بریده‌هایی از کتاب افسردگی نهفته

کمال‌طلبی ناسالم را کنار بگذارید و خود ناقصتان را در آغوش بگیرید

برای آخرین بار دستم را بالا بردم. با چشمانی پر اشک، زیرلب گفتم: «باید کمک بخوام.» این راه خروج بود: اعتراف به اینکه به کمک نیاز داشتم. خیلی ساده و درعین‌حال خیلی سخت بود که به خودم اجازهٔ فهمیدنش را بدهم. آن‌چنان عزمم جزم بود، آن‌قدر روی تأییدشدن نفس خودم متمرکز و آن‌چنان به ذهن خودم برای حل مسئله متکی بودم که پاسخ سادهٔ درخواست کمک از دیگران را نادیده گرفتم. درس همین بود. نه‌تنها برای منِ درمانگر، که برای منِ انسان درس بزرگی بود. تجربه‌ای به‌شدت تکان‌دهنده بود و باعث شد آخر همان هفته بیشتر سفرهٔ دلم را پیش دیگران باز کنم.

تنها راه پایان‌دادن به شرم و ترس بیماری‌های روانی در جامعه روایت‌کردنِ داستان‌هایمان با نام و چهرهٔ خودمان است. این یعنی جرئت‌داشتن، شجاع‌بودن و برداشتن نقاب‌هایی که برای پوشاندن آسیب‌پذیری‌هایمان دربرابر جهان بر چهره زده‌ایم؛ درک اینکه آسیب‌پذیری‌های ما همان چیزی است که از ما انسان‌هایی پیچیده، یگانه و زیبا ساخته و نقطهٔ آغاز زندگی پربارتر، رضایت‌بخش‌تر و اجتماعی‌تر است.

کمال‌طلبی به‌گونه‌ای درون را زهرآگین می‌سازد که توانایی لذت‌بردن از موفقیت‌های واقعی را از افرادی که سزاوار آن‌اند می‌گیرد، زیرا کمال به‌ندرت در دنیای واقعی وجود دارد؛ اگر اصلاً وجود داشته باشد.

شاید والدین از موفقیت‌ها و خوشحالی‌های ظاهری شما لذت می‌برند یا روی مسئولیت‌پذیری همه‌جانبهٔ شما حساب می‌کنند. آن‌ها نمی‌دانند در درون شما چه می‌گذرد. چطور می‌توانید به آن‌ها بگویید بیشتر چیزهایی که می‌بینند توهم است؟

«باد درختی را که خم می‌شود از جا درنمی‌آورد.»

بیایید با یک تمرین سادهٔ ذهن‌آگاهی شروع کنیم. تنها کاری که انجام خواهید داد پذیرش احساسات است

اگر مهارت مدارای سالم داشته باشید، از پس فقدان، یأس، هراس، خشم، سوگ و شوک برمی‌آیید

می‌فهمید که هرکسی جای شما و در شرایط شما بود و همین بلاها سرش آمده بود به‌نوعی آسیب می‌دید و رنج می‌کشید. این احساس قربانی‌بودن نیست یا ملامت مدام خویشتن نیست. این اقرار به تجربه‌ای است که از سر گذرانده‌اید.

چرخه‌ای ایجاد می‌شود: نگرانی منجر به نیاز به کنترل، کنترل منجر به مسئولیت بیشتر، مسئولیت بیشتر منجر به خستگی و خستگی منجر به خشم یا رنجش پنهان درونی می‌شود. دفاع شما دربرابر خشم یا رنجش چیست؟ کنترل بیشتر.

«بدون گذر از آسیب‌پذیری، نمی‌توان به شهامت رسید. ختم کلام!

در بخش دوم کتاب، پنج مرحلهٔ بهبود را آغاز می‌کنیم: آگاهی، تعهد، رویارویی، پیوند و تغییر.

نمی‌توانید مطمئن باشید که دیگران در انجام کارها به‌اندازهٔ شما دقت کنند. نگرانید کارها به‌خوبی پیش نرود. بنابراین کنترل کارها را خودتان به دست می‌گیرید تا از این نگرانی خلاص شوید. اینجاست که در تله می‌افتید.

می‌پرسید ذهن‌آگاهی چه اهمیتی در درمان افسردگی نهفته دارد؟ ذهن‌آگاهی کلیدی برای بیان کامل عواطف است؛ شما هم که در بیان احساساتتان بسیار مشکل دارید. خشم، غم، ناامیدی، سرخوردگی و حتی شادی واقعی باید از شما دور بمانند، زیرا امکان دارد این احساسات قوی کنترل امور را از دستتان خارج کنند. درعوض پذیرفتن عواطف و توجه به آن‌ها فضایی در زمان حال در اختیارشان می‌گذارد. ممکن است احساسات آرام‌آرام پدیدار شوند یا در لحظه فوران کنند، اما یاد می‌گیرید مدیریتشان کنید و اجازهٔ داشتنشان را به خود بدهید. عواطفی را که باور داشتید تحمل‌ناپذیرند، می‌توان احساس و سپس رها کرد. صدای افسردگی نهفته، کاملاً برعکس این، به شما گفته است که اگر درد را احساس کنید ممکن است هرگز از بین نرود.

انکار شاید بسیار آسان‌تر از آگاهی باشد. حتی فکرکردن به تغییر سخت است. اطلاعات بیشتری نمی‌خواهید؛ دیگر بس است. شاید در سندرم گیر بیفتید و نتوانید باور کنید که بهبودی دست‌یافتنی است.

‫شما ارزش جنگیدن را دارید، نه با وجود تمام نقص‌ها و آسیب‌پذیری‌هایتان، که به‌خاطر آن‌ها ارزش دوست‌داشته‌شدن را دارید، نه به‌خاطر آنچه می‌توانید انجام دهید، بلکه به‌خاطر آن که هستید. شما با قدرتی واقعی در حال رشدید، نه برای اینکه به نظر می‌رسد بر همه‌چیز کنترل دارید، به این دلیل که می‌توانید با تمامی احساساتتان ارتباط برقرار کنید و آن‌ها را بپذیرید و اجازه دهید راهنمای شما باشند.

گاهی اوقات باید به روابط پرآسیب پایان دهید و شاید لازم باشد مرزهای کاملاً جدیدی برای روابط باقی‌مانده تعیین کنید. باید هرچه برای حفظ ثبات لازم دارید دوباره ارزیابی کنید. شاید به زیان کوتاه‌مدتی منجر شود، اما شما را به سودهای عظیم بلندمدتی می‌رساند.

می‌خواهم باز هم تکرار کنم. لغزش بخشی از یادگیری سالم است. بخشی از یادگیری سالم اشتباه‌کردن است. بخشی از یادگیری سالم این است که وقتی دوباره به عملکرد خودکار و غیرارادی برگشتید، برای خودتان دلسوزی کنید. ایجاد الگوی جدید به زمان نیاز دارد. به یاد داشته باشید که تمرکز شما روی سفر است، نه مقصد.

لغزش را شکست‌دانستن، نه بخشی از فرایند ‫بارها گفته‌ام که درد ناآشنا بسیار ترسناک‌تر از درد آشناست. وقتی برای انجام کاری که از شما «بعید» است خطر می‌کنید، وقتی رفتار جدیدی را امتحان می‌کنید، احساس راحتی نمی‌کنید. به‌هرحال شاید افسردگی کاملاً نهفته کارش را خوب انجام داده باشد، تا زمانی که ورق برگردد. بنابراین انتخاب ناراحتی شاید سخت باشد.

فرد مبتلا به دوقطبی نوع دو ممکن است انرژی بیش‌ازحدی داشته باشد که مملو از اضطراب و بی‌قراری است و سپس به غم و اندوه یا افسردگی فرورود. این نوسان در عملکرد روزانهٔ فرد تأثیر می‌گذارد و برای دیگران مشهود است.