بریده‌هایی از کتاب نوشتن با تنفس آغاز می‌شود

نوشتن عملکردی اکتشافی است. چیزی که می‌دانیم یا فکر می‌کنیم جایی هست را که نمی‌توانیم از نو کشف کنیم.

خواننده می‌خواهد در زندگیِ شخصیت‌ها هم شرکت کند، نه این‌که فقط گیرنده اطلاعات و برنامه نویسنده باشد.

متوجه می‌شوم هرچه نویسنده بیشتر «می‌گوید»، ارتباط کمتری با داستان برقرار می‌کنم. همین‌طور وقتی نویسنده برون‌داد حسی را در یک صحنه زیاد می‌کند تا زیادی «نشان بدهد»، دیگر نمی‌توانم هیچ قسمتی از داستان را بشنوم، ببینم، بو کنم، بچشم یا لمس کنم. ولی وقتی نویسنده خودش را محدود می‌کند و فقط بخش‌های کلیدیِ هر صحنه را می‌دهد می‌بینم می‌توانم به‌طور عمیق وارد شخصیت‌ها و کشمکش‌ها بشوم؛ برای همین بهتر می‌توانم در صحنه مشارکت کنم، چرا که به من اجازه مشارکت در صحنه داده می‌شود.

به نظر من غریزه هر نویسنده تازه‌کاری که باور دارد باید از زندگیِ معمولی‌اش «فاصله بگیرد» تا صدایش را پیدا کند درست است

دوستم پیشنهاد کرد عینک‌هایی بزنیم با کناره‌های تیره که نفوذ تلویزیون را محدود سازد و بتواند تمرکز کند بر این‌که با چه کسی بیرون آمده است.

هروقت می‌توانید بنویسید. هروقت این‌قدر خسته‌اید که نمی‌توانید بنویسید باز هم بنویسید. حتی وقتی حس می‌کنید ارزنده‌ترین چیز در دنیا را نوشته‌اید، یا وقتی چیزی برای نوشتن ندارید یا وقتی چیز خیلی زیادی برای نوشتن دارید، باز هم بنویسید. هروقت هم که نمی‌نویسید بخوانید.

نوشتن علاوه بر وسیله ارتباط ومخابره منظور، فکر و اندیشه هم هست. موقع نوشتن به خودمان فرصت می‌دهیم قبل از عکس‌العمل کمی فکر کنیم. می‌توانیم مشکلات فردی و حتی مشکلات جهانی را با این روش حل کنیم.

نوشتن فقط برداشتن خودکار نیست، گرچه در نقطه‌ای از جریانِ نوشتن به این حرکت می‌رسیم. اول باید ببینیم در مسیری که از دل ما شروع می‌شود و به برگه کاغذ می‌رسد چه مسائلی هست که باید بررسی و حل شود.

نویسنده جدی می‌داند که برای نوشتن باید نوشت. نویسنده جدی می‌داند که نوشته‌اش با کارکردنِ مداوم نفس خواهد کشید. نویسنده جدی می‌داند که بی‌خطا نیست. او می‌داند که واژه‌ها همان بار اول (یا دوم یا سوم) که از قلم او می‌آیند کامل و بی‌ایراد نیستند.

بعضی از ما بزرگ‌شده فرهنگی هستیم که خودستایی را نه‌تنها غیرمؤدبانه، بلکه گناه می‌دانیم و طوری رشد کرده‌ایم که شناختن قدرت‌هایمان برابر با خودستایی در نظر گرفته می‌شود. خودستایی این است که دیگران را پایین بیاورید تا خودتان را بزرگ جلوه دهید.

شما چه گروه‌ها و طایفه‌هایی را می‌شناسید؟ کدام گروه را نمی‌توانید تحمل کنید و کنارشان‌بودن برایتان سخت است؟ دیالوگی بین خودتان و فردی از گروه مخالف بنویسید. حالا دوباره بنویسید. اولی از دیدگاه خودتان و دیگری از دیدگاه او. از شخص اول استفاده کنید. سعی کنید درواقع وارد جلد فردی از گروه دیگر بشوید. دنیا را چنان ببینید که او می‌بیند نه آن‌طور که خودتان ضبط می‌کنید.

بعضی بر این باورند که ما می‌نویسیم تا از هرج‌ومرج معنا بسازیم. با این داستان‌ها در این دنیای تصادفی الگوهایی پیدا می‌کنیم و از آن الگوها به امنیت و آرامش می‌رسیم.

نویسنده‌های واقعی و جدی هیچ‌وقت سؤال‌های ساده و بدیهی و بی‌جواب کودکی را رها نمی‌کنند.

فروتنی موضع سؤال است. در موقعیت فروتنی، انسان از خودش فاصله می‌گیرد تا به شگفتی و کشف دست پیدا کند، و درنتیجه به فهم خودش و دیگران می‌رسد.

بسیاری از نویسندگان می‌گویند درحالی‌که قدم می‌زده‌اند یا حمام می‌کرده‌اند یا حتی در خواب فکر تازه‌ای به ذهنشان رسیده است که با آن توانسته‌اند مسأله‌ای را در جایی از داستان حل کنند. وقتی ذهن روی مسأله‌ای متمرکز نشود، جواب‌ها به ترتیبِ دیگری از راه‌ها و مسیرهای دیگر خودشان را نشان می‌دهند.

با نوشتن فکرها و نظرهایمان را کشف می‌کنیم و می‌توانیم با نوشتن همان فکرها و نظرها را تخریب و محو هم بکنیم. می‌توانیم واضح، متمرکز و سبک باشیم.

اگر کنجکاوی و پشتکارِ کافی برای گوش‌دادن داشته باشید، داستانِ شما سؤال‌هایش را به شما نشان خواهد داد.

فقط یک جادو، یک قدرت، یک راه نجات وجود دارد... و آن عشق است. پس رنج‌هایتان را دوست بدارید. در مقابل آن مقاومت نکنید و از آن‌ها نگریزید. بیزاریِ شماست که ناراحت‌کننده است نه چیز دیگر

«تغییر برای من یعنی...»، می‌توانید به جای من از شخصیت‌های داستانتان استفاده کنید. نترسید و تمرین‌ها را گسترش و بسط و تغییر بدهید. این تمرین‌ها فقط تخته شیرجه‌ای‌اند برای غوطه عمیق در دریای خودتان

اگر نفس‌تان را رها کنید باز دوباره به شما هوایی می‌دهد تا به درون فرو ببرید. این تسلیم و اعتماد، برای کار نوشتن‌تان لازم است. هرچه بیشتر نگه دارید، کمتر می‌توانید به شیوه معتبر بیان کنید.