بریده‌هایی از کتاب هیچ ملاقاتی تصادفی نیست

«تشنگان گر آب جویند از جهان آب جوید هم به عالم تشنگان»

وقتی محتاج چیزی باشی از تو فرار می‌کند، اما وقتی بی‌نیاز از آن شدی، خودبه‌خود به طرفت می‌آید. جملۀ زیبایی در این مورد هست. "چیزهایی که در زندگی بیش از هر چیز آن‌ها را می‌خواهید زمانی که با اشتیاق منتظرشان هستید به سویتان نمی‌آیند." این مثل این است که زندگی به تو می‌گوید: تا تو نگاه کنی، من نمی‌توانم خودی نشان دهم.

وقتی پیشداوری‌ها بشکنند «ممکن‌ها» به ظهور می‌رسند.

«انسان محصول اطرافیان خودش است... اطرافیانت هرچه را باور کنند، تو هم بعد از مدتی بی‌آنکه متوجه باشی مثل آن‌ها فکر می‌کنی. هرچه باور کنند را باور می‌کنی. ما باورهایی داریم که برای ما تبدیل به مانع می‌شوند. ما زنجیرها و حصارهایی داریم که اصلاً متوجه آن‌ها نیستیم. دیوارهایی نامرئی در اطراف ما که به ما شکل می‌دهند.

ما فقط این جسم مادی نیستیم. اندازۀ هیچ‌کس فقط توان جسمی‌اش نیست. ظرفیتمان خیلی بیش از این‌هاست، اما اینکه چرا به ظهور نمی‌رسد و چه مانعش می‌شود را نمی‌دانم، به نظرت چرا همیشه ضعیف و ناقص هستیم؟» گفتم: «اطرافیان، باور و قدرت تخیلمان...»

«خوبی، خوبی می‌آفریند. برای همین انسان‌های زخم‌خورده کمک‌رسان‌ترند. تلاش می‌کنند با تجربه‌های خودشان مرهم زخم‌های دیگران شوند و حالشان را خوب کنند.»

«اگر تو مصمم هستی و در نیتت ثابت‌قدمی، راه برایت گشوده می‌شود، نترس. در راهی که قسمتت باشد، حتماً پیش می‌روی. تو فقط تمرکزت به خوب شدن حالت باشد.»

شادی نه با داشتن چیزهای زیاد، بلکه با نیاز داشتن به چیزهای کم به دست می‌آید.

زندگی برای تو به دور از ادکلن‌ها، کیف پولت، کارت‌های بانکی‌ات، وسایل شخصی و لباس‌های گرانقیمتت، صبحانه‌های لوکس و هتل‌های پنج‌ستاره ممکن نیست. چون تو هرگز خودت را تسلیم خدا نکردی، هیچ‌گاه به او اعتماد نکردی. به عدالت و مرحمت او حتی به میزان اعتماد به پدرت هم، اعتماد نکرده‌ای.

تو می‌ترسی خالق تو را وسط راه رها کند، فکر می‌کنی مراقب تو نخواهد بود، به پولت بیشتر اعتماد می‌کنی تا به او.»

تلاش نمی‌کنیم وضعیت خود را تضمین کنیم، شنیده‌ای که می‌گویند: "در امان خدا؟" دقیقاً و تماماً در امان خدا به راه خواهیم افتاد. چون ما هر قدر هم احتیاط کنیم، هر قدر ضمانت کنیم، هیچ‌وقت نمی‌توانیم کنترل کامل داشته باشیم. نمی‌دانیم زندگی چه زمانی به ما چه می‌دهد و چه چیز از ما می‌گیرد. کنترل‌گرایی یک بیماری است. دِنیز ما نمی‌توانیم چیزی را کنترل کنیم. طبیعت را، رزق را، اتفاقاتی که می‌افتد یا نمی‌افتد را... فقط کاری را که از دستمان برمی‌آید انجام می‌دهیم. قضا و قدر است... قسمت است... راه زندگی راه سرسپردگی است.

«در مقابل هیچ‌یک از دگرگونی‌هایی که زندگی برایت پیش می‌آورد، مقاومت نکن، فقط تسلیم باش.»

به نظر من رؤیایی درست یا نادرست وجود ندارد. فقط باور و هدف وجود دارد. تاوان آن را هم کسی که در راه پیش می‌رود، می‌پردازد.

در مقابل تغییراتی که زندگی برایت پیش می‌آورد مقاومت نکن، تسلیم باش...

نیرو و ایمانم به خدا را نه از چیزهایی که به من بخشیده است، بلکه از اطمینانی که به خدا دارم به دست می‌آورم

این دیگر چه کاری است که چون تو نتوانستی نظمش را ببینی یا متوجهش باشی، در موردش ایراد بگیری و آن را سرزنش کنی؟

در این ماجرای عظیم و بی‌نقص هیچ ملاقاتی اتفاقی نیست. هر انسانی که با او برخورد می‌کنیم چیزی به ما می‌آموزد. پیش از هر چیزی باید این را بدانی.

و این را هرگز از یاد مبر. پایان به معنای نابودی نیست. اتفاقاً برعکس... حتی مرگ هم پایان نیست، سرآغازی نو است. در این زندگی هر چیزی که تمام شود، به وسیله‌ای تبدیل می‌شود برای آغاز چیزی بهتر. کافی است که تو نظاره‌گر رویدادها باشی.

البته که هر انسانی برای هدف خاصی به این دنیا می‌آید و هر کس زندگی می‌کند تا به هدف خود جامۀ عمل بپوشاند. ازاین‌رو هرکسی باید بتواند نشانه‌هایی که او را به سوی هدفش می‌برد، ببیند و دنبال کند. اهمیت خواندن پیام‌های زندگی با توجه به اولین کلمۀ نزول قرآن آغاز می‌شود: بخوان!

در هر سفری دشواری وجود دارد. برعکسش ممکن نیست. حال آنکه دشواری‌ها و موانعی که سر راهت سبز می‌شوند نه برای شکست تو، که برای آموزش دادن، به کمال رساندن و بالغ کردن تو هستند.