بریده‌هایی از کتاب نوشتن با تنفس آغاز می‌شود

می‌توانیم از این سه زاویه دید یا سه شخص یکی را انتخاب کنیم: شخص اول = من (مفرد) یا ما (جمع) من به سینما رفتم. شخص دوم = تو (مفرد) یا شما (جمع) سوار ماشینت می‌شوی و می‌بینی باقیمانده نوشیدنی‌اش را روی صندلی جلو رها کرده و رفته است. شخص سوم = او (مفرد) یا آن‌ها (جمع) از میان جمعیت ایستگاهِ پِن دوید، به دنبال بوی عطری که خاطره کسی را برایش زنده می‌کرد که او را هیچ‌وقت دیگر نمی‌توانست ببیند.

ما به عنوان نویسنده باید گوش بدهیم؛ نه‌فقط به انسان‌ها، بلکه به سایر چیزهای زنده مثل درختان، رودها و کلاغ‌ها.

می‌دانید که رود می‌سی‌سی‌پی را صاف و مستقیم کردند تا بتوان آن‌جا خانه ساخت و زمین کشاورزی درست کرد. گاهی رود این مکان‌ها را طعمه طغیان می‌کند. واژه‌ای که استفاده می‌کنند «طغیان» است؛ ولی واقعا طغیان نیست، بلکه یادآوری است. یادآوریِ این‌که آن رود قدیم‌ها کجا بوده است. هر آبی همین‌قدر حافظه قوی دارد و همین‌طور است: یادشان می‌آید قدیم کجا بوده‌اند.

دوست ندارم همه عمرم را صرف نوشتنِ داستان‌های زنانه مخصوص سفیدپوستانِ طبقه متوسطِ جامعه بکنم. دوست دارم دریای بیکران انسانیت را کشف کنم.

به داستان‌هایی فکر کردم که تن آن‌ها برای گفتن داشت و الان در خاک خوابیده است. بعد از این‌که آخرین بیلِ پر از خاک را روی تابوتشان می‌ریزند این داستان‌ها کجا می‌روند؟ توی ریشه درختانی که در قبرستان‌ها می‌رویند؟ و بعد به حفره بینیِ نویسنده‌ای می‌روند که یک روزِ بهاری از کنارشان می‌گذرد و ناگهان صدای پیرمردی لهستانی یا صدای زنی سرخ‌پوست از داکوتا را می‌شنود؛ بعد، اگر این نویسنده خوب گوش می‌دهد، به منزل برمی‌گردد، قلم را برمی‌دارد و صدایی که مال خودش نیست دستش را هدایت می‌کند.

نوشتن راهی است برای بازنویسیِ داستان‌هایمان، راهی برای فهمیدن هرج و مرج زندگی و دنیایمان

اگر چاپ اثر را نقطه نهاییِ موفقیتِ خودتان به عنوان یک نویسنده ببینید، قدرتتان را از دست داده‌اید.

نویسنده‌های تازه‌کار، بیشتر تکیه بر محصولِ نهاییِ کار دارند. آن‌ها سؤالات بازاریابی می‌پرسند. می‌پرسند کجا می‌توانند انتشاراتی و توزیع‌کننده پیدا کنند. در مورد پیش‌پرداخت و تورهای کتاب و مصاحبه‌های تلویزیونی می‌پرسند. خیلی کم مطالعه می‌کنند. تابه‌حال نه‌تنها یک رمان، بلکه یک داستان کوتاه را تا آخر نخوانده‌اند ولی یک محصول نهایی دارند که برایشان بهتر از خود هنر انگیزه می‌شود. من به آن‌ها می‌گویم حداقل در این مرحله از رشدِ نویسندگی محصول نهایی اهمیتی ندارد، ولی می‌دانم که حرفم را قبول ندارند.

شاید مسخره به نظر بیاید ولی کاری که من می‌کنم این است که کمک کنم در برخورد با زندگیِ نوشتاری‌تان از انتزاعی به ملموس بیایید (و این کاری است که ما همیشه با نوشتن می‌کنیم). هرچه با همه‌چیز دقیق‌تر برخورد کنید، نتیجه تلاش‌تان پرمیوه‌تر می‌شود. به نوشتن‌تان شخصیت بدهید و بگذارید در زندگی‌تان شخصیتی باشد.

نوشتن، هم نشانی از قدرت دارد هم نشانی از تسلیم؛ هم از اشتیاق و هم از کشف؛ کوششی است در روح هر انسانی که او را همچنان به جلو هل می‌دهد

ریسک سطح دارد. کسی که تا به امروز بلند حرف نزده است، فقط با بیان حرف‌هایش ریسک بزرگی می‌کند؛ ولی نویسنده‌ای که سال‌ها نوشته و تولید کرده و به اشتراک گذاشته است، باید در قلبش بگردد و ببیند چه چیزی در آن اعماقْ او را بیش از هر چیزِ دیگری می‌ترساند.

خطرِ نوشتن خطری درونی است. با شهامت به اعماق وجود خود سر می‌زنید و آن اعماق را به سطح می‌رسانید تا دنیا آن را تفسیر کند و در مورد آن نظر بدهد. این کار بزرگ و مهمی است.