بریده‌هایی از کتاب چهار هزار هفته

هرچه این باور که «می‌توان برای همهٔ امور زمانی اختصاص داد» در شما نیرومندتر باشد، کمتر از خودتان سؤال می‌کنید که آیا به‌راستی همهٔ فعالیت‌ها ارزش زمان گذاشتن دارند

در عصر تعهدِ به استفادهٔ ابزاری از زمان، قطعاً بدنامی سرگرمی‌ها تصادفی نیست. در زمانهٔ ابزارسازی، فرد طرفدار سرگرمی فردی خراب‌کار محسوب می‌شود:

ما چیزی جز زمان نیستیم و معنادارترین راه برای اندیشیدن به وجود فرد تعریف او به عنوان یک توالی از لحظات است.

متوقف ساختن کوشش‌های بی‌وقفه، نیازمند قدرت شدید اراده است

ما همواره بی‌تصمیمی را بر متعهد شدن به مسیری واحد ترجیح می‌دهیم، چراکه دراین‌حالت می‌توانیم «آینده را به میل خود تجسم کنیم.

هرچه بیشتر بکوشید زمانتان را با هدف دستیابی به احساس کنترل کامل و رهایی از محدودیت‌های اجتناب‌ناپذیر انسانی مدیریت کنید، زندگی‌تان پرفشارتر، تهی‌تر و کسالت‌بارتر خواهد شد. اما هرچه بیشتر با واقعیت محدودیت‌ها روبه‌رو شوید و به جای مقابله با این محدودیت‌ها، هماهنگ با آن‌ها عمل کنید، زندگی‌تان سازنده‌تر، معنادارتر و شادتر می‌شود.

از آنجایی‌که من در طول روز به صدها انتخاب کوچک دست می‌زنم، در حال پی‌ریزی شکلی از زندگی هستم؛ اما در همان حال تعداد بی‌شماری از زندگی‌های احتمالی دیگر را برای همیشه از بین می‌برم

چنین وضعیتی پیامدهایی سیاسی نیز به دنبال دارد، چراکه کنش‌های سیاسی مردمی _گردهمایی‌ها، تجمعات، اعتراضات و اطلاع‌رسانی خانه‌به‌خانه_ از جملهٔ مهم‌ترین اقدامات هماهنگی‌اند که جامعه‌ای ناهمگام قادر به اجرایشان نیست؛ در نتیجه جامعه با خلأ کنش‌های جمعی مواجه می‌شود و این به سود رهبران خودکامه خواهد بود.

وادارسازی واقعیت به پیشروی با همان سرعت مدنظر شما در قلمروی اختیاراتتان قرار ندارد.

محاسبات آشکار ساخته‌اند که چنانچه صفحهٔ نخست وب‌سایت آمازون یک ثانیه کندتر بارگذاری شود، این شرکت ۱.۶۲ میلیارد دلار(۲) از فروش سالانهٔ خود را از دست خواهد داد

گرچه ما امروزه به خود غره‌ایم که از چنین خرافاتی عبور کرده‌ایم، هنوز هم در مواجهه با هر کاری که حس هدر دادن وقت را به ما القا می‌کند به پریشانی دچار می‌شویم؛ هنوز هم در اشتیاق چیزی می‌سوزیم که بی‌شباهت به رستگاری ابدی نیست.

ناچارید «ناتوانی، حس محبوس بودن و هراس از فضای بستهٔ واقعیت» را تجربه کنید.

درک حقیقت فناپذیری، گاه سبب بروز نشاطی می‌شود که «لذت از کف دادن» نام دارد، این حس در نقطهٔ مقابل «ترس از کف دادن» قرار می‌گیرد. این شناخت شورانگیز موجب می‌شود که شما دیگر تمایلی به انجام دادن تک‌تک کارهای ممکن نداشته باشید، زیرا اگر می‌توانستید همه‌کاری انجام دهید، اگر مجبور به از کف دادن برخی فرصت‌ها نبودید، انتخاب‌هایتان دیگر اهمیتی نداشتند. در این حالت ذهنی است که واقعیتِ چشم‌پوشی ناگزیر از برخی لذت‌ها یا نادیده‌گیری برخی تعهدات قابل‌پذیرش می‌شود، زیرا هر کاری که به جای این لذات یا تعهدات انجام دهید _کسب درآمد برای حمایت از خانواده، نگارش رمان، حمام کردن کودک نوپایتان، تماشای غروب خورشید رنگ‌پریدهٔ زمستانی_ انتخاب شما برای سپری کردنِ مجالی است که به شما اعطا شده است، این مجال می‌توانست اعطا نشود.

«روح زمان ناگزیر با لذت بیگانه است.

«تصور آینده‌ای آبستن تعداد نامحدودی از احتمالات نویدبخش‌تر از آینده‌ای واقعی است؛ از این روست که ما امید را جذاب‌تر از آنچه در اختیار داریم و رؤیاپردازی را جذاب‌تر از واقعیت می‌یابیم.»

(نیچه می‌نویسد: «ما مشتاقانه به گونه‌ای بی‌ملاحظه و بیش از آن میزانی کار می‌کنیم که برای گذران زندگی لازم است، چراکه بدین‌ترتیب فرصتی برای تأمل و اندیشیدن نخواهیم یافت؛ این شتاب‌زدگی مسئله‌ای همگانی است زیرا همه در حال گریز از خویشتن‌اند»

زمان به قدری در تفکر مدرن ما ریشه دوانیده است که فراموش کرده‌ایم شکل دیگری از تفکر هم شدنی است؛ ما به ماهیانی می‌مانیم که چون کاملاً توسط آب احاطه شده‌اند، نمی‌دانند آب چیست.

زندگی نه مسئله‌ای برای حل کردن، که رازی برای زیستن است.

ما اغلب فراموش می‌کنیم که زندگی موقتی است. فراموش می‌کنیم که روزی می‌میریم. از یاد می‌بریم که عزیزانمان جاودان نیستند. فراموش می‌کنیم مرده‌های امروز زنده‌های دیروز بوده‌اند. متوجه نیستیم که هدف از زندگی درس خواندن یا پول درآوردن نیست؛ هدف خودِ زندگی است. ما به خیال فردایی نفس می‌کشیم که هنوز نیامده است و شاید هرگز هم نیاید و با این خیال، امروزمان را می‌سوزانیم. می‌خواهیم در فرصت محدود عمرمان همه‌کار انجام دهیم، اما حرص "همه‌کار کردن" سبب می‌شود که هیچ‌کاری نکنیم.

حتی آن دسته از افرادی که در فرهنگ موفقیت‌محور ما جزو برندگان محسوب می‌شوند _کسانی که به بهترین دانشگاه‌ها راه‌یافته‌اند و بعد از بالاترین میزان درآمد بهره‌مند شده‌اند_ هم برای حفظ درآمد، جایگاه و دستیابی به نوع زندگی مطلوبشان به فشار «خردکنندهٔ» کار تن می‌دهند.