کتاب نوشتن با تنفس آغاز می‌شود

«اگر صد کودک گرسنه باشند و فقط یکی را می‌توانی سیر کنی یکی را سیر کن. نگران نود و نه کودکی که نمی‌توانی سیر کنی نباش. اگر نگران آن‌ها هم باشی هیچ‌کاری نمی‌توانی بکنی. این‌کار را هم همین امروز بکن و الا فردا همین کودک هم می‌میرد».

به ما یاد داده‌اند چیزی را بنویسیم که فکر می‌کنیم معلم‌هایمان دوست دارند بخوانند. یاد گرفته‌ایم حرفی بزنیم که تصور می‌کنیم صاحبان قدرت دوست دارند بشنوند.

برای نوشتنِ آن‌چه باید بنویسیم، باید ناپدید شویم.

هر انسانی محدودیت‌های میدان دیدش را به منزله محدودیت دنیا می‌گیرد. شوپن‌هاور

اگر تمام وقتمان را در سرمان بگذرانیم، نه‌تنها درگیر افکار درهم‌وبرهمی می‌شویم که در ذهنمان می‌آیند و می‌روند، بلکه پاسخ تمام مشکلاتمان و راهنماییِ تمامِ مسائلمان را فقط از همان یک نقطه طلب می‌کنیم: مغز.

و روزی رسید که خطر تنگ و کوچک درغنچه‌باقی‌ماندن دردناک‌تر از خطر شکفتن بود.

کنجکاوی کنید. همه ما انسانیم و این‌کار ما ناشایست نیست. طبعا این‌کار بهتر از آن است که بنشینیم و فکر کنیم این کارها نادرست است و تشخیص ما بالاتر از آن است که بخواهیم در دنیا به این کارها مشغول باشیم.

فروتنی بنیان مستحکم تمام فضایل است.

دشوارترین قسمت کار برای هر نویسنده‌ای این است که ساعت‌ها بنشیند و بنویسد.

جوینده، مورد جست‌وجو و فضای بین آن‌ها نوازنده باید بنوازد، نقاش باید نقاشی کند و شاعر باید بسراید تا با خود در آرامش کامل باشند. انسان چیزی را که می‌تواند باشد، باید باشد.