد، در ده دقیقه انجام می‌شود.»

«اگر ما خودمان را اصلاح کنیم، به‌تدریج همه بشر اصلاح می‌شود.»

«جمکران، سهله ایران است و خدا می‌داند چه اعاظمی در آنجا چه کرامت‌هایی دیده‌اند».

«حتی اگر با دعا برای ظهور حضرت (عج)، به مصالحی فرج عام حاصل نشود، قطعاً برای خود دعا کننده فرج شخصی حاصل می‌گردد.»