بریده‌هایی از کتاب افسردگی نهفته

حملات هیستری بنیتا در خانه دربردارندهٔ نکات بسیاری است: واکنشی به ترومای گذشته که به‌واسطهٔ فشار مراقبتِ دست‌تنها از فرزندانش یا نوسان‌های احساسی فعال شده بود. بااین‌حال نیازش به این باور که از پس همهٔ مشکلاتش برمی‌آید زندگی‌اش را کاملاً زیرورو کرده بود.

ما همان‌قدر راحت می‌توانیم اسیر به‌اصطلاح مثبت‌اندیشی شویم، که اسیر منفی‌نگری. ممکن است هر دو بازدارنده، درهم‌شکننده، نابه‌جا، توهم‌آمیز و اشتباه باشند. جان کابات‌زین، نویسندهٔ کتاب هر جا که بروید، همان‌جایید.

درک کنید که می‌خواهید الگویی را تغییر دهید که سال‌ها سپر شما بوده است. جسارت و زمان لازم است تا به مسائل متفاوت نگاه کنید و خطر رفتارهای جدید را به جان بخرید. به خودتان احترام بگذارید. قرار نیست این کارها را بی‌نقص انجام دهید. هیچ راه‌حل یا درمان بی‌نقصی وجود ندارد.

نمی‌خواهم بگویم کار آسانی است، چون نیست. گام‌برداشتن در این راه شهامت می‌خواهد. ممکن است در ابتدا حتی باور به مفیدبودن این تغییرات سخت باشد. مگر به فکر دیگران بودن اشکالی دارد؟ مگر سخت‌کوشی و انتظار بهترین‌ها از خودمان اشکالی دارد؟ این‌ها هیچ اشکالی ندارند. بااین‌حال وقتی بین خدمت به دیگران و جبران خدمت از جانب آن‌ها تعادل وجود ندارد، وقتی شرم بر احساس ارزشمندی چیره می‌شود، وقتی آسیب‌پذیری عیب تلقی می‌شود، آنگاه افسردگی کاملاً نهفته رخ می‌نمایاند.

آنچه انهیدونیا نامیده می‌شود، یعنی لذت‌نبردن از فعالیت‌هایی که قبلاً لذت‌بخش بوده است

فقدان شاخص‌های سنتی افسردگی لزوماً بر نبود افسردگی دلالت ندارد.

«اگر نقطهٔ مقابل افسردگی سرزندگی است، نقطهٔ مقابل افسردگی کاملاً نهفته پذیرش خویشتن است.»

اگر افسردگی بالینی فقدان سرزندگی است، افسردگی نهفته فقدان خویشتن‌پذیری است.

خویشتن‌پذیری برای من چه معنایی دارد؟ شناخت ترس‌هایم.

تنها راه پایان‌دادن به شرم و ترس بیماری‌های روانی در جامعه روایت‌کردنِ داستان‌هایمان با نام و چهرهٔ خودمان است. این یعنی جرئت‌داشتن، شجاع‌بودن و برداشتن نقاب‌هایی که برای پوشاندن آسیب‌پذیری‌هایمان دربرابر جهان بر چهره زده‌ایم؛ درک اینکه آسیب‌پذیری‌های ما همان چیزی است که از ما انسان‌هایی پیچیده، یگانه و زیبا ساخته و نقطهٔ آغاز زندگی پربارتر، رضایت‌بخش‌تر و اجتماعی‌تر است.

کمال‌طلبی ناسالم را کنار بگذارید و خود ناقصتان را در آغوش بگیرید.

گاهی افرادی که ظاهراً همه‌چیز دارند از هم می‌پاشند.

میان کمال‌طلبی و افسردگی رابطه‌ای ژرف وجود دارد. کمال‌طلبی به‌گونه‌ای درون را زهرآگین می‌سازد که توانایی لذت‌بردن از موفقیت‌های واقعی را از افرادی که سزاوار آن‌اند می‌گیرد، زیرا کمال به‌ندرت در دنیای واقعی وجود دارد؛ اگر اصلاً وجود داشته باشد.

میان کمال‌طلبی و افسردگی رابطه‌ای ژرف وجود دارد. کمال‌طلبی به‌گونه‌ای درون را زهرآگین می‌سازد که توانایی لذت‌بردن از موفقیت‌های واقعی را از افرادی که سزاوار آن‌اند می‌گیرد، زیرا کمال به‌ندرت در دنیای واقعی وجود دارد؛ اگر اصلاً وجود داشته باشد.

افرادی که دچار این نوع افسردگی می‌شوند تقریباً همیشه خوب به نظر می‌رسند و به‌ندرت رنج درونی‌شان را نشان می‌دهند؛ اگر اصلاً چیزی بروز دهند... آن‌ها، به علت کمال‌طلبی و توقعات بیجایی که از خودشان دارند، از افسردگی پنهانی رنج می‌برند. احساس می‌کنند که در تلهٔ وصف‌ناپذیر افسردگی گرفتار شده‌اند و نمی‌دانند چگونه از آن رهایی یابند.

کمال‌طلبی ناسالم را کنار بگذارید و خود ناقصتان را در آغوش بگیرید.

بااین‌حال وقتی بین خدمت به دیگران و جبران خدمت از

«ادگار لارنس دکتروف جایی گفته بود که "نوشتن رمان مانند رانندگی با اتومبیل در شب است. فقط تا جایی را می‌شود دید که چراغ‌های جلو روشن می‌کنند، اما کل مسیر را می‌شود به همین‌گونه پیمود." لازم نیست از ابتدای راه تمامی طول مسیر و خودِ مقصد را ببینید. دوسه متر جلوتر را ببینید، کافی است. این تمثیل ساده بهترین توصیه‌ای است که دربارهٔ نوشتن یا خودِ زندگی در تمامی عمرم شنیده‌ام.»

«مهم نیست چه کاری داری انجام می‌دی، مهم اینه که داری انجامش می‌دی.» این فرایند است که مهم است، یعنی سفر و آنچه در حین مسیر یاد می‌گیرید. پایان مسیر به‌اندازهٔ آغاز زندگی جدید و خویشتنی تازه و رضایت‌بخش و سازگار مهم نیست.

شاید این آرامش خاطر بلافاصله با اضطرابی دوچندان همراه شود، زیرا به این فکر می‌کنید که افسردگی نهفتهٔ شما باید در فهرست بی‌شمار چیزهایی قرار بگیرد که باید برایشان «چاره‌ای یافت». همین‌جا دست نگه دارید. زیرا در کنار مهارت‌آموزی برای مقابله با افسردگی، باید میل به کمال‌طلبی را کنار بگذارید.