بریده‌هایی از کتاب دیوان رهی معیری

باید خریدارم شوی، تا من خریدارت شوم وزجان و دل یارم شوی، تا عاشق‌زارت شوم من نیستم چون دیگران، بازیچه‌ی بازیگران اول به دام آرم ترا، و آنگه گرفتارت شوم

آیینه صبح داریم دلی، صاف‌تر از سینه‌ی صبح در پاکی و روشنی، چو آیینه‌ی صبح پیکار حسود با من امروزی نیست خفاش بود دشمن دیرینه‌ی صبح ۱۳۴۱

سوزد مرا سازد مرا، در آتش اندازد مرا وز من رها سازد مرا، بیگانه از خویشم کند

یا درد و غمی که داده‌ای، بازش گیر یا جان و دلی که برده‌ای، بازم ده

کیم من، دردمندی، ناتوانی اسیری، خسته‌ای، افسرده جانی

با دل روشن، در این ظلمت سرا افتاده‌ام نور مهتابم، که در ویرانه‌ها افتاده‌ام

کیم من؟ آرزو گُم کرده‌ای تنها و سرگردان نه آرامی، نه امیدی، نه همدردی، نه همراهی

در میان آشنایانم، ولی بیگانه‌ام

امروز می‌خوری غم فردا و همچنان فردا به خاطرت، غم فردای دیگر است

از آتش سودایت، دارم من و دارد دل داغی که نمی‌بینی، دردی که نمی‌دانی