بریده‌هایی از کتاب دیوان رهی معیری

موی سپید را، فلکم رایگان نداد این رشته ‌را به نقد جوانی خریده‌ام

شکوه‌ای نیست ز طوفان حوادث ما را دل به دریازدگان، خنده به سیلاب زنند

نرم، نرم، از چاک پیراهن، تنش را بوسه داد سوختم در آتش غیرت، ز نیرنگِ نسیم

من کیستم؟ ز مردم دنیا رمیده‌ای چون کوهسار، پای به دامن کشیده‌ای از سوز دل، چو خرمن آتش گرفته‌ای وز اشک غم، چوکشتی طوفان رسیده‌ای چون شام، بی‌رخ تو به ماتم نشسته‌ای چون صبح، از غم تو گریبان دریده‌ای سرکن نوای عشق، که از های و هوی عقل آزرده‌ام، چو گوشِ نصیحت شنیده‌ای رفت از قفای او دل از خود رمیده‌ام بی‌تاب‌تر ز اشکِ به دامن دویده‌ای ما را چو گردباد، ز راحت نصیب نیست راحت کجا و خاطرِ ناآرمیده‌ای بیچاره‌ای که چاره طلب می‌کند ز خلق دارد امید میوه، ز شاخ بریده‌ای از بس که خون فروچکد از تیغ آسمان ماند شفق، به دامن در خون کشیده‌ای

عمری ز مهرت ای مه، شب تا سحر نخفتم

در پیش بی‌دردان چرا، فریاد بی‌حاصل کنم؟ گر شکوه‌ای دارم زدل، با یار صاحبدل کنم

صبحدم خندید و من در خواب نوشینم هنوز

گر ترا با ما تعلق نیست، ما را شوق هست ور ترا بی‌ما صبوری هست، ما را تاب نیست

مایه‌ی رفعت اگر ز هر خس‌وخاری، فراکشی دامن بهار عیش ترا، آفت خزان نرسد شکوه گنبد نیلوفری، از آن سبب است که دست خلق به دامان آسمان نرسد ۱۳۳۰

دیوان اشعار وی با تقدیم آن به مادرش با این مضمون آغاز می‌شود: این اثر ناچیز را به مادر بزرگوارم تقدیم می‌کنم: مهربان مادر، چو شاخِ گلُ مرا درسرای آب و گِل پرورده است می فشانم خون دل، در پای او کومرا با خون دل؛ پرورده است