بریده‌هایی از کتاب نوشتن با تنفس آغاز می‌شود

برای رفتن به پورتلند باید از دو گذرگاه کوهستانی می‌گذشتم که بعدها فهمیدم نام آن‌ها «منطقه برف» است.

الهام خمپاره یا صاعقه نیست که از جانب خدایان نازل شود، بلکه از یک نفسِ محکم می‌آید، از یک بنیادِ قابل اعتماد و احساس تعهد به فرایند. از نفسی که ریشه در زمین داشته باشد، شکوفه آزادی گل می‌کند. اگر نفس‌تان ریشه در زمین داشته باشد، داستان و شعرهایتان زنده می‌شوند و روی زمین به رقص می‌آیند.

حتما تجربه‌اش را داشته‌اید که برنامه بریزید آخر هفته را تنها باشید و بنویسید. صداها زیادی آرام یا زیادی بلند می‌شود. شاید ابتدا ندانید چه برنامه‌ای می‌خواهید بریزید؛ به همین دلیل تلفن می‌زنید، تلویزیون می‌بینید یا به پیاده‌روی می‌روید. بعد از ده سال این اولین هفته‌ای است که بچه‌ها دور و برتان نیستند و به همین دلیل تمام روزِ تعطیل را می‌خوابید.

ضمن آگاهی از ارتباط احساسات، این تمرین‌ها را انجام بدهید: طعم کلم بروکلی را توصیف کنید؛ بوی لباس‌هایی را که به‌تازگی از رختشویی گرفته‌اید؛ بوی زمین بعد از بارانی تند؛ طعم شکلات برای کسی که تا به‌حال از آن نخورده است؛ دردی فیزیکی را توصیف کنید (نگویید آخ چه دردی دارم!)؛ دعوای زن و شوهر را از دیدگاه کسی که نمی‌تواند بشنود توصیف کنید.

به بالا نگاه کنید. به پایین نگاه کنید. به چپ نگاه کنید. به راست نگاه کنید. به بالا سمت چپ نگاه کنید. به پایین سمت راست نگاه کنید. به بالا سمت راست نگاه کنید. به پایین سمت چپ نگاه کنید. این دوران را در جهت معکوس انجام دهید. چرا؟ با این تمرین می‌توانید ماهیچه‌ها و اعصاب بینایی را تقویت کنید و خستگی چشم برطرف می‌شود.

اگر کاهو بکارید و خوب رشد نکند آن را متهم نمی‌کنید. دنبال دلایلی می‌گردید که باعث شده است خوب رشد نکند. شاید آب یا کودِ کمی دارد یا شاید خورشید زیادی به آن تابیده است. اما وقتی با دوستان و افراد خانواده‌مان روبه‌رو و دچار مشکل می‌شویم آن‌ها را متهم می‌کنیم. ولی اگر برخورد خوبی با آن‌ها بکنیم آن‌ها هم خوب برخورد می‌کنند، مثل کاهویی که خوب مراقب آن هستیم. متهم‌کردن هیچ‌وقت اثر مثبتی ندارد؛ دلیل‌آوردن و قانع‌کردن دیگران هم همین‌طور؛ تجربه من این را می‌گوید. دلیل نیاورید، متهم نکنید، بحث نکنید، بلکه سعی کنید بفهمید. اگر بفهمید و نشان دهید می‌فهمید، می‌توانید دوست داشته باشید و موقعیت تغییر می‌کند.

اگر کفش‌های کس دیگری را به پا کنید و یک مایل با آن راه بروید دیگر هیچ‌وقت آن انسان قبلی نیستید

نویسنده باید بتواند از کار پیشین‌اش فاصله بگیرد تا جا برای کار تازه‌اش باز شود. باید اول کار قبلی را به طور کامل از خود برانید تا بتوانید پر از داستان‌های تازه شوید. جا می‌خواهد.

من از این‌که بگیرند واذیتم کنند می‌ترسیدم، ولی باز هم به پنجره همسایه‌ها سرک می‌کشیدم، البته نه از روی شیطنت بلکه با کنجکاوی. آن‌ها چگونه زندگی می‌کنند؟ مبلشان را کجا می‌گذارند؟ دیوارهایشان چه رنگی است. من کارت‌پستال‌های دیگران را می‌خوانم

هر کسی نشسته و بیش از یک ایمیل نوشته باشد می‌پذیرد که نوشتن نظم فکری می‌خواهد. فرهنگ شتاب‌زده و رسانه‌محورِ ما، ایجاد نظم فکریِ لازم برای عمیق‌کردنِ زندگی را ناممکن ساخته است.

بین داستان‌های ناگفته، دنبال داستان‌هایی باشید که پر از انرژی‌اند. دنبال لحظه‌هایی باشید که لب‌های عمه‌تان تبدیل به خط ممتدی از سکوت می‌شود یا چشم‌های پسردایی‌تان بسته می‌شود، بیشتر از مقدار معمولی که پلک می‌زنیم. داستان‌ها در آن لحظه‌ها هستند.

اگر چیزی از نویسنده در معرض خطر قرار نگیرد، او برای ادامه کار انرژی نخواهد داشت.

نوازنده باید بنوازد، نقاش باید نقاشی کند و شاعر باید بسراید تا با خود در آرامش کامل باشند. انسان چیزی را که می‌تواند باشد، باید باشد. آبراهام ماسلو

نوشتن هم مثل زندگی پویاست نه ایستا. نه هیچ کلیدی هست که به هر قفلی بخورد و نه هیچ نویسنده‌ای هست که فقط یک قفل داشته باشد.

این‌بار هم زمین خوردم و باعث شد بفهمم که اگر روی زمین راه می‌روم دلیلش اراده خودم نیست بلکه به لطف زمین است.

برای پایان کار برنامه‌ای، مراسمی، چیزی تدارک ببینید. بعضی‌ها بخور دود می‌کنند، چند ثانیه را به سکوت می‌گذرانند تا نشانه گذر از این مرحله باشد. شما هم می‌توانید مراسمی برای خودتان طراحی کنید که برای شما و پروژه‌تان معنی داشته باشد. در این مراسم سپاسگزاری از تجربه و ارتباط را فراموش نکنید. خودکارتان را زمین بگذارید، نفس‌تان را بیرون بدهید، توقف کنید، نفس را به درون بکشید، پربودن تن‌تان را حس کنید که نفس در آن شناور شده است.

نوشتن را بردارید و به خانه‌تان ببرید. ببینید چه سایز شلوار جینی مناسب اوست. چای را ترجیح می‌دهد یا قهوه؟ این ارتباط حالت برابر دارد نه این‌که مثلاً شما رییس باشید و او زیردست یا او ارباب باشد و شما برده. در تمام کارهایتان آن فضای بینابینی را حفظ کنید.

نوشتن هم مثل خیلی کارهای دیگر فرصت خیلی خوبی است برای فکرکردن.

نوشتنِ عمیق از فضای بین دم و بازدم می‌آید؛ فضای بین نقشه‌کشیدن و عمل‌کردن، رؤیاپرداختن و انجام‌دادن، جایگاه قدرت، راز و اعتبار.

خطرکردن برای نوشتن چیز عجیب و غریبی به نظر می‌آید. ما که کوهنوردی و قایق‌سواریِ حرفه‌ای نمی‌کنیم. ما نشسته‌ایم و فقط دستانمان را حرکت می‌دهیم. این‌که خطری ندارد. خطرِ نوشتن خطری درونی است. با شهامت به اعماق وجود خود سر می‌زنید و آن اعماق را به سطح می‌رسانید تا دنیا آن را تفسیر کند و در مورد آن نظر بدهد. این کار بزرگ و مهمی است.