بریده‌هایی از کتاب افسردگی نهفته

اگر برای مهار نگرانی‌تان مشکل دارید، این تشبیه را در نظر بگیرید. تصور کنید من خودکاری در دست دارم. اول، آن را تا حد امکان محکم می‌گیرم؛ آن‌قدر محکم که دستم می‌لرزد. سپس شیوهٔ گرفتن را تغییر می‌دهم. آن را راحت و درعین‌حال محکم نگه می‌دارم. کدام روش خسته‌ام می‌کند؟ روش اول. اگر اتفاقی بیفتد، با کدام روش می‌توانم در لحظه واکنش نشان دهم؟ روش دوم. کشف آرامش چنین احساسی به همراه دارد.

کمال‌طلبی را به سه دسته تقسیم می‌کنند: خودمدار که همواره از خود انتظار کمال دارد؛ دگرمدار که همواره از دیگران توقع کمال دارد؛ مطلوب جامعه که مبتنی بر فشار شدیدی است که از جانب دیگران برای رسیدن به کمال احساس می‌شود.

رهاکردن کمال‌طلبی مستلزم پذیرش خطر و آسیب‌پذیری همراه آن است. شما کامل نیستید. مجبور نیستید کامل به نظر برسید یا بی‌نقص عمل کنید.

لطفاً به این هشدار گوش دهید. ترستان را انکار نکنید. آگاهانه از مبارزه با آن بپرهیزید و بکوشید، هم‌زمان که عواطفِ سابقاً سرکوب‌شده در مسیرتان قرار می‌گیرند، هر ترسی را جداگانه حل‌وفصل کنید. شاید توجه کرده باشید که من نگفتم: «از شر ترس خود خلاص شوید.» خیر، بگذارید به حال خودش باشد. با آن مبارزه نکنید. احساسش کنید و وقتی احساسش کردید، به‌آرامی تا می‌توانید رهایش کنید. اگر از ترس فرار یا دوری نکنید، قدرتش را برای کنترل شما از دست می‌دهد.

ماجرای پیرمردی از قبیلهٔ چِروکی۱۱۰ روایت می‌شود که به نوهٔ جوانش درس زندگی می‌آموزد. «زندگی جنگ هولناکی است بین دو گرگ. یکی شر است: خشم، حسادت، اندوه، پشیمانی، حرص، تکبر، تأسف به حال خود، گناه، کینه، پستی، دروغ، غرور کاذب، برتری‌طلبی و خودپسندی. دیگری خیر است: شادمانی است و صلح، عشق، امید، وقار، تواضع، مهربانی، نزاکت، همدردی، سخاوت، حقیقت، همدلی و ایمان. جنگی مشابه درون تو و هر انسان دیگری در جریان است.» نوه کمی در این‌باره فکر می‌کند و سپس از پدربزرگ می‌پرسد: «کدام گرگ برندهٔ جنگ می‌شود؟» پیرمرد ساده پاسخ می‌دهد: «گرگی که به آن غذا بدهی.»

شما عادت دارید که احساساتتان را نادیده بگیرید و به احساسات دیگران توجه کنید. توجه به احساسات خودتان و ارتباط با آن‌ها به تمرین نیاز دارد.

خود را در زمان رویداد یا تجربه مجسم کنید و آنچه در پی‌اش می‌آید احساس کنید. شاید ابتدا پیشروی‌تان کُند باشد. اشکالی ندارد. فقط به هر احساسی که وجود دارد مجال ظهور بدهید.

درواقع اگر به عواطفتان مجال ظهور بدهید و به حضور آن‌ها توجه داشته باشید، به‌احتمال زیاد تشخیص خواهید داد چه زمانی روی شما تأثیر می‌گذارند.

شما یا احساسش می‌کنید یا زندگی‌اش می‌کنید. یا با درد ارتباط برقرار می‌کنید یا آن را می‌پوشانید. هزینهٔ ارتباط برقرار نکردن با درد این است که کورکورانه آن را زندگی می‌کنید، بدون آگاهی از تأثیرش بر خودتان.

هرچه کژاندیشی شدیدتر باشد، ممکن است در پیروی از مقررات ناشی از آن پافشاری بیشتری داشته باشید.

گاهی اوقات قوانین باعث سردرگمی می‌شوند و ناگهانی و بدون هشدار تغییر می‌کنند

قدردان تغییرات کوچک اما حیاتی باشید.

مهم نیست که در این سفر با چه کسی همراه می‌شوید. مهم این است که با سرعت مناسب خودتان آن را آغاز کنید.

حضور در لحظه یا مجال ظهور دادن به احساسات راحت و بی‌زحمت نیست. شاید ترسناک و بسیار طاقت‌فرسا باشد. اگر بیش از اندازه برایتان طاقت‌فرسا شود یا اگر به هر دلیلی احساس امنیت نکنید، وقت آن رسیده است که از متخصص کمک بخواهید.

ذهن‌آگاهی چیزی بسیار بیشتر از توجه دقیق‌تر است. توجهی متفاوت است، یعنی تغییر نحوهٔ توجه... ذهن‌آگاهی یعنی خاموش‌کردن عمدی حالت عملکرد خودکار که اغلب به این شیوه زندگی می‌کنیم (مثلاً غصهٔ گذشته را می‌خوریم یا نگران آینده‌ایم) و به‌جای آن به چیزهایی که در زمان حال هستند با آگاهی کامل می‌پردازیم.

چگونه ممکن است افسرده باشم، درحالی‌که زندگی‌ام بی‌نقص به نظر می‌رسد.

‫به یاد داشته باشید اشک نشانهٔ شدت احساس است، نه ضعف. چه از سر عصبانیت گریه کنید، چه از سر خوشحالی، چه از سر غم، اشک‌هایتان بازتاب عمق احساس یا شاید حساسیتی است که به موضوعی خاص دارید. اگر اشکتان سرازیر شد، بگذارید سرازیر شود و برای چنین پیشرفتی باز هم به خود دست مریزاد بگویید.

ذات انسانی شما بی‌نقص نیست و ممکن است تمایل داشته باشد به یکی از راهبردهای بقای قدیمی برگردد.

شفا از تلاش برای بی‌نقص به نظر رسیدن و بی‌نقص عمل‌کردن، شفا از پنهان‌شدن و شفای افسردگی. وقتی درک واقعی پدیدار می‌شود، که بسته‌بندی محکم کمال‌طلبی‌تان را کم‌کم و لایه‌به‌لایه باز کنید و از درونش باخبر شوید.

شاید مخفی‌کردن افسردگی، که تابه‌حال موفقیت‌آمیز بوده است، غیرممکن شود. شاید شما هم مثل بریتنی و تونی، دریابید که باید شیوهٔ دیگری برای زیستن بیابید. شما اکنون در همان مسیر قرار دارید.