بریده‌هایی از کتاب نوشتن با تنفس آغاز می‌شود

اگر به افت‌وخیز نفس‌تان توجه کنید، حرکتی ناخواسته و غیرارادی را آگاهانه‌تر و عمدی‌تر صورت می‌دهید

با نوشتن فکرها و نظرهایمان را کشف می‌کنیم و می‌توانیم با نوشتن همان فکرها و نظرها را تخریب و محو هم بکنیم. می‌توانیم واضح، متمرکز و سبک باشیم.

نوازنده باید بنوازد، نقاش باید نقاشی کند و شاعر باید بسراید تا با خود در آرامش کامل باشند. انسان چیزی را که می‌تواند باشد، باید باشد.

خطرِ نوشتن خطری درونی است. با شهامت به اعماق وجود خود سر می‌زنید و آن اعماق را به سطح می‌رسانید تا دنیا آن را تفسیر کند و در مورد آن نظر بدهد. این کار بزرگ و مهمی است.

بسیاری از ما اعتقاد داریم نسبت به گذشته کمتر زمانِ آزاد داریم. این درست نیست. زمان ما همان‌گونه است که در گذشته داشته‌ایم. درک ما از آن است که دچار عدم تعادل شده است.

هروقت می‌توانید بنویسید. هروقت این‌قدر خسته‌اید که نمی‌توانید بنویسید باز هم بنویسید. حتی وقتی حس می‌کنید ارزنده‌ترین چیز در دنیا را نوشته‌اید، یا وقتی چیزی برای نوشتن ندارید یا وقتی چیز خیلی زیادی برای نوشتن دارید، باز هم بنویسید.

الهام خمپاره یا صاعقه نیست که از جانب خدایان نازل شود، بلکه از یک نفسِ محکم می‌آید، از یک بنیادِ قابل اعتماد و احساس تعهد به فرایند. از نفسی که ریشه در زمین داشته باشد، شکوفه آزادی گل می‌کند. اگر نفس‌تان ریشه در زمین داشته باشد، داستان و شعرهایتان زنده می‌شوند و روی زمین به رقص می‌آیند.

کار اصلی نویسنده این است که کاری کند خواننده زندگی کسانی غیر از خودش را به طور کامل حس کند. این‌کار به طور طبیعی ناممکن است ولی می‌شود تا حد زیادی به آن نزدیک شد. نویسنده‌ای که هم‌حسی ندارد سرد، پیوندگسیخته و موعظه‌گر است.

بود: به چیزی که نمی‌فهمی باور داشته باش. از آن زما

نوشتن هم مثل خیلی کارهای دیگر فرصت خیلی خوبی است برای فکرکردن.

نوشتن هم مثل زندگی پویاست نه ایستا.

«هی توانت را صرف جلو رفتن نکن، برگشتی هم در کار است»

در موضع احساس می‌توانید لحظه حال را زندگی و تجربه کنید.

اولین قدم برای ایجاد هم‌حسی با افرادی که اطراف شما هستند این است که این حالت حسی را در خودمان برای خودمان ایجاد کنیم. اگر نتوانیم احساس را در خودمان گسترش بدهیم، به دیگران هم نمی‌توانیم بدهیم؛ و اگر سفری برای شناخت خودمان آغاز نکنیم (یعنی تمام خودمان، نه‌فقط کسانی که با احساس امنیت دنیا را با ایشان قسمت می‌کنیم) به سبب رفتار متناسبی که اجباری اتخاذ می‌کنیم، عملکرد هیجانی‌مان محدود می‌شود. وقتی آماده می‌شوید در خودتان سایه بپذیرد، می‌توانید در دیگران هم سایه را بپذیرید. پذیرفتن به معنی محدودکردن فعالیت‌ها نیست؛ به این معناست که بپذیریم درهرکدام ازما بخشی هست که یک حیوان کامل است و لباس‌های تجملی و ماشین آخرین مدل با سر و ظاهرش جور نمی‌آید

کوششی است در روح هر انسانی که او را همچنان به جلو هل می‌دهد حتی اگر لگد بزنید و جیغ بکشید. ممکن است وقتی فهمیدید چه چیزی را ریسک می‌کنید «متوقف شوید». توجه داشته باشید که نوشتن متوقف نشده است. وقتی می‌گویند «نوشتن متوقف شده است» مسئولیت از نویسنده برداشته می‌شود و بر گرده نوشته قرار می‌گیرد؛ ولی این متن نیست که جلوی شما را می‌گیرد، بلکه شمایید که جلوی آن را می‌گیرید. این تغییر ظاهر مشکل بزرگی را حل می‌کند. اگر این شمایید که کار را متوقف کرده‌اید پس خودتان هم می‌توانید آن را دوباره به جریان بیندازید. منتظر خدای نوشتن نشوید تا لوله الهامتان را لاروبی کند. گره این مشکل آزاد و مستقل به دست خودتان باز می‌شود!

جوینده، مورد جست‌وجو و فضای بین آن‌ها نوازنده باید بنوازد، نقاش باید نقاشی کند و شاعر باید بسراید تا با خود در آرامش کامل باشند. انسان چیزی را که می‌تواند باشد، باید باشد.

نویسنده‌های واقعی و جدی هیچ‌وقت سؤال‌های ساده و بدیهی و بی‌جواب کودکی را رها نمی‌کنند

در موقعیت فروتنی، انسان از خودش فاصله می‌گیرد تا به شگفتی و کشف دست پیدا کند، و درنتیجه به فهم خودش و دیگران می‌رسد.

فروتنی بنیان مستحکم تمام فضایل است.

ما از طریق پوستمان احساسات مختلفی را درک، آگاهی تازه‌ای را حس می‌کنیم و در ذهنمان ذخیره می‌سازیم تا بعدا ذهنمان آن را به کار بگیرد. برعکسِ این مسیر امکان ندارد