بریده‌هایی از کتاب چین چگونه سرمایه‌داری شد؟

در سال ۱۹۸۸ زمانی که دولت چین قصد خود را برای اصلاح قیمتی فاش کرد تورم به سرعت افزایش یافت.

در سال ۱۹۸۷ یارانه به شرکت‌های دولتی یک سوم هزینه دولت را تشکیل می‌داد.

در همان زمان، دولت چین متقاعد شده بود تورم ملایم، محصول فرعی و اجتناب‌ناپذیر رشد اقتصادی است، بنابراین هیچ اقدام جدی صورت نگرفت.

وزارت کار هم زمان در حال بررسی سیاست اصلاح حقوق بود که اوضاع را بدتر کرد. این سیاست پیشنهاد می‌کرد که حقوق سال ۱۹۸۴ مبنای افزایش حقوق در سال‌های بعد خواهد بود.

اعطای استقلال بیشتر به چهار بانک تخصصی در اعطای وام و مستقل کردن و رقابتی‌تر کردن صنعت بانکداری بود. اولین گام برای بانک مرکزی این بود که مقدار وام‌هایی را که هر بانک می‌توانست سالانه پرداخت کند مشخص کند و بعد به بانک ها اجازه دهد که خود تعیین کنند چگونه وام‌ها را پرداخت کنند. در طول ربع آخر سال ۱۹۸۴ بانک مرکزی اعلام کرد کل وام‌هایی که این بانک‌ها اجازه پرداخت آن را در سال ۱۹۸۵ دارند بر اساس وام‌هایی واقعی است که در سال ۱۹۸۴ پرداخته‌اند.

دولت‌های محلی می‌توانستند مستقیماً بر شعب محلی بانک‌های دولتی فشار وارد کنند و اغلب هم وارد می‌کردند.

بانک خلق چین به بانک مرکزی چین تبدیل شد، در حالی که چهار بانک دولتی کار بانکداری سنتی مثل قبول سپرده و اعطای وام را بر عهده گرفتند.

شرکت سهامی عام به صورتی مؤثر کنترل دولت محلی را تضعیف کرد. این مسئله نشان‌دهنده افزایش قابل توجه استقلال شرکت‌های چینی بود.

اواخر سال ۱۹۸۶، بیش از ۶۰۰۰ شرکت سهامی عام در چین به وجود آمد

در آوریل سال ۱۹۸۴ مرکز خرید دولتی در پکن امکان یافت برای افزایش سرمایه، سهامش را به عموم عرضه کند.

در تعیین دستمزد و پاداش‌ها برای کارمندان خود به شرکت‌های دولتی آزادی کامل اعطا کرد.

در نبود نظام بازاری شرکت‌های ادغام‌شده در استفاده مؤثر از منابع، قدری پیشرفت کردند.

در ۲۳ مارس سال ۱۹۸۶ کمیسیون دولتی تصمیمی را در مورد تحقق یکپارچگی بیشتر اقتصادی به صورت افقی صادر کرد که شرکت‌ها را در مناطق مختلف و تحت نظارت متفاوت تشویق می‌کرد با هم ادغام شوند

اگرچه اصلاح قیمتی کامل چالشی جدی را برای شرکت‌های دولتی به وجود می‌آورد، نظام قیمت‌گذاری دو مسیره رویکردی مناسب‌تر و کم‌خطرتر را ارائه داد.

بدون خصوصی‌سازی یا هرگونه تغییری در ساختار مالکیت شرکت‌های دولتی، بعضی از کارمندان دولتی توانستند در بازار شرکت کنند، این کار به تشویق ریسک کردن و تسهیل کارفرمایی در میان کارمندان دولتی کمک کرد،

آنهایی که فکر می‌کردند دارای مهارت‌های قابل عرضه و فروش در بازار هستند و جسورتر و متهورتر هستند می‌توانستند کالا و خدمات برای بازار تولید کنند. در غیر این صورت می‌توانستند در داخل برنامه دولت باقی بمانند و هرچه را که در برنامه دولتی مشخص شده بود تولید کنند.

بنگاه‌های خصوصی می‌توانستند آزادانه نهاده‌های بنگاه‌های دولتی را با قیمت بازار خریداری کنند.

چین شاهد گسترش قابل توجه شرکت‌های کاغذی بود. شرکت‌هایی که فاقد چیزی بیشتر از حضور کاغذی بودند، اما ارتباطات سیاسی‌شان به آنها امکان داد سودهای آسان و بی‌خطری کسب کنند و کالاهای تحت کنترل دولت را در بازار سیاه بفروشند.

پایان دوره برنامه‌ریزی مرکزی و آغاز دوره جدیدی برای بازار و آزادی اقتصادی

اول ژانویه سال ۱۹۸۵ برنامه خرید اجباری در کشاورزی ملغی شد.