بریده‌هایی از کتاب افسردگی نهفته

اگر با خودتان روراست باشید، قبول دارید نگرانید که دیگران چه فکری درباره‌تان خواهند کرد اگر به احساس ناراحتی یا ناامیدی‌تان اعتراف کنید. شما از نگرش منفی به بیماری روانی می‌ترسید. به خودتان گفته‌اید: «ای بابا، من افسرده نیستم. شاید سرم شلوغ باشه، ولی افسرده نیستم.» فشار پشت فشار و فقدان پشت فقدان را تحمل کرده‌اید و ادامه داده‌اید. با زحمت کار کرده‌اید، پدر یا مادری سخت‌کوش بوده‌اید، بی‌خستگی در همهٔ کارها داوطلب شده‌اید. همیشه سرحال بوده‌اید.

جواب‌های مثبتتان را بشمارید. اگر به پنج تا هشت سؤال پاسخ مثبت داده‌اید، به‌احتمال زیاد شخصی بسیار مسئول هستید. شاید بهتر باشد وقت بیشتری برای خودتان بگذارید. پاسخ مثبت به نه تا دوازده سؤال نشان می‌دهد که معیارهای کمال‌طلبی افراطی بر زندگی شما حاکم است، که ممکن است برای سلامتی‌تان خطرناک باشد. سیزده یا بیشتر از سیزده پاسخ مثبت احتمالاً نشان‌دهندهٔ افسردگی نهفته در شماست یا افسردگی‌ای که انکارش می‌کنید.

سفری که در طی آن دیگر مجبور نیستید سکوت کنید و پنهان شوید.

نمی‌توانید باور کنید که فقط چون وجود دارید ارزشمندید.

هرچه بیشتر با قوانین جدیدتان زندگی کنید، آنچه در گذشته بر رفتارتان حاکم بوده است برایتان آشکارتر می‌شود، مانند ترس، گناه، شرم و خودداری.

اتفاقاتی زخم‌های کهنه را باز خواهند کرد. افکار غیرمنطقی دوباره در ذهنتان نفوذ خواهند کرد، شاید از سر خستگی، سهل‌انگاری یا ندانستن. این بدان معنا نیست که شفا هرگز روی نداده یا بینش و تغییر قبلی شما واقعی نبوده است. ذات انسانی شما بی‌نقص نیست و ممکن است تمایل داشته باشد به یکی از راهبردهای بقای قدیمی برگردد.

خودخواهی این است که نیازهای خود را بر نیازهای دیگران ترجیح دهید. افراد خودخواه به‌ندرت به کسی جز خود فکر می‌کنند. آن‌ها همدلی کمی دارند یا اصلاً ندارند.

پژوهشگران حوزهٔ کمال‌طلبی، گوردون فلت و پل هیوئیت و ساموئل میکائیل، این نکته را گوشزد می‌کنند که «وقتی از آن‌ها [کمال‌گرایان] پرسیده می‌شود چه احساسی دارند، معمولاً احساسات را توصیف می‌کنند، به‌جای اینکه ابراز کنند.» (۲۰۱۷، ۲۳۶)

میان کمال‌طلبی و افسردگی رابطه‌ای ژرف وجود دارد. کمال‌طلبی به‌گونه‌ای درون را زهرآگین می‌سازد که توانایی لذت‌بردن از موفقیت‌های واقعی را از افرادی که سزاوار آن‌اند می‌گیرد، زیرا کمال به‌ندرت در دنیای واقعی وجود دارد؛ اگر اصلاً وجود داشته باشد.

لغزش بخشی از یادگیری سالم است. بخشی از یادگیری سالم اشتباه‌کردن است. بخشی از یادگیری سالم این است که وقتی دوباره به عملکرد خودکار و غیرارادی برگشتید، برای خودتان دلسوزی کنید. ایجاد الگوی جدید به زمان نیاز دارد. به یاد داشته باشید که تمرکز شما روی سفر است، نه مقصد.

درد ناآشنا بسیار ترسناک‌تر از درد آشناست

رهاکردن کمال‌طلبی مستلزم پذیرش خطر و آسیب‌پذیری همراه آن است. شما کامل نیستید. مجبور نیستید کامل به نظر برسید یا بی‌نقص عمل کنید. آسیب‌پذیری‌های شما در حال آشکارشدن برای دیگران است. (آسیب‌پذیری آن‌ها هم برای شما آشکار می‌شود، درست است؟)

در نبرد خود با افسردگی کاملاً نهفته، خویشتن‌پذیری به رهایی از زندان قوانین قدیمی می‌انجامد. رهایی از تنش زندگیِ بسیار محتاطانه و هوشیارانه، رهایی از نظارت دقیق برای از دست ندادن کنترل. آزادی برای ابراز بی‌پردهٔ احساسات واقعی خود در لحظه. آزادی ایجاد صمیمیت واقعی با کسانی که دوستشان دارید. حتی آزادی برای تمام‌کردن یک کتاب.

«داشتن دید مثبت به خودم زمان می‌برد و من ذهنم را باز نگه خواهم داشت.»

درد و رنج زیادی را پنهان می‌کرد و در پس آن‌همه لبخند، احساس یأس و درماندگی داشت.

«بدون گذر از آسیب‌پذیری، نمی‌توان به شهامت رسید. ختم کلام!»

پنج مرحلهٔ بهبود را آغاز می‌کنیم: آگاهی، تعهد، رویارویی، پیوند و تغییر.

تمرین‌کردن به شما کمک می‌کند تا بهتر شوید، اما کمال دست‌یافتنی نیست

مراقبه در دسترس است، مانند کالم و هداِسپیس و تِن پِرسنت هَپیر. این برنامه‌ها به شما کمک می‌کنند تا بر هر نوع خودآگاهی‌تان تسلط داشته باشید، به‌ویژه بر آنچه ذهن‌آگاهان «ذهن میمونی» می‌نامند؛ یعنی وقتی ذهنمان از این شاخه به آن شاخه می‌پرد!

مراقبه در دسترس است، مانند کالم و هداِسپیس و تِن پِرسنت هَپیر. این برنامه‌ها به شما کمک می‌کنند تا بر هر نوع خودآگاهی‌تان تسلط داشته باشید، به‌ویژه بر آنچه ذهن‌آگاهان «ذهن میمونی» می‌نامند؛ یعنی وقتی ذهنمان از این شاخه به آن شاخه می‌پرد!