بریده‌هایی از کتاب افسردگی نهفته

تیغه‌کشی احساسات یعنی احساسات خود را فعلاً در نهان‌خانهٔ عاطفی می‌گذارید تا حواستان به چیزهایی باشد که باید فوراً رسیدگی شوند، اما وقتی تنش از بین رفت، وقتی انرژی لازم را به دست آوردید، وقتی خلوت فراهم آمد، خلاصه به وقت مقتضی با آن احساسات خوب یا بد ارتباط برقرار می‌کنید. درمی‌یابید که چقدر بر شما تأثیر می‌گذارند. اگر دردناک باشند، برای التیام‌یافتن باید آسیب، اندوه، تیرگی و یأس را تحمل کنید. راه سالم کنارآمدن و مدارا با عواطف قدرتمند همین است.

«بدون گذر از آسیب‌پذیری، نمی‌توان به شهامت رسید. ختم کلام!»

پژوهشگران حوزهٔ کمال‌طلبی، گوردون فلت و پل هیوئیت و ساموئل میکائیل، این نکته را گوشزد می‌کنند که «وقتی از آن‌ها [کمال‌گرایان] پرسیده می‌شود چه احساسی دارند، معمولاً احساسات را توصیف می‌کنند، به‌جای اینکه ابراز کنند.» (۲۰۱۷، ۲۳۶) به عبارت دیگر، کمال‌گرایان دربارهٔ ترس یا ناامیدی حرف می‌زنند. احساس‌کردن، حضور در لحظه و درگیری واقعی با این احساسات موضوع دیگری است. به همین علت است که وقتی تصمیم می‌گیرید دربارهٔ آسیب یا موضوعی دردناک صحبت کنید احساساتتان را بروز نمی‌دهید. توصیف می‌کنید، ابراز نمی‌کنید.

اصلاً این واقعیت که شما این کتاب را در دست گرفته‌اید خودش معجزه است.

کمال‌طلبی ناسالم را کنار بگذارید و خود ناقصتان را در آغوش بگیرید

برای آخرین بار دستم را بالا بردم. با چشمانی پر اشک، زیرلب گفتم: «باید کمک بخوام.» این راه خروج بود: اعتراف به اینکه به کمک نیاز داشتم. خیلی ساده و درعین‌حال خیلی سخت بود که به خودم اجازهٔ فهمیدنش را بدهم. آن‌چنان عزمم جزم بود، آن‌قدر روی تأییدشدن نفس خودم متمرکز و آن‌چنان به ذهن خودم برای حل مسئله متکی بودم که پاسخ سادهٔ درخواست کمک از دیگران را نادیده گرفتم. درس همین بود. نه‌تنها برای منِ درمانگر، که برای منِ انسان درس بزرگی بود. تجربه‌ای به‌شدت تکان‌دهنده بود و باعث شد آخر همان هفته بیشتر سفرهٔ دلم را پیش دیگران باز کنم.

تنها راه پایان‌دادن به شرم و ترس بیماری‌های روانی در جامعه روایت‌کردنِ داستان‌هایمان با نام و چهرهٔ خودمان است. این یعنی جرئت‌داشتن، شجاع‌بودن و برداشتن نقاب‌هایی که برای پوشاندن آسیب‌پذیری‌هایمان دربرابر جهان بر چهره زده‌ایم؛ درک اینکه آسیب‌پذیری‌های ما همان چیزی است که از ما انسان‌هایی پیچیده، یگانه و زیبا ساخته و نقطهٔ آغاز زندگی پربارتر، رضایت‌بخش‌تر و اجتماعی‌تر است.

کمال‌طلبی به‌گونه‌ای درون را زهرآگین می‌سازد که توانایی لذت‌بردن از موفقیت‌های واقعی را از افرادی که سزاوار آن‌اند می‌گیرد، زیرا کمال به‌ندرت در دنیای واقعی وجود دارد؛ اگر اصلاً وجود داشته باشد.

شاید والدین از موفقیت‌ها و خوشحالی‌های ظاهری شما لذت می‌برند یا روی مسئولیت‌پذیری همه‌جانبهٔ شما حساب می‌کنند. آن‌ها نمی‌دانند در درون شما چه می‌گذرد. چطور می‌توانید به آن‌ها بگویید بیشتر چیزهایی که می‌بینند توهم است؟

«باد درختی را که خم می‌شود از جا درنمی‌آورد.»