بریده‌هایی از کتاب افسردگی نهفته

«کاملاً با عقل جور درمی‌آید. آن‌هایی که به افسردگی کاملاً نهفته دچارند پشت نقاب کمال پنهان می‌شوند، اما از درون عمیقاً رنج می‌کشند.» همان دم، پرسشی برایم پیش آمد: «چرا برایشان این‌قدر سخت است که مشکلاتشان را به دیگران بگویند؟ بااین‌همه دردی که می‌کشند، مجبور به درخواست کمک نمی‌شوند؟»

در ظاهر همه‌چیز دارم، اما از درون مرده‌م و بیشتر وقت‌ها احساس می‌کنم از سر اجبار دارم ادامه می‌دم. تنها چیزی که مانعم شد بچه‌هام بودن.»

درد و رنج زیادی را پنهان می‌کرد و در پس آن‌همه لبخند، احساس یأس و درماندگی داشت.

جان کابات‌زین اشاره می‌کند که مثبت‌اندیشی افراطی شاید به‌اندازهٔ منفی‌نگری افراطی مخرب باشد.

لازم نیست از ابتدای راه تمامی طول مسیر و خودِ مقصد را ببینید. دوسه متر جلوتر را ببینید، کافی است. این تمثیل ساده بهترین توصیه‌ای است که دربارهٔ نوشتن یا خودِ زندگی در تمامی عمرم شنیده‌ام.

شما ارزش جنگیدن را دارید، نه با وجود تمام نقص‌ها و آسیب‌پذیری‌هایتان، که به‌خاطر آن‌ها ارزش دوست‌داشته‌شدن را دارید، نه به‌خاطر آنچه می‌توانید انجام دهید، بلکه به‌خاطر آن که هستید. شما با قدرتی واقعی در حال رشدید، نه برای اینکه به نظر می‌رسد بر همه‌چیز کنترل دارید، به این دلیل که می‌توانید با تمامی احساساتتان ارتباط برقرار کنید و آن‌ها را بپذیرید و اجازه دهید راهنمای شما باشند.

اما بخشی از فرایند درمان این است که با نقاط ضعفتان روبه‌رو شوید و آن‌ها را بپذیرید.

تک‌تک ما، در جایگاه فرد، شریک زندگی، والد، پزشک و درمانگر، باید علائم هشداردهنده را بشناسیم. باید توانایی داشته باشیم که کارها و باورهای هر فرد را بفهمیم و ظاهر را همهٔ داستان در نظر نگیریم.

ارزش ناتالی دیگر به انجام وظایف یا برآوردن انتظارات دیگران نبود؛ ارزش وجودی‌اش از دل کسی که می‌خواست باشد و چیزی که برایش اهمیت داشت سر برمی‌آورد.

جلهٔ آموزشی آنلاین دانشگاه استنفورد، اردک اینجا توقف می‌کند، افسردگی نهفته را سندرم اردک استنفورد توصیف می‌کند. کارولین بیتن (۲۰۱۷) از سرمقاله‌ای نقل می‌کند: «چیزی که به چشم می‌آید این است که همه، بدون زحمت، در دریاچهٔ دانشگاه از این‌سو به آن‌سو می‌روند. اما پاهای کوچک اردکیِ ما زیر آب دیوانه‌وار تقلا می‌کنند و جانمان دارد بالا می‌آید. خستگی، اضطراب، تردید درونی، تقلا و شکست جایی در استنفورد ندارد.