بریده‌هایی از کتاب دیوان رهی معیری

آمد اَجل که از غم دل وا رهاندم اما زمانه از غم و رنجم رها نخواست

مائیم که در پای تو، چون خاک رهیم مدهوش و ز دست رفته، از یک نگهیم با ما شبی از مهر درآمیز، که ما کم عمرتر از ستاره‌ی صبحگهیم

ای ناله، چه شد در دل او تأثیرت؟ کامشب نبود یک سر مو تأثیرت! با غیر گذشت و سوخت جانم از رشک ای آه دل شکسته، کو تأثیرت؟

کاش امشبم آن شمع طرب، می‌آمد وین روز مفارقت، به شب می‌آمد آن‌لب که‌چوجان ماست، دوراز لب‌ماست ای کاش که جان ما به لب می‌آمد

غم بر سر غم ریخته آنجا که منم دل بر سر دل ریخته آنجا که تویی