بریده‌هایی از کتاب چهار هزار هفته

نمی‌خواستم بپذیرم که ترس بخشی ناگزیر از زندگی است و تجربهٔ آن نابودم نمی‌کند.

وقتی افراد به اندازهٔ کافی پول درمی‌آورند تا نیازهایشان را برآورده کنند، نیازهای تازه‌ای در آن‌ها شکل می‌گیرد و در سودای سبک‌های زندگی جدیدتری برخواهند آمد؛ آن‌ها هرگز نمی‌توانند دست از چشم‌وهم‌چشمی بردارند، چراکه به‌محض نزدیک شدن به هدفشان، اهداف جدیدتر و بهتری برای خود پیدا می‌کنند. درنتیجه، رفته‌رفته سخت‌تر کار می‌کنند و به‌زودی، پرمشغلگی‌شان به نمادی از اعتبار بدل می‌شود؛ وضعیتی به‌کلی باطل، چراکه تقریباً در تمام طول تاریخ، هدف اصلی ثروتمند شدن این بود که فرد مجبور نباشد بیش‌ازحد کار کند.

همه‌گیری‌های ویروسی و انتخابات ریاست جمهوری نیز چنین‌اند: کائنات بی‌اهمیت به این امور، خونسرد و تزلزل‌ناپذیر به حرکت خود ادامه می‌دهد

نیچه می‌نویسد: «ما مشتاقانه به گونه‌ای بی‌ملاحظه و بیش از آن میزانی کار می‌کنیم که برای گذران زندگی لازم است، چراکه بدین‌ترتیب فرصتی برای تأمل و اندیشیدن نخواهیم یافت؛ این شتاب‌زدگی مسئله‌ای همگانی است زیرا همه در حال گریز از خویشتن‌اند»

این پژوهشگران دریافتند که نه تنها صِرف تعطیلات مزایایی روان‌شناختی به همراه دارد، بلکه حضور در تعطیلات هم‌زمان با سایر افراد نیز حامل سودمندی‌های روانی است

داشتن زمان فراوان در عین برخوردار نبودن از فرصت استفاده از آن در کنار سایرین، نه تنها فایده‌ای ندارد که به‌شدت ناخوشایند است.

تصادفی نیست که «معنای دیگر کلمهٔ rush [شتاب] احساس شادمانی است

وقتی ما چنین نگرش دیکتاتورمآبانه‌ای به واقعیت را اتخاذ کنیم، طعمهٔ رنج خواهیم شد.

استراحت به خاطر استراحت _لذت بردن از یک ساعت تنبلی به خاطر خود آن تنبلی_ در وهلهٔ نخست مستلزم آن است که ما بپذیریم «زندگی همین است که هست»؛ بپذیریم که روزها به سوی آینده‌ای توأم با شادمانی همیشگی به پیش نخواهند رفت و بدانیم اتخاذ چنین پیش‌فرضی به گونه‌ای نظام‌مند ۴ هزار هفتهٔ ما را از ارزش تهی می‌سازد

جای شگفتی نیست که یادآوری میزان بی‌اهمیتی‌تان شما را تسکین می‌دهد: بدین واسطه، شما درمی‌یابید که مدت‌ها استانداردهایی برای خود تعیین کرده بودید که به لحاظ منطقی امکان برآورده‌سازی آن‌ها وجود نداشته است.