بریده‌هایی از کتاب چهار هزار هفته

پیشنهاد او این است که هرروز در ظرف زمانی‌تان، مقدار بیشتری فعالیت بگنجانید، بدین‌ترتیب درنهایت در زورقی از تسلط و آرامش به «زمان کافی» دست می‌یابید. اما چنین فرضی در سال ۱۹۰۸ صادق نبود و امروزه حتی کمتر صادق است. این همان نکته‌ای بود که در صبحی سرد و زمستانی روی نیمکت پارکی در بروکلین دریافتم و هنوز هم باور دارم بهترین پادزهر برای رهایی از فشار زمان و نخستین گام جهت به آغوش کشیدن محدودیت‌های زندگی است: در عمل هرگز نمی‌توانیم برای تک‌تک کارهایی که مهم _یا نسبتاً مهم_ می‌پنداریم وقت بگذاریم.