بریده‌هایی از کتاب دختری که به اعماق دریا افتاد

حقیقت دارد که آدم‌ها برای کسانی که دوست دارند به آب و آتش می‌زنند. برخی شاید نام این کار را قربانی‌شدن بگذارند...

حقیقت دارد که آرزو بخشی از روح آدم است. چون آرزوی حقیقی چیزی است که اگر هرگز برآورده نشود، ممکن است قلب آدم را بشکند.

برادرم، سانگ، می‌گوید اعتماد به‌دست‌آوردنی است؛ می‌گوید اعتمادکردن به کسی به دادن خنجری به او برای زخمی‌کردن آدم می‌ماند. اما برعکس، جون معتقد است که اعتماد به ایمان می‌ماند؛ که اعتمادکردن به یک نفر مثل باورداشتن به الههٔ انسان‌ها و جهانی است که شکلشان داده است.

صورتک می‌گوید: «سر همون چیزی که همیشه سرش دعواهایی اساسی می‌شه.» دای پیشنهاد می‌دهد: «غذا؟»

خدایان تصمیم گرفته‌اند آرزوهایمان را برآورده نکنند... هم آرزوهایمان را در جشن قایق‌های کاغذی، هم آرزوهای کوچک هرروزه‌مان را برای صلح، برای حاصلخیزی، برای عشق. خدایان ما را تنها گذاشته‌اند. خدای خدایان، خدای دریا، دوست د

«انسان‌ها موجوداتی دمدمی‌مزاج و وحشی هستن. چون از مرگ خودشون می‌ترسن، جنگ راه می‌ندازن و تو چند لحظه زمین رو از چیزهایی پاک می‌کنن که رشدشون سال‌ها طول کشیده بود.»

«باید خوشحال باشم که روبان از بین رفته و هنوز زنده‌ام. اما عجیبه، مینا، چرا این حس رو دارم؟ من نیازی ندارم نوار قرمز سرنوشت بهم بگه که اگه تو بمیری، من هم می‌میرم.»

«این‌که هیچ جایی وجود نداره که بتونی از بخشش فرار کنی. مخصوصاً بخشش از طرف آدم‌هایی که دوستت دارن.»

بزرگ‌ترین برادرم، سانگ، می‌گوید اعتماد به‌دست‌آوردنی است؛ می‌گوید اعتمادکردن به کسی به دادن خنجری به او برای زخمی‌کردن آدم می‌ماند. اما برعکس، جون معتقد است که اعتماد به ایمان می‌ماند؛ که اعتمادکردن به یک نفر مثل باورداشتن به الههٔ انسان‌ها و جهانی است که شکلشان داده است.

«دارم می‌گم، مینا، که جون تو کل زندگیت دوستت داشته، از روزی که به دنیا اومدی. همیشه هم دوستت خواهد داشت. این هدیهٔ ابدیش به توئه.» سرم را تکان دادم: «پس چرا من رو پشت سرش جا گذاشت؟» «چون می‌دونه اون‌قدر دوستش داری که رهاش کنی.»

«دارم می‌گم، مینا، که جون تو کل زندگیت دوستت داشته، از روزی که به دنیا اومدی. همیشه هم دوستت خواهد داشت. این هدیهٔ ابدیش به توئه.»

«تو کوچه‌ها کشون‌کشون بردمش. التماسم می‌کرد که نکشمش. بدجوری داشت زجر می‌کشید. اما خب، به تو آسیب رسونده بود و، به‌خاطر همین، می‌دونستم هر دردی بکشه کمشه.»

زنم هیچ‌وقت من رو نمی‌بخشید اگه می‌ذاشتم میکی تک‌وتنها تو رودخونهٔ ارواح شناور باشه. از بهشت اومدم پایین، از آب آوردمش بیرون، و از اون موقع تا حالا یک بار هم رهاش نکردم. فکر کنم لوسش کردم. اون میکیِ منه. عاشقشم.

می‌دانم باید عین قهرمانان قصه‌های مادربزرگم قوی باشم؛ اما مستأصلم؛ خسته‌ام

«تو کی باشی که بخوای امیدهاشون رو قضاوت کنی؟ حداقل اون‌ها امید دارن. تو چی داری؟ شمشیری بُران؛ کلامی پر از نفرت.»

«یعنی می‌گی می‌میرم؟» می‌گوید: «بالأخره که می‌مردی. به‌مرور زمان.»

آیا تو داری دنیا را به گریه می‌ندازی یا دنیاست که تو رو به گریه انداخته؟

احتمالاً می‌خواهد کل دریا را دنبال من زیرورو کند و نمی‌تواند بپذیرد که دیگر قادر به محافظت از من نیست.

زیباتر از آن است که زنده بماند

گرچه بخش بزرگی از وجودم در آرزوی امنیت خانه است، کشش قلبم بی‌نهایت قوی‌تر است؛ و من را می‌کشاند به‌سمت دریای آزاد و به‌سمت تنها فردی که فراتر از سرنوشت دوستش دارم.