بریده‌هایی از کتاب مالون می‌میرد

شاهد مُردنم نخواهم بود، و اين همه‌چيز را خراب می‌کند.

شايد در موردشان بد قضاوت کرده‌ام، اما گمان نکنم، چون اساسا قضاوتی در موردشان نکرده‌ام. تنها چيزی که حال می‌خواهم، اين است که برای آخرين بار تلاش کنم تا بفهمم، تا در آستانه فهمِ اين واقعيت قرار بگيرم که چطور ممکن است چنين موجوداتی وجود داشته باشند. نه، مسئله فهميدن نيست. پس مسئله چيست؟ نمی‌دانم. اما ادامه می‌دهم، هرچند به اشتباه.

چراغ پرنور ضروری نيست، برای زندگی کردن در غرابت و شگفتی، شمعی قلمی کافی است، به شرطِ آن‌که صادقانه بسوزد.

و تاريکی آخرين ذرات نور و روشنايی روی چهره‌اش را ليس می‌زد و پاک می‌کرد.

می‌توان گفت کسی که به اندازه کافی صبر کرده باشد، می‌تواند تا ابد نيز همچنان صبر کند و منتظر بماند. و سرانجام ساعتی فراخواهد رسيد که ديگر هيچ اتفاقی رخ نخواهد داد و هيچ‌کسِ ديگری از راه نخواهد رسيد و همه‌چيز به پايان خواهد رسيد، جُز انتظارِ عبث.

هيچ‌چيز واقعی‌تر از هيچ نيست.

چراغ پرنور ضروری نيست، برای زندگی کردن در غرابت و شگفتی، شمعی قلمی کافی است، به شرطِ آن‌که صادقانه بسوزد.

البته کمی تاريکی و ابهام به خودی‌خود چيزی نيست. ديگر به آن فکر نمی‌کنيد و راهتان را پی می‌گيريد. اما من می‌دانم تاريکی چيست، رفته‌رفته پررنگ‌تر می‌شود، متراکم می‌شود، و بعد ناگهان منفجر می‌شود و همه‌چيز را در خود غرق می‌کند.

اين جملات از عمق گودال بَرمی‌آيند و تا وقتی که انسان را به کامِ تاريکی اين گودال فرو نکشند پايان نخواهند گرفت.

می‌گويم زندگی کردن، بی‌آن‌که معنا و مفهومش را بدانم. من سعی کردم زندگی کنم، بی‌آن‌که بدانم برای چه سعی می‌کنم. در نهايت، شايد بی‌آن‌که خودم بدانم، زندگی نيز کرده باشم.