بریده‌هایی از کتاب چهار هزار هفته

ما به خیال فردایی نفس می‌کشیم که هنوز نیامده است و شاید هرگز هم نیاید و با این خیال، امروزمان را می‌سوزانیم. می‌خواهیم در فرصت محدود عمرمان همه‌کار انجام دهیم، اما حرص "همه‌کار کردن" سبب می‌شود که هیچ‌کاری نکنیم.

بدیهی است که هرگز زندگی عاری از هرگونه مشکل فرانخواهد رسید. مهم‌تر آنکه خود شما هم نباید خواستار این نوع زندگی باشید، زیرا زندگی عاری از مشکل شکلی از زندگی است که طی آن اقدامات ارزنده انجام نخواهند شد و چنین زیستنی بی‌معنا خواهد بود.

وقتی شما به اموری توجه می‌کنید که ارزش چندانی برایتان ندارند، درواقع در حال هزینه کردن زندگی‌تان به پای آن‌ها هستید.

اگر با اشتیاق رنج ناشی از ندانستن را تحمل کنید، اغلب راه‌حلی از پس پرده رخ می‌نمایاند

مسئله پرمشغلگی یا حواس‌پرتی زیاد ما نیست، مسئله این است که ما نمی‌خواهیم این حقیقت را بپذیریم که مطالعه از آن دست فعالیت‌هایی است که تا حد زیادی بر اساس زمان‌بندی مختص به خودش جلو می‌رود. نمی‌توانید به اندازه‌ای در مطالعه عجله کنید که خواندن معنایش را از دست بدهد.

تنها آن دستاوردهایی مهم یا بی‌مانند خواهند بود که ما برایشان به قدر نیاز، زمان گذاشته‌ایم.

«یکی از سردرگم‌کننده‌ترین درس‌هایی که از زندگی آموخته‌ام این است که اغلب اوقات دوست ندارم کارهایی را انجام دهم که انجام دادنشان لازم است. فقط راجع به تمیز کردن کاسهٔ توالت یا پر کردن فرم‌های مالیاتی صحبت نمی‌کنم، منظورم کارهایی است که عمیقاً مایلم انجام شوند.»

حرص "همه‌کار کردن" سبب می‌شود که هیچ‌کاری نکنیم.

واقعیت این است که زندگی به شکلی ظالمانه کوتاه است

ما تقریباً هر کاری می‌کنیم تا پل‌های پشت سرمان را خراب نکنیم، تا رؤیاهای نامحدودمان در باب آینده را زنده نگاه داریم، بااین‌همه، با تخریب پل‌های پشت سر اغلب به حسی از خشنودی دست خواهیم یافت.

نمی‌خواستم بپذیرم که ترس بخشی ناگزیر از زندگی است و تجربهٔ آن نابودم نمی‌کند.

وقتی افراد به اندازهٔ کافی پول درمی‌آورند تا نیازهایشان را برآورده کنند، نیازهای تازه‌ای در آن‌ها شکل می‌گیرد و در سودای سبک‌های زندگی جدیدتری برخواهند آمد؛ آن‌ها هرگز نمی‌توانند دست از چشم‌وهم‌چشمی بردارند، چراکه به‌محض نزدیک شدن به هدفشان، اهداف جدیدتر و بهتری برای خود پیدا می‌کنند. درنتیجه، رفته‌رفته سخت‌تر کار می‌کنند و به‌زودی، پرمشغلگی‌شان به نمادی از اعتبار بدل می‌شود؛ وضعیتی به‌کلی باطل، چراکه تقریباً در تمام طول تاریخ، هدف اصلی ثروتمند شدن این بود که فرد مجبور نباشد بیش‌ازحد کار کند.

همه‌گیری‌های ویروسی و انتخابات ریاست جمهوری نیز چنین‌اند: کائنات بی‌اهمیت به این امور، خونسرد و تزلزل‌ناپذیر به حرکت خود ادامه می‌دهد

تصادفی نیست که «معنای دیگر کلمهٔ rush [شتاب] احساس شادمانی است

نیچه می‌نویسد: «ما مشتاقانه به گونه‌ای بی‌ملاحظه و بیش از آن میزانی کار می‌کنیم که برای گذران زندگی لازم است، چراکه بدین‌ترتیب فرصتی برای تأمل و اندیشیدن نخواهیم یافت؛ این شتاب‌زدگی مسئله‌ای همگانی است زیرا همه در حال گریز از خویشتن‌اند»

استراحت به خاطر استراحت _لذت بردن از یک ساعت تنبلی به خاطر خود آن تنبلی_ در وهلهٔ نخست مستلزم آن است که ما بپذیریم «زندگی همین است که هست»؛ بپذیریم که روزها به سوی آینده‌ای توأم با شادمانی همیشگی به پیش نخواهند رفت و بدانیم اتخاذ چنین پیش‌فرضی به گونه‌ای نظام‌مند ۴ هزار هفتهٔ ما را از ارزش تهی می‌سازد

این پژوهشگران دریافتند که نه تنها صِرف تعطیلات مزایایی روان‌شناختی به همراه دارد، بلکه حضور در تعطیلات هم‌زمان با سایر افراد نیز حامل سودمندی‌های روانی است

داشتن زمان فراوان در عین برخوردار نبودن از فرصت استفاده از آن در کنار سایرین، نه تنها فایده‌ای ندارد که به‌شدت ناخوشایند است.

جای شگفتی نیست که یادآوری میزان بی‌اهمیتی‌تان شما را تسکین می‌دهد: بدین واسطه، شما درمی‌یابید که مدت‌ها استانداردهایی برای خود تعیین کرده بودید که به لحاظ منطقی امکان برآورده‌سازی آن‌ها وجود نداشته است.

وقتی ما چنین نگرش دیکتاتورمآبانه‌ای به واقعیت را اتخاذ کنیم، طعمهٔ رنج خواهیم شد.