بریده‌هایی از کتاب در ستایش تن‌آسانی

بدون زمان فراغتِ کافی، انسان از بهترین چیزها محروم می‌شود.

یکی از رایج‌ترین کارهایی که می‌توان با پس‌انداز انجام داد، قرض‌دادنِ آن به دولت است. با توجه به ‌این واقعیت که بخش عمده‌ی هزینه‌های بیش‌تر دولت‌های متمدن مربوط به جنگ‌های گذشته یا تدارک جنگ‌های آینده می‌شود، کسی‌که پولش را به یک دولت قرض می‌دهد درست در همان موقعیتی قرار می‌گیرد که آدم‌های بدِ نمایش‌نامه‌های شکسپیر قرار دارند، یعنی همان‌هایی که قاتل اجیر می‌کنند.

تن‌آسایی لحظه‌یی از آفرینش و خلاقیت است به سوی متحقق‌ساختنِ خویشتن، همراه با رعایت مطلقِ حرمتِ دیگران، هم‌چون ذوب‌شدن و آمیختگی با جهانِ پیرامون. فعالیتِ بی‌وقفه در مغزِ ما شکاف ایجاد کرده است و از طریقِ این شکاف‌ها ویروسِ رقابت‌گری، منازعه و مقابله، جنگِ همه با همه، در ذهنِ ما رسوخ یافته است. بسیاری از ما اکنون دیگر یقین راسخ داریم که تنها با سراسیمگی و بی‌قراری می‌توان زیست و این تنها شیوه‌ی هستی است.

زیرا دیارِ تن‌آسایی دیارِ عدمِ فعالیت نیست، منتها چیزی که در آن غایب است هرگونه فعالیتِ تحمیل‌شده از سوی مردانی است که بر ما حکومت می‌کنند،

شهروندی که کارش را برای پول می‌دهد به رده‌ی برده‌ها اُفت می‌کند

کار بدترین نوع بردگی است

‌در دنیایی که هیچ‌کس مجبور نباشد بیش ‌از چهار ساعت در روز کار کند، هر که کنج‌کاوی علمی‌یی داشته باشد خواهد توانست آن‌ را عملی‌ کند، و هر نقاشی می‌تواند بدون این‌که گرسنگی بکشد، نقاشی کند، صرف نظر از درجه‌ی مرغوبیت نقاشی‌اش.

زندگی دانشگاهی چنان با زندگی واقعی در مقیاس بزرگ متفاوت است که کسانی که در محیط‌های دانشگاهی زندگی می‌کنند، عمدتاً شناختی از دل‌نگرانی‌ها و مشکلات زنان ‌و مردان عادی ندارند؛

«آن‌چه می‌خواهی بُکن» ، گیاهی است اِتیک[ مرامی، اخلاقی ]که فقط رشد و تزیین می‌خواهد و بس. قساوتِ شرایطِ تحمل‌ناپذیر، که بااین‌حال ما تحمل می‌کنیم، ما را وامی‌دارد تا این گیاه را وابگذاریم، گویی اضطراری ما را فراخوانده تا خود نباشیم، تا هرگز از آنِ خود نباشیم.

اما وقتی به جایی برسیم که هرکس بتواند بدون کارِ طولانی در رفاه باشد، آن‌وقت چه خواهد شد؟