بریده‌هایی از کتاب آنچه پرنده کوچک به من آموخت

انتخاب یک شغل به دلیل این‌که حقوق خوبی دارد یا چون پدرومادرتان به آن علاقه دارند یا چون همین‌طوری سر راه‌تان سبز شده، گاهی جواب می‌دهد، اما اغلب وقتی جا افتادید، کم‌کم احساس می‌کنید چیزی اشتباه است.

چیز دیگری که باید درباره‌ی پول بگویم، این است که پولِ زیاد خصوصیات اخلاقی را پررنگ می‌کند. متوجه شده‌ام که این مسئله همه‌جا صحت دارد. اگر آدم خوبی باشید و بعد پول دست‌تان برسد، یک انسان‌دوستِ فوق‌العاده می‌شوید. ولی اگر عوضی باشید، پول زیاد فقط میزان این عوضی‌بودن را تشدید می‌کند. چنین کسی می‌رود رستوران و شکایتش این است که: «چرا دمای نوشابه‌ی من دقیقاً ۲۰ درجه‌ نیست؟»

اگر به چیزی فراتر از رفت‌وآمد روزانه، نوشیدن قهوه، کار‌کردن، نوشیدن قهوه‌ی بیش‌تر، ارسال ایمیل به همکاران، بازگشت به خانه و صورت‌حساب‌هایی که آن هفته نمی‌توانیم پرداخت کنیم نگاه کنیم، اگر فراتر از این چارچوب ساده برویم، حقیقتی را کشف خواهیم کرد ‌که باعث می‌شود صبح‌ها از خواب بیدار ‌شویم و به واقعیت سیاه‌وسفید زندگی‌مان رنگ و جان می‌بخشد. عشق، ریسک، تازگی، هم‌دلی، شکست، خوش‌بینی، شوخ‌طبعی، خرد ـ این‌ها نیروهایی هستند که تصمیمات ما را شکل می‌دهند، موفقیت را معنا می‌کنند و مشخص می‌کنند که در‌نهایت زندگی ما موفق بوده است یا نه.

خیلی شگفت‌انگیز است، ولی اگر فکرش را بکنید، می‌بینید که ما انسان‌ها استعداد همکاری داریم. اگر انسان‌ها نتوانند با هم کنار بیایند، چطور می‌توانند ساختمان و خیابان بسازند و از قوانین راهنمایی‌ورانندگی پیروی کنند؟

در دوران کودکی همه‌ی ما چنین لحظاتی وجود دارد ـ لحظاتی که باقی طرف‌های درگیر، آن‌را فراموش کرده‌اند؛ ولی این لحظه برای شما مثل خاموش‌شدن چراغ‌ها و تغییر همیشگی جهان‌بینی‌تان می‌ماند.

اراده‌ای که باعث شد یک تیم ورزشی جدید را به‌وجود بیاورم، به من یک درس مهم داد: فرصت را باید ساخت.

این یک هیجان واقعی بود. ولی حس فعلی با تمام آن‌ها فرق داشت؛ یک هیجان غیرقابل‌وصف از خلق چیزی تازه؛ جریان پایان‌ناپذیر ایده‌های نو، چه خوب و چه بد؛ این باور که کارت خوب و معنی‌دار است ـ می‌توان گفت تا اندازه‌ای مثل عاشق‌شدن است.

به غریزه‌ی خود اعتماد کنید، بدانید خواسته‌ی واقعی‌تان چیست، و به توانایی خود برای دستیابی به آن اعتماد کنید. قانون و عرف برای اداره‌ی چیزی مثل یک مدرسه، کسب‌وکار و جامعه به‌طور‌کلی ضروری است، ولی هیچ‌وقت نباید کورکورانه آن‌ها را دنبال کرد. و بد نیست همیشه هم‌دستی با طرز فکر مشابه داشته باشید.

ما کامپیوتر نیستیم که بتوانند ما را برنامه‌ریزی کنند؛ بلکه یک مشت آدم عجیب‌وغریب و متفاوت هستیم. این‌که کسی قدرت و برتری دارد، دلیل نمی‌شود همه‌چیز را بهتر از شما بفهمد. اگر با احترام با روسا و همکاران‌تان روبه‌رو شوید و هدف نهایی‌تان با هم سازگاری داشته باشد، همیشه جایی برای دستکاری و تغییر و انعطاف در مسیر وجود خواهد داشت. و از سوی دیگر، آن‌هایی که در موقعیت بالاتر هستند نباید محض‌خاطر احترام به پروتکل بقیه را مجبور به پیروی موبه‌موی یک برنامه کنند. راه‌کار فقط این است که همیشه با دقت گوش دهید ـ هم به نیازهای خودتان، هم به نیاز افرادی که در کنارتان کار می‌کنند.

همان‌طور که می‌دانستم انسانی‌کردن توئیتر باعث می‌شود بقیه بیش‌تر دوست‌اش داشته باشند، برایم روشن بود که ستاره‌ها هم می‌خواهند بشر به‌نظر برسند.

مهم‌بودن یعنی همین که عموم مردم دسترسی کمی به تو داشته باشند.