بریده‌هایی از کتاب جوجه اردک زشت درون

بسیاری از ما می‌ترسیم به درون‌مان نگاه کنیم

باید این توانایی را داشته باشید که بزرگ‌ترین انسانی باشید که او را می‌ستایید و هم‌زمان این قابلیت را نیز داشته باشید تا بدترین انسانی باشید که تاکنون تصورش را کرده‌اید.

هنگامی که بتوانیم خود را بپذیریم و خود را ببخشیم، به شکل خودکار دیگران را می‌پذیریم و می‌بخشیم

همان کودکی به این نتیجه رسیدم که بهترین راه برای پذیرفته شدن توسط دیگران، پنهان کردن بخش‌های ناشایست وجودم است.

کامل بودن همه چیز را دربرمی‌گیرد و شامل می‌شود: منفی و مثبت و خوبی و بدی هر دو باید با هم وجود داشته باشند.

به‌نظرم مشکلاتم به من تحمیل شده بودند، چرا که گمان می‌کردم در خانواده‌ای اشتباه به‌دنیا آمده‌ام، دوستانی اشتباه داشتم، چهره و بدنم به اشتباه این شکل بودند، در شهری اشتباه زندگی می‌کردم و به مدرسه‌ای اشتباه رفته بودم. در دل باور داشتم که این شرایط بیرونی دلیل اصلی تنهایی، خشم و نارضایتی‌ام هستند.

«تلاش کنید تا زخم‌های‌تان را به خرد تبدیل کنید.

مهم است درک کنیم که هیچ چیزی وجود ندارد که ما نتوانیم آن باشیم.

به بسیاری از ما یاد داده شده که با دیگران تفاوت داریم. برخی از ما خود را از دیگران بهتر می‌دانند و بسیاری از ما گمان می‌کنیم از دیگران بی‌لیاقت‌تریم. زندگی ما با این قضاوت‌ها شکل می‌گیرد. همین قضاوت‌هاست که باعث می‌شود بگوییم: «من مثل تو نیستم.»

از آنجایی که درباره‌ی احساسات درونی‌مان به خود دروغ می‌گوییم، تنها راه یافتن آنها، دیدن‌شان در دیگران است.

دیگران بازتابی هستند از احساسات پنهان شده‌ی ما.

ما چیزهایی را به دیگران می‌گوییم که باید در واقع به خودمان بگوییم

هنگامی که دیگران را قضاوت می‌کنیم، در واقع در حال قضاوت خودمان هستیم.

آسمان‌ها برای پرندگان رمزآلود است، دریا برای ماهی‌ها و انسان برای خودش.»

ما انسان‌ها به‌صورت ناخودآگاه طلای درون‌مان را توسط لایه‌ای از گل می‌پوشانیم. برای برداشتن این لایه کافی است شهامت داشته باشیم و این لایه را تکه‌تکه تراش دهیم و برداریم.

اگر ویژگی‌ای را در خود نپذیریم، پیوسته افرادی را به زندگی‌مان فرا می‌خوانیم که این ویژگی‌ها را نشان می‌دهند.

هرکس و هر چیز در اطرافم بازتاب این نکته بودند که من خودم را دوست ندارم

مردان و زنان یکسان آفریده شده‌اند و هر دو دارای خصوصیات یکسان انسانی هستند. همه‌ی ما صاحب قدرت، توان، نوآوری و مهربانی هستیم. همه‌ی ما حرص، خشم، ضعف و بدجنسی هم داریم. هیچ ویژگی و خصوصیتی وجود ندارد که صاحبش نباشیم. نور الهی، عشق و شکوه همه‌ی ما را پر کرده است و هم‌زمان خودخواهی و دشمنی نیز در ما وجود دارد. تمام هستی درون ماست. بخشی از وظیفه‌ی انسان کامل بودن، یافتن عشق و مهربانی نسبت به تمامی بخش‌های وجودمان است. ذهن انسان همان ذهن هستی است. بسیاری از ما با دیدی کوتاه و محدود نسبت به آنچه می‌توانیم باشیم زندگی می‌کنیم

هرگز درباره‌ی بخشندگی‌ام احساس خوبی نداشتم، چرا که این بخشندگی نقابی بود برای پنهان کردن حرص و طمع در وجودم

این نتیجه رسیدم که بهترین راه برای پذیرفته شدن توسط دیگران، پنهان کردن بخش‌های ناشایست وجودم است.