بریده‌هایی از کتاب آنچه پرنده کوچک به من آموخت

خلق رویاها اولین و بزرگ‌ترین گامی است که برای واقعی‌کردن آن‌ها باید بردارید.

برای این‌که بتوانید به موفقیت خوبی دست یابید، باید آماده‌ی شکست وحشتناک هم باشید. به بیان دیگر، باید حاضر باشید برای به‌دست‌آوردن هدف‌تان جان خود را از دست بدهید

اگر فراتر از این چارچوب ساده برویم، حقیقتی را کشف خواهیم کرد ‌که باعث می‌شود صبح‌ها از خواب بیدار ‌شویم و به واقعیت سیاه‌وسفید زندگی‌مان رنگ و جان می‌بخشد. عشق، ریسک، تازگی، هم‌دلی، شکست، خوش‌بینی، شوخ‌طبعی، خرد ـ این‌ها نیروهایی هستند که تصمیمات ما را شکل می‌دهند، موفقیت را معنا می‌کنند و مشخص می‌کنند که در‌نهایت زندگی ما موفق بوده است یا نه.

شرکت‌هایی که خود را با یک هدف اجتماعی سازگار نمی‌کنند، دچار ضرروزیان می‌شوند.

اگر فکر کنیم که اتفاقات بعدی را می‌دانیم، شکست خواهیم خورد. در‌عوض، باید در را برای تغییرات ناشناخته و سورپرایز باز بگذاریم.

بهتر است کاری را ساخت و به جهان روانه کرد تا سال‌ها وقت گذاشت و چیزی را به کمال رساند که شاید هیچ‌وقت هم کار نکند.

بهتر است کاری را ساخت و به جهان روانه کرد تا سال‌ها وقت گذاشت و چیزی را به کمال رساند که شاید هیچ‌وقت هم کار نکند.

اگر این کتاب شما را آگاه و سرشار از الهام نکند، یعنی آن‌را خوب نخوانده‌اید.

تکنولوژی بافتی است که انسانیت را به هم متصل می‌کند. اگر به‌درستی طراحی شود، می‌تواند خوبی انسان‌ها را ظاهر کند. تکنولوژی می‌تواند با اتصال همه‌ی ما، یک گونه‌ی حیاتی غول‌آسا، نوظهور و ابرهوشمند را به وجود بیاورد.

فرضیات کارمندان توئیتر: ۱. خودمان هم همیشه نمی‌دانیم قرار است چه اتفاقی بیفتد. ۲. تعداد آدم‌های باهوش بیرون از شرکت خیلی بیش‌تر از داخل شرکت است. ۳. اگر کار درست را برای کاربران انجام دهیم، برنده می‌شویم. ۴. تنها معامله‌ای که ارزش دنبال‌کردن را دارد، یک معامله‌ی دو سر برد است. ۵. همکاران ما انسان‌های باهوشی هستند و نیت خوبی دارند. ۶. ما می‌توانیم کسب‌وکار را پیش برده، دنیا را تغییر داده و در‌عین‌حال خوش باشیم.

ریسک‌کردن مسیری است که به موفقیت منتهی می‌شود.

اگر به چیزی که خلق می‌کنید علاقه نداشته باشید، اگر خودتان کاربر فعال آن نباشید، در آن‌صورت حتا اگر همه‌چیز را درست انجام دهید باز هم احتمال شکست وجود دارد.

موفق شدم بدون مدرک دانشگاهی، چه برسد یک مدرک عالی‌تر، این شغل را به دست بیاورم؛ نردبان ترقی را بالا نرفتم تا به آن‌جا برسم، و شکست هم در سابقه‌ام کم نبود. من نمونه‌ی درخشانی نبودم؛ اصلاً چیز خاصی نبودم. ولی در یک حوزه متخصص بودم: خلق فرصت برای خودم.

تکنولوژی بافتی است که انسانیت را به هم متصل می‌کند. اگر به‌درستی طراحی شود، می‌تواند خوبی انسان‌ها را ظاهر کند. تکنولوژی می‌تواند با اتصال همه‌ی ما، یک گونه‌ی حیاتی غول‌آسا، نوظهور و ابرهوشمند را به وجود بیاورد.

کار خیر مستقل، خیلی خوب و بزرگوارانه است؛ ولی وقتی قدرت‌های‌مان را با هم جمع می‌زنیم و به‌شکل دسته‌جمعی برای رسیدن به هدفی تلاش می‌کنیم، اثر آن چند‌برابر می‌شود.

بشردوستی یک جنبه‌ی کلیدی دیگر هم دارد که وقتی گزینه‌ی بخشیدن را در نظر می‌گیریم، به آن توجه نمی‌کنیم: این اشتباه که آدم‌ها فکر می‌کنند بشردوستی یک خیابان یک‌طرفه است. ما ارزش کمک به دیگران را فراموش می‌کنیم. همه‌ی ما در یک دنیا زندگی می‌کنیم و وقتی به دیگران کمک کنیم، عین این است که به خودمان کمک کرده باشیم.

که پولِ زیاد خصوصیات اخلاقی را پررنگ می‌کند. متوجه شده‌ام که این مسئله همه‌جا صحت دارد. اگر آدم خوبی باشید و بعد پول دست‌تان برسد، یک انسان‌دوستِ فوق‌العاده می‌شوید. ولی اگر عوضی باشید، پول زیاد فقط میزان این عوضی‌بودن را تشدید می‌کند.

شفقت و نوع‌دوستی یعنی قدرت درک و شراکت در احساسات دیگران؛ بیش‌تر ما با این نعمت به دنیا می‌آییم، ولی همه روش دسترسی به آن یا استفاده از این قدرت را به شکلی سازنده و معنادار بلد نیستیم.

خلاقیت یک منبع تجدیدپذیر است.

توانایی گوش‌دادن، تماشاکردن و درس‌گرفتن از جاهای مشخص و نامشخص، نوآوری و رشد را به دنبال می‌آورد.