بریده‌هایی از کتاب نوشتن با تنفس آغاز می‌شود

چند ثانیه روی پشت‌تان روی کف اتاق دراز بکشید. اگر کمرتان نرم است می‌توانید زانوهایتان را خم کنید و کف پایتان را روی زمین نگه دارید ولی اگر نیست می‌توانید بالشی زیر زانوهایتان بگذارید. بازوهایتان را کنارتان راحت بگذارید و کف دستانتان رو به بالا باشد. چشمانتان را ببندید. اگر نمی‌توانید بسته نگه‌شان دارید چشم‌بند بگذارید. هرقدر دوست دارید در این وضعیت بمانید. در این حالت کاملاً آسوده و هشیارید. خواب نیستید ولی در آرامش هستید. چرا؟ این حالتْ تخیل را تحریک می‌کند؛ و نیز چون به پشت دراز کشیده‌اید قلبتان باز است و اجازه می‌دهد هم آسیب‌پذیری و هم تسلیم را تجربه کنید.

حس‌کردن و بعد به‌اشتراک‌گذاشتن یک احساس یا یک نظر ــ که اصل و اساس هنر است ــ است که ما را انسان می‌کند.

من می‌گویم این ده بیست صفحه را پاره کن و با این احساسی که در این‌جا به آن رسیدی شروع کن

هرجا فکر انسان برود انرژی او هم همان‌جا می‌رود. ه

اگر همه‌چیزتان را از شما می‌گرفتند ــ بدنتان، سلامتی‌تان، روابطتان، دارایی‌تان ــ و فقط چهره معتبرتان برایتان باقی می‌ماند، چه می‌گفتید؟ چه تجربه، چه درسی که آموخته‌اید یا چه حقیقتی را در مورد زندگیِ شخصی و ارزشمند مخصوص خودتان دوست داشتید بیان کنید؟ حالا یک یا چند تصویر پیدا کنید که آن نظر را به دیگران انتقال بدهید. دنباله آن تصویر را بگیرید و ببینید چه چیزهایی به شما نشان می‌دهد.

بسیاری از نویسندگان می‌گویند درحالی‌که قدم می‌زده‌اند یا حمام می‌کرده‌اند یا حتی در خواب فکر تازه‌ای به ذهنشان رسیده است که با آن توانسته‌اند مسأله‌ای را در جایی از داستان حل کنند. وقتی ذهن روی مسأله‌ای متمرکز نشود، جواب‌ها به ترتیبِ دیگری از راه‌ها و مسیرهای دیگر خودشان را نشان می‌دهند. برای نوشتنِ عمیق به همه مسیرهایتان نیاز دارید و استفاده از یکی از آن‌ها کافی نیست. با ماندن در تن خود می‌توانید فرصتی به دست بیاورید تا با صدای خودتان صحبت کنید و بتوانید از مرکزِ فکرکردن خارج شوید و به مراکز احساس و دریافت حسی هم سری بزنید.

نوشتن هم مثل خیلی کارهای دیگر فرصت خیلی خوبی است برای فکرکردن. با نوشتن فکرها و نظرهایمان را کشف می‌کنیم و می‌توانیم با نوشتن همان فکرها و نظرها را تخریب و محو هم بکنیم. می‌توانیم واضح، متمرکز و سبک باشیم.

بخشی از فرایند عمیق‌نوشتن که اندکی ترسناک است این است که باید در مناطقی از وجودمان شیرجه بزنیم و غوطه بخوریم که عمری آگاه و ناآگاه از آن پرهیز کرده‌ایم. عمیق‌نوشتن ایجاب می‌کند به اعماق برویم و با چیزهایی که دوست نداشته‌ایم نگاهمان به آن بیفتد روبه‌رو بشویم.

داستان‌هایی که از صدای معتبر ما (فقط صدای معتبر خودمان) ریشه می‌گیرد از درون تن ما می‌آید.

الهام خمپاره یا صاعقه نیست که از جانب خدایان نازل شود، بلکه از یک نفسِ محکم می‌آید، از یک بنیادِ قابل اعتماد و احساس تعهد به فرایند. از نفسی که ریشه در زمین داشته باشد، شکوفه آزادی گل می‌کند. اگر نفس‌تان ریشه در زمین داشته باشد، داستان و شعرهایتان زنده می‌شوند و روی زمین به رقص می‌آیند.

الهام خمپاره یا صاعقه نیست که از جانب خدایان نازل شود، بلکه از یک نفسِ محکم می‌آید، از یک بنیادِ قابل اعتماد و احساس تعهد به فرایند. از نفسی که ریشه در زمین داشته باشد، شکوفه آزادی گل می‌کند. اگر نفس‌تان ریشه در زمین داشته باشد، داستان و شعرهایتان زنده می‌شوند و روی زمین به رقص می‌آیند.

همچنین متوجه شدم چه رنج‌ها که فقط با فکرکردنم بر خودم هموار کرده‌ام

متهم‌کردن هیچ‌وقت اثر مثبتی ندارد؛ دلیل‌آوردن و قانع‌کردن دیگران هم همین‌طور؛ تجربه من این را می‌گوید. دلیل نیاورید، متهم نکنید، بحث نکنید، بلکه سعی کنید بفهمید. اگر بفهمید و نشان دهید می‌فهمید، می‌توانید دوست داشته باشید و موقعیت تغییر می‌کند.

اگر قرار بر صعود به کوهی باشد می‌توانید پیش‌بینیِ اوضاعِ هوا را جویا شوید و لوازم مورد نیازتان را همراه بردارید. مراقب باشید اوضاعِ سلامتیِ جسمی‌تان مناسب باشد. خلاصه این‌که می‌توانید برنامه‌ریزی کنید و آماده شوید. ولی نمی‌توان نادیده و از قبل نقشه‌ای از دنیای درون تهیه کرد، بلکه وقتی به آن منطقه سفر کردید و برگشتید می‌توانید بگویید چه تجربه‌ای کردید و چه حسی دارید. هربار هم که بروید و باز گردید چیز تازه‌ای کشف می‌کنید.

هم بیرون و هم درون خودتان همچنان در پی دانش بیشتر باشید. بخوانید، بخوانید، بخوانید؛ و توجه داشته باشید که نوشتن، مثل تمام زندگی، کشف است. هر ابزاری به دست بگیرید ارزش دارد ولی لزوما در هر موقعیتی مفید نخواهد بود.

بخشی از فرایند عمیق‌نوشتن که اندکی ترسناک است این است که باید در مناطقی از وجودمان شیرجه بزنیم و غوطه بخوریم که عمری آگاه و ناآگاه از آن پرهیز کرده‌ایم. عمیق‌نوشتن ایجاب می‌کند به اعماق برویم و با چیزهایی که دوست نداشته‌ایم نگاهمان به آن بیفتد روبه‌رو بشویم.

در گوشه‌ای راحت می‌نشستم و به صدای خشک و یخی حرکت بیرون از خانه گوش می‌دادم و فهمیدم نوشتن عمیق و ارزشمند بر خلاف آن‌چه همه فکر می‌کنند با اندیشه نیست که به دست می‌آید. نوشتن عمیق از بدن ما، از نفس ما و از این توانایی به دست می‌آید که بتوانیم در موقعیت‌هایی که ما را می‌ترساند آرامش‌مان را نگه داریم؛ از این‌جا می‌آید که بتوانیم با آن‌چه می‌نویسیم در هم بیامیزیم

داشتم می‌رفتم سوار ماشین بشوم که روی پله‌های یخ‌زده پایم سر خورد و این، بار سوم بود که از زمان آمدنم به آن خانه این اتفاق می‌افتاد. این‌بار هم زمین خوردم و باعث شد بفهمم که اگر روی زمین راه می‌روم دلیلش اراده خودم نیست بلکه به لطف زمین است.

امیدوارم با خودتان و دنیای اطرافتان به تعادل برسید و هر حرکت، بذر آرامش، ارتباط و بادیگران‌بودن را در شما بکارد.

حتما متوجه شده‌اید که انسان‌ها دوست دارند فضاهای خالی را پر کنند. دوست داریم سریع کارِ تازه‌ای شروع کنیم، یا انرژی‌مان را به سمت کارِ هیجان‌انگیزِ دیگری هدایت کنیم؛ چرا که سکوتِ آسودگی برایمان هراس‌آور است.