بریده‌هایی از کتاب افسردگی نهفته

به یاد داشته باشید اشک نشانهٔ شدت احساس است، نه ضعف. چه از سر عصبانیت گریه کنید، چه از سر خوشحالی، چه از سر غم، اشک‌هایتان بازتاب عمق احساس یا شاید حساسیتی است که به موضوعی خاص دارید.

باید یاد بگیرید که چگونه غصه بخورید، درحالی‌که سپاسگزارید. لیوان نیمهٔ پر و نیمهٔ خالی دارد. مهم است که یاد بگیرید چگونه ارتباطتان را با احساسات هر دو نیمه وصل و قطع کنید.

نمی‌توانید باور کنید که فقط چون وجود دارید ارزشمندید

میان کمال‌طلبی و افسردگی رابطه‌ای ژرف وجود دارد. کمال‌طلبی به‌گونه‌ای درون را زهرآگین می‌سازد که توانایی لذت‌بردن از موفقیت‌های واقعی را از افرادی که سزاوار آن‌اند می‌گیرد، زیرا کمال به‌ندرت در دنیای واقعی وجود دارد؛ اگر اصلاً وجود داشته باشد.

خود ناقصتان را در آغوش بگیرید

«ادگار لارنس دکتروف جایی گفته بود که "نوشتن رمان مانند رانندگی با اتومبیل در شب است. فقط تا جایی را می‌شود دید که چراغ‌های جلو روشن می‌کنند، اما کل مسیر را می‌شود به همین‌گونه پیمود." لازم نیست از ابتدای راه تمامی طول مسیر و خودِ مقصد را ببینید. دوسه متر جلوتر را ببینید، کافی است. این تمثیل ساده بهترین توصیه‌ای است که دربارهٔ نوشتن یا خودِ زندگی در تمامی عمرم شنیده‌ام.»

شما می‌توانید در حوزهٔ تخصصی خود بسیار توانا باشید، درحالی‌که با بیماری روانی دست‌وپنجه نرم می‌کنید.

من غمگین نیستم، اما احساس خوشحالی هم نمی‌کنم. اگه از آخرین باری که احساس شادمانی کردم بپرسین، فکر نمی‌کنم چیزی یادم بیاد.

گاهی افرادی که ظاهراً همه‌چیز دارند از هم می‌پاشند.

جان کابات‌زین اشاره می‌کند که مثبت‌اندیشی افراطی شاید به‌اندازهٔ منفی‌نگری افراطی مخرب باشد.