بریده‌هایی از کتاب ۲۱ قانون مولانا

مولانا به دعاهایی که برای آن تلاشی نشده؛ دعای خشک و خالی می‌گوید. مثل گل‌های مصنوعی درختان مصنوعی.

اتفاقی که افتاد آن را خیر تعبیر کن هرکسی که وارد زندگی‌ات می‌شود ارزش او را بدان، قدر بدان هر شبی را که می‌توانی سرت را روی بالش بگذاری. بعد خواهی دید که در اصل کائنات طرف توست، هیچ با تو قهر نکرده اصلاً تو را تنبیه نمی‌کند. بلکه منتظر بوده که او را درک کنی، ببینی و بشنوی.

هیچ‌کس تصادفی سر راه ما قرار نمی‌گیرد. حتماً چیزی برای آموختن به ما دارد. امکان ندارد ما بدانیم چه کسی، کی و چگونه وارد زندگی‌مان می‌شود. زیر این زندگی یک اتفاق غیرقابل‌پیش‌بینی است.

در اصل هر اتفاقی که تو آن را شر می‌دانی به نفع توست. به طور حتم تو باید متوجه آن بشوی، باید آن را درک کنی، آن را ببینی یا بتوانی آن را با مدیریت خود به سرانجام برسانی. زیرا رشد و ارتقاء تو و پیشرفت تو وابستگی به این ادراک دارد. مشکلات و سختی‌ها و شادی‌های زندگی؛ آنها هستند که تو را به شخصی که امروز هستی تبدیل کرده‌اند.

نه غم نه شادی، هیچ‌کدام ابدی نیستند. هیچ اندوهی به‌شدت روز اول ادامه پیدا نمی‌کند. حتماً به‌مرور زمان کمتر می‌شود. خوشی‌ها هم همین‌طور.

در جنگ اولین کسانی که تیر می‌خورند آنهایی هستند که فرار می‌کنند. کسانی که مانده و استراتژی جدیدی اتخاذ می‌کنند آنها در امان می‌مانند زیرا آنها خودشان را گم نکردند. یا خودشان را جلوی آتش نینداخته‌اند. آنها در آرامش تصمیم می‌گیرند که چه‌کار باید بکنند. و در اینجا این آرامش؛ این هوش؛ این سکون؛ این استراتژی صبر نامیده می‌شود.

در جنگ اولین کسانی که تیر می‌خورند آنهایی هستند که فرار می‌کنند.

می‌خواهی خوشبخت باشی، پس خوشبختی را به دیگران بده. _ می‌خواهی دوست داشته شوی، پس بی‌قیدوشرط دوست داشته باش. _ برکت می‌خواهی، پس داشته‌هایت را تقسیم کن

هر اتفاقی که برای ما رخ می‌دهد شرایط است نه نتیجه، آن چیزی که نتیجه را معلوم می‌کند این است که شرایط را چگونه تعبیر کنیم. این همان چیزی است که مولانا به آن اشاره می‌کند.

تو می‌گویی چون همیشه از پشت خنجر خوردم و به خاطر همین به هیچ‌کس اعتماد نمی‌کنم. «دیگری می‌گوید چون همیشه از پشت خنجر خورده‌ام یاد گرفتم که به چه کسی باید اعتماد کنم.»