بریده‌هایی از کتاب در ستایش تن‌آسانی

ما را چنان در وضعیتِ کارکردن گذاشته‌اند که امروزه هیچ‌کاری‌نکردن آموزش لازم دارد.

خالی از لذت نیست که آدم طرف‌دار هیچ‌کس نباشد

برای ثروتمندان تصور این‌که فقرا هم باید اوقات فراغت داشته باشند همیشه هولناک بوده است.

اشیاء بیهوده‌یی که زینت‌بخش این تجددِ دل‌مرده‌اند،

مهربانی و خوش‌قلبی چیزی‌ست که دنیا بیش از هرچیز به آن نیاز دارد، و مهربانی و خوش‌قلبی نتیجه‌ی آسایش و امنیت است و نه زندگی سراسر مبارزه‌ی توان‌فرسا.

توجیه‌های اساسی دیگر نیز در همین راستا بود، یعنی کار را عامل تحقق‌بخشیدن به آن‌چیزی می‌دانست که در انسانِ اندیشه‌ورز انسانی است: با کارکردن از اوانِ کودکی هر کسی ارزش‌های حقیقی زندگی را یاد می‌گیرد؛ در هنگام کارکردن، دست‌ِ کم، آدم مشغول می‌شود. یعنی که به چیز دیگری فکر نمی‌کند، مانند کتاب‌خواندن، بحث‌کردن، کشفِ عشق، انقلاب‌کردن، یا صرفاً استراحت‌کردن.

برای فاصله‌گرفتن از آن‌چه در این جهان ما را ازخودبیگانه می‌کند و مانع از رهایی‌مان می‌شود، باید به خودمان زمان و وقت بدهیم تا، نخست در ذهنِ آزادمان، آن‌چه را مدام در صددِ به‌بندکشیدنِ این رهایی است سرنگون سازیم. کار، سرعت، هنجار، توانِ تولیدی، ترقی، رفاه... همه‌ی این خدایان و نیمه‌خدایانِ بی‌اهمیت و بی‌ژرفا و بی‌فایده را.

چهار ساعت کار در روز باید حقِ برخورداری از نیازها و رفاه مادی اولیه‌ را برای یک فرد انسان تضمین کند و ساعات باقی‌مانده از آنِ خودش باشد تا هرطورکه مناسب می‌بیند از آن استفاده ‌کند. این بخشِ ضروریِ هر نظام اجتماعی این‌چنینی است که سطح آموزش در آن باید فراتر از آن‌ باشد ‌که درحال‌حاضر هست و هدفش، بخشاً، ایجاد علائقی باشد که انسان را قادر سازد از اوقات فراغتش هوشمندانه استفاده کند.

حفظ محیط زیست بدون انتقاد از کار و بدون ستایش از تن‌آسایی بی‌معنی است.

آن‌چه در موردِ عشق صدق می‌کند در موردِ تن‌آسایی و کام‌یابی از آن نیز مصداق دارد.