بریده‌هایی از کتاب افسردگی نهفته

ذهن‌آگاهی حضورداشتن در زمان حال است. فرد ذهن‌آگاه بر آنچه در حال وقوع است تمرکز می‌کند، نه بر آنچه اتفاق افتاده یا قرار است اتفاق بیفتد، همین لحظهٔ اکنون.

حملات هیستری بنیتا در خانه دربردارندهٔ نکات بسیاری است: واکنشی به ترومای گذشته که به‌واسطهٔ فشار مراقبتِ دست‌تنها از فرزندانش یا نوسان‌های احساسی فعال شده بود. بااین‌حال نیازش به این باور که از پس همهٔ مشکلاتش برمی‌آید زندگی‌اش را کاملاً زیرورو کرده بود.

ما همان‌قدر راحت می‌توانیم اسیر به‌اصطلاح مثبت‌اندیشی شویم، که اسیر منفی‌نگری. ممکن است هر دو بازدارنده، درهم‌شکننده، نابه‌جا، توهم‌آمیز و اشتباه باشند. جان کابات‌زین، نویسندهٔ کتاب هر جا که بروید، همان‌جایید.

درک کنید که می‌خواهید الگویی را تغییر دهید که سال‌ها سپر شما بوده است. جسارت و زمان لازم است تا به مسائل متفاوت نگاه کنید و خطر رفتارهای جدید را به جان بخرید. به خودتان احترام بگذارید. قرار نیست این کارها را بی‌نقص انجام دهید. هیچ راه‌حل یا درمان بی‌نقصی وجود ندارد.

نمی‌خواهم بگویم کار آسانی است، چون نیست. گام‌برداشتن در این راه شهامت می‌خواهد. ممکن است در ابتدا حتی باور به مفیدبودن این تغییرات سخت باشد. مگر به فکر دیگران بودن اشکالی دارد؟ مگر سخت‌کوشی و انتظار بهترین‌ها از خودمان اشکالی دارد؟ این‌ها هیچ اشکالی ندارند. بااین‌حال وقتی بین خدمت به دیگران و جبران خدمت از جانب آن‌ها تعادل وجود ندارد، وقتی شرم بر احساس ارزشمندی چیره می‌شود، وقتی آسیب‌پذیری عیب تلقی می‌شود، آنگاه افسردگی کاملاً نهفته رخ می‌نمایاند.

آنچه انهیدونیا نامیده می‌شود، یعنی لذت‌نبردن از فعالیت‌هایی که قبلاً لذت‌بخش بوده است

فقدان شاخص‌های سنتی افسردگی لزوماً بر نبود افسردگی دلالت ندارد.

«اگر نقطهٔ مقابل افسردگی سرزندگی است، نقطهٔ مقابل افسردگی کاملاً نهفته پذیرش خویشتن است.»

اگر افسردگی بالینی فقدان سرزندگی است، افسردگی نهفته فقدان خویشتن‌پذیری است.

بااین‌حال وقتی بین خدمت به دیگران و جبران خدمت از

«ادگار لارنس دکتروف جایی گفته بود که "نوشتن رمان مانند رانندگی با اتومبیل در شب است. فقط تا جایی را می‌شود دید که چراغ‌های جلو روشن می‌کنند، اما کل مسیر را می‌شود به همین‌گونه پیمود." لازم نیست از ابتدای راه تمامی طول مسیر و خودِ مقصد را ببینید. دوسه متر جلوتر را ببینید، کافی است. این تمثیل ساده بهترین توصیه‌ای است که دربارهٔ نوشتن یا خودِ زندگی در تمامی عمرم شنیده‌ام.»

«مهم نیست چه کاری داری انجام می‌دی، مهم اینه که داری انجامش می‌دی.» این فرایند است که مهم است، یعنی سفر و آنچه در حین مسیر یاد می‌گیرید. پایان مسیر به‌اندازهٔ آغاز زندگی جدید و خویشتنی تازه و رضایت‌بخش و سازگار مهم نیست.

شاید این آرامش خاطر بلافاصله با اضطرابی دوچندان همراه شود، زیرا به این فکر می‌کنید که افسردگی نهفتهٔ شما باید در فهرست بی‌شمار چیزهایی قرار بگیرد که باید برایشان «چاره‌ای یافت». همین‌جا دست نگه دارید. زیرا در کنار مهارت‌آموزی برای مقابله با افسردگی، باید میل به کمال‌طلبی را کنار بگذارید.

شما در زندگی خود به‌ندرت درخواست کمک کرده‌اید، اگر اصلاً کمکی خواسته باشید. به تنهایی پیش‌رفتن کاملاً عادت کرده‌اید. زحمت بسیار کشیده‌اید تا شما را انسانی خودکفا ببینند، کسی که در گروه حلال مشکلات است یا توانایی بر عهده گرفتن مسئولیت و به سرانجام رساندن کارها را دارد. به توانایی خود در کمک به دیگران اعتماد دارید. کمال‌طلبی شما باعث شده است که مشکلات سر راهتان را پنهان کنید، به‌ویژه آن مشکلاتی که شما را دچار احساس گیجی و سردرگمی می‌کنند.

«ادگار لارنس دکتروف جایی گفته بود که "نوشتن رمان مانند رانندگی با اتومبیل در شب است. فقط تا جایی را می‌شود دید که چراغ‌های جلو روشن می‌کنند، اما کل مسیر را می‌شود به همین‌گونه پیمود." لازم نیست از ابتدای راه تمامی طول مسیر و خودِ مقصد را ببینید. دوسه متر جلوتر را ببینید، کافی است. این تمثیل ساده بهترین توصیه‌ای است که دربارهٔ نوشتن یا خودِ زندگی در تمامی عمرم شنیده‌ام.»

اگر نقطهٔ مقابل افسردگی سرزندگی است، نقطهٔ مقابل افسردگی کاملاً نهفته پذیرش خویشتن است.» می‌خواهم دوباره بر این موضوع تأکید کنم، چون شفای افسردگی کاملاً نهفته مستلزم پذیرش این است که آسیب‌پذیری‌ها، ضعف‌ها و عیب‌های شما همگی بخش‌های حیاتی و پذیرفتنی وجودتان هستند.

گر نقطهٔ مقابل افسردگی سرزندگی است، نقطهٔ مقابل افسردگی کاملاً نهفته پذیرش خویشتن است.» می‌خواهم دوباره بر این موضوع تأکید کنم، چون شفای افسردگی کاملاً نهفته مستلزم پذیرش این است که آسیب‌پذیری‌ها، ضعف‌ها و عیب‌های شما همگی بخش‌های حیاتی و پذیرفتنی وجودتان هستند.

آسیب‌پذیربودن شما را می‌ترساند. باور دارید که اگر بغضتان بترکد، اشکتان بی‌وقفه سرازیر می‌شود. بنابراین به هر دری می‌زنید تا احساساتی نشوید و برای هر مسئله‌ای با منطق و تحلیل چاره‌ای بیابید.

تغییر، رشد و بهبود فرایندند، مسیرند، نه مقصد. آسیب‌پذیری‌های شما، هرچه هستند، گاهی به سراغتان می‌آیند، حتی بعد از تمرین‌های خوبی که به کمک این کتاب یا درمانگر انجام داده‌اید. اتفاقاتی زخم‌های کهنه را باز خواهند کرد. افکار غیرمنطقی دوباره در ذهنتان نفوذ خواهند کرد، شاید از سر خستگی، سهل‌انگاری یا ندانستن. این بدان معنا نیست که شفا هرگز روی نداده یا بینش و تغییر قبلی شما واقعی نبوده است. ذات انسانی شما بی‌نقص نیست و ممکن است تمایل داشته باشد به یکی از راهبردهای بقای قدیمی برگردد.

فسردگی نهفته حقیقت مهمی را آشکار می‌سازد که باید با آن روبه‌رو شویم