بریده‌هایی از کتاب نوشتن با تنفس آغاز می‌شود

برای آن‌ها که نویسنده نیستند، خطرکردن برای نوشتن چیز عجیب و غریبی به نظر می‌آید. ما که کوهنوردی و قایق‌سواریِ حرفه‌ای نمی‌کنیم. ما نشسته‌ایم و فقط دستانمان را حرکت می‌دهیم. این‌که خطری ندارد. خطرِ نوشتن خطری درونی است. با شهامت به اعماق وجود خود سر می‌زنید و آن اعماق را به سطح می‌رسانید تا دنیا آن را تفسیر کند و در مورد آن نظر بدهد. این کار بزرگ و مهمی است.

امروزه دید بسیاری از مردم دوسویه است. درست و غلط و بد و خوب وجود دارد. یا با مایید یا علیه ما. فکر دوسویه شما را به نوشته عمیق و زندگی عمیق نمی‌برد. این شکلِ فکرکردن تقسیم‌بندی صورت می‌دهد و وادارمان می‌کند به اشتباه فکر کنیم ما منتخبیم و آن‌ها (این «آن‌ها» در هر موقعیتی فرق می‌کند) مردودند. این دوگرایی ختم به وجود جامعه‌ای می‌شود که هرچه را ناپذیرفتنی بداند محکوم، و زمان و توان زیادی را صرف این محکوم‌کردن می‌کند.

پرسیدن مقدمه دریافت است. انسان عاقل با قاشق چایخوری به سراغ اقیانوس نمی‌رود. حداقل یک سطل بردارید تا دست‌کم بچه‌ها به شما نخندند.

نوشتن هم مثل خیلی کارهای دیگر فرصت خیلی خوبی است برای فکرکردن. با نوشتن فکرها و نظرهایمان را کشف می‌کنیم

برای نوشتنِ آن‌چه باید بنویسیم، باید ناپدید شویم. از این جمله خیلی خوشم آمد. جمله را نفهمیدم ولی خیلی خوشم آمد. آن را چاپ کردم و روی دیوارم روبه‌روی کامپیوترم نصبش کردم. نمی‌دانستم چه می‌گوید ولی مطمئن بودم حرف مهمی است.

هنوز یادم هست اولین‌باری را که فهمیدم همه‌چیز مردنی است و خیلی کوچک بودم. حتی خاطرم هست اصلاً نمی‌توانستم بفهمم خودم زنده هستم یا نه. با خودم فکر می‌کردم چه‌قدر ناراحت‌کننده است که همه‌چیز در این دنیا می‌میرد

هیچ انسانی نمی‌تواند دنیا را به شیوه کاملاً عینی ببیند. می‌توانیم تلاش خودمان را بکنیم ولی تأثیرِ گذشته‌مان در این زمینه عمیق، ظریف و پیچیده است. ما چیزی را می‌بینیم که انتظار داریم ببینیم. دیگران در همان صحنه‌ای که ما می‌بینیم چیزهای متفاوتی می‌بینند؛ دلیل آن این است که یک صحنه در انسان‌های مختلف بر اساس تجربه‌هایشان، اثرهای مختلفی ایجاد می‌کند.

پرغلط‌ترین داستان‌ها داستان‌هایی است که فکر می‌کند من خواننده به‌خوبی همه‌چیز را می‌دانم ــ و برای همین نه سؤالی طرح می‌کند نه در چیزی دقیق می‌شود.

عمیق‌نوشتن فقط ارتباط با دیگران نیست؛ قلب این‌کار مکالمه‌ای است با خود.

تابه‌حال شده است بدون این‌که واقعا بخواهی، مجبور باشی در برابر رییس‌ات لبخند بزنی؟ بدون این‌که واقعا حرف دلتان باشد مجبور شده‌اید به عمه بزرگتان بگویید پلیور رنگیِ طرح‌دار و گشادی که برای تولدتان خریده دقیقا همان چیزی که می‌خواستید بوده است؟

دوست دارم داستان‌هایی را که برایم پیش می‌آید بشنوم و باور دارم اگر آن داستان‌ها برای من مطرح می‌شوند، بی‌توجه به این‌که ظاهرم چگونه است، قرار بوده من آن‌ها را بشنوم.

باید خودمان را نشان بدهیم و چه تحت تأثیر الهامی قرار گرفته‌ایم و چه نه، قلم برداریم و بارهاوبارها سراغ کاغذ برویم.

وقتی خیلی دقیق روی چیزی تمرکز کنیم، هرچه‌قدر چیزهایی که اطراف آن هستند بخواهند خودش را به ما نشان بدهند نمی‌توانیم آن‌ها را ببینیم. فقط به کوه نگاه نکنید؛ کرم‌هایی که در دل کوه برهم می‌غلطند و آتشی که در آن میان بوده و کوه را از میان دریا تا این نقطه بالا کشیده است هم دیدنی‌اند.

همه مکتشفین دنبال چیزی می‌گردندکه گم کرده‌اند. به‌ندرت ممکن است آن چیز را پیدا کنند و خیلی به‌ندرت ممکن است یافتن آن چیز بیش از خودِ جست‌وجو برایشان جالب باشد. آرتور کلارک

خم‌کردنِ گردن یکی از نشانه‌های سنتیِ فروتنی است.

بسیاری از ما، جریانِ انرژیِ در بدنمان را در گلویمان متوقف کرده‌ایم. یاد گرفته‌ایم احساساتمان را مچاله و در درونمان فرو کنیم. یادمان داده‌اند کار درستی نیست که همیشه حقیقت را بگوییم. یاد گرفته‌ایم نظرهایمان را سانسور کنیم. حالا که چالشِ نوشتن را آموخته‌اید یکی از اولین کارهایتان این است که این جریان انرژی را بازگشایی کنید.

به ما یاد داده‌اند چیزی را بنویسیم که فکر می‌کنیم معلم‌هایمان دوست دارند بخوانند. یاد گرفته‌ایم حرفی بزنیم که تصور می‌کنیم صاحبان قدرت دوست دارند بشنوند. یاد گرفته‌ایم مثل طوطی تکرار کنیم و ادای دیگران را درآوریم و دیده‌ایم چه عواقبی منتظر افرادی است که خارج از این چارچوب عمل می‌کنند.

نوشتنِ عمیق از فضای بین دم و بازدم می‌آید؛ فضای بین نقشه‌کشیدن و عمل‌کردن، رؤیاپرداختن و انجام‌دادن

باید یاد بگیریم داستان‌هایمان را با نوشتن پیکردهی کنیم. برای این‌کار باید ابتدا در بدن خودمان حاضر باشیم و ذهنمان را ساکت کنیم تا نوشتن شروع به کار کند و داستان درونمان شنیده بشود.

فهمیدم نوشتن عمیق و ارزشمند بر خلاف آن‌چه همه فکر می‌کنند با اندیشه نیست که به دست می‌آید. نوشتن عمیق از بدن ما، از نفس ما و از این توانایی به دست می‌آید که بتوانیم در موقعیت‌هایی که ما را می‌ترساند آرامش‌مان را نگه داریم؛ از این‌جا می‌آید که بتوانیم با آن‌چه می‌نویسیم در هم بیامیزیم